«Μέχρι να γίνουμε σοβαρή χώρα»

Θα μιλήσουν πολλοί για πρωτόγνωρη κακοκαιρία αυτή την εβδομάδα και θα ισχυριστούν ότι η χώρα μας και ειδικότερα ο νομός Αττικής και η Αθήνα δεν είναι μαθημένοι στο κρύο και στο χιόνι.

Αυτά βέβαια τα ξαναείπαμε ένα χρόνο πριν στο χιονιά του Φεβρουαρίου 2021, που έπληξε την Αθήνα, και νομίζω ότι δεν απαλύνουν το δικαιολογημένο θυμό χιλιάδων οδηγών που έμειναν εγκλωβισμένοι σε κεντρικές οδικές αρτηρίες και χιλιάδων πολιτών που έμειναν ταλαιπωρημένοι και κρυωμένοι για δεκάδες ώρες χωρίς ρεύμα.

Ξέρω ότι η κριτική είναι εύκολη όταν δεν διαχειρίζεσαι τη δύσκολη κατάσταση αλλά τελικά ας συμφωνήσουμε σε κάτι.

Αφού λοιπόν η καιρική πρόβλεψη έδειχνε έντονο καιρικό φαινόμενο, το οποίο μάλιστα θα έπληττε την Αττική των πέντε εκατομμυρίων κατοίκων, και αφού παρά τα μεγάλα λόγια ούτε ως πολιτεία ούτε και ως πολίτες έχουμε κουλτούρα υπεύθυνης αντιμετώπισης τέτοιων καιρικών φαινομένων, γιατί δε λήφθηκε από την Κυριακή ακόμα και καθ’ υπερβολή η απόφαση να κλείσουν οι δουλειές σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για αυτές τις ημέρες και να μη ξεκινήσει κανείς τη Δευτέρα για δουλειά και να μη γίνει αυτό το απίστευτο και επικίνδυνο μπάχαλο κατά τη διαδικασία της επιστροφής των εργαζομένων.

Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος «δηλαδή κάθε φορά που θα περιμένουμε κακοκαιρία θα τα κλείνουμε όλα;».

Ναι λοιπόν μέχρι να γίνουμε σοβαρό κράτος, στο οποίο έχει εμπιστοσύνη ο πολίτης και γνωρίζει ποιος είναι αρμόδιος και για ποιο πράγμα, θα πρέπει να λειτουργούμε προληπτικά και όχι πυροσβεστικά, διότι όπως αποδεικνύεται τα παθήματα δε γίνονται μαθήματα.

Αυτό δε που προστέθηκε ως κερασάκι στην τούρτα της ταλαιπωρίας των πολιτών στο χιονιά των τελευταίων ημερών ήταν η κατάρρευση και του ιδιωτικού τομέα καθώς οι έρημοι οδηγοί που επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν με αντίτιμο έναν υποδειγματικό κατά γενική ομολογία μέχρι σήμερα ιδιωτικής διαχείρισης δρόμο εγκλωβίστηκαν εκεί για ώρες αβοήθητοι.

Η απογοήτευση ήρθε τελικά και από τον δημόσιο και από τον ιδιωτικό τομέα και πρέπει εδώ να σκεφθούμε μήπως στη χώρα μας έχουμε καταφέρει να κάνουμε και τον ιδιωτικό τομέα, που υποτίθεται ότι λειτουργεί με άλλους όρους και αντανακλαστικά κομμάτι της γενικότερης παθογένειας.

Ακούσαμε και θα ακούσουμε συζητήσεις για ευθύνες, αποζημιώσεις και σχεδιασμούς αυτό όμως που νομίζω περιμένει ο κάθε πολίτης να ακούσει είναι:

«Συγνώμη και θα κάνω ότι μπορώ, για να αισθάνεστε ότι ζείτε σε σοβαρή χώρα».