Ο εορτασμός της 14ης Μαΐου
14/05/25 - 14:57
Μιλώντας για κρίση και διαχείριση χρέους, με τα τελευταία στοιχεία να μιλούν για ολοκληρωτική κατάρρευση του οικονομικού συστήματος της χώρας μας, έξοδο από την Ευρωζώνη, επιστροφή στη δραχμή και άλλα δακρύβρεχτα σενάρια, ένας φίλος μου θύμισε ένα άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου, τεχνικού αναλυτή στο Xrimanews.gr, το οποίο είχε δημοσιευτεί στο συγκεκριμένο site πριν από περίπου ένα μήνα.
Τι κάνει λοιπόν ο κ. Παναγιώτου; Αναλύει την πολιτική την οποία ακολούθησαν χώρες οι οποίες έφτασαν σε ένα οικονομικό τέρμα, για να ορθοποδήσουν. Η μετάβαση από το ευρώ στη δραχμή, και η αναλογία αυτού, είναι αποκλειστικά θέμα της Ελλάδος. Αναμφισβήτητη διαπραγματευτική δύναμη, σε χώρες που έχουν φτάσει σε τέτοια επίπεδα χρέους-ρυθμού ανάπτυξης, είναι το χρέος το ίδιο. Η λύση όπως την προτείνει στο άρθρο του ο κ. Παναγιώτου είναι απλή. Θέλετε επιστροφή στη δραχμή; Βεβαίως, 1 ΔΡΧ = 1000 ευρώ!
«Όταν η Ελλάδα εκδίδει ένα ομόλογο σε ευρώ διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο, το ομόλογο εκδίδεται στο νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δηλαδή, εφόσον το νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας είναι το ευρώ, όσον αφορά στο ελληνικό δίκαιο αυτό θα είναι και το νόμισμα του ομολόγου (και το ομόλογο αυτό θα είναι πληρωτέο στην Αθήνα).
Αν, ωστόσο, η Ελλάδα για κάποιο λόγο αποχωρούσε από την ευρωζώνη και ξεκινούσε την έκδοση της δραχμής, τότε θα υποχρεούνταν να καθορίσει μέσω του Κοινοβουλίου, με νόμο, την ισοτιμία της νέας δραχμής με το ευρώ και αμέσως μετά για τα ελληνικά δικαστήρια το νόμισμα στο οποίο θα ήταν πληρωτέα τα ομόλογα κάτω από το ελληνικό δίκαιο θα ήταν η νέα αυτή δραχμή και όχι πλέον το ευρώ, αφού η νέα δραχμή θα ήταν το νόμιμο νόμισμα της χώρας.
Η ισοτιμία που θα όριζε η ελληνική Βουλή θα ίσχυε τόσο για την αποπληρωμή των ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, τα οποία είναι σήμερα ύψους 330 δις ευρώ, όσο και σε κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα που θα συμπεριλάμβανε τη χρήση της δραχμής, εντός και εκτός Ελλάδας.
Έτσι, η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα με βάση το νόμο, να υιοθετήσει, αν το επιθυμεί, μία υποχρεωτική για όλους, πολίτες, δανειστές, Τρόικα, κλπ ισοτιμία, για παράδειγμα, 1 ΔΡΧ=1000 ΕΥΡΩ, κάνοντας δηλαδή ανατίμηση και όχι υποτίμηση του νομίσματος της.
Αυτό ακριβώς έπραξε η Γαλλία χωρίς νομικό πρόβλημα το 1960 με τη δημιουργία του νέου φράγκου με ισοτιμία 1 νέο φράγκο = 100 παλιά φράγκα. Το ίδιο έκαναν και η Γερμανία και η Αυστρία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πέρα από το θέμα της δικαιοδοσίας (το οποίο μάλλον δε θα ξεπεράσουν) θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολύ καλά τεκμηριωμένες νομολογίες για τα ομόλογα της Σερβίας και της Βραζιλίας μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.»
Παραδείγματα υπάρχουν, χωρών βέβαια οι οποίες βίωσαν τεράστιες καταστροφές και πολέμους, και παρόλα αυτά βρήκαν τη λύση. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και εμείς. Βεβαίως, όπως κάθε τι, υπάρχει και ένα αλλά. Όπως σε κάθε δράση, υπάρχει και η αντίδραση, το ότι έχουμε το θεσμικό δικαίωμα να πράξουμε κάτι τέτοιο σαν χώρα, δεν σημαίνει ότι οι δανειστές μας θα το εκλάβουν θετικά. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, ώστε να χαλάσουν πολλές φιλίες, να κλείσουν πολλές πόρτες, και να πάψουμε να είμαστε αρεστοί. Από την άλλη, θα μου πείτε, τι μπορεί να πάει χειρότερα αυτή τη στιγμή;
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News
