«Μεταξύ θυμού και φόβου»

Οι εκλογές πλησιάζουν και πέρα από τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες όλες οι κινήσεις των πολιτικών κομμάτων μαρτυρούν προεκλογική εγρήγορση.

Ότι και να κάνουν οι πολιτικοί στο τέλος τον λογαριασμό τον βγάζουν οι πολίτες και στο παρόν κείμενο θα προσεγγίσουμε την ψυχολογία στην οποία βρίσκεται σήμερα ο μέσος πολίτης.

Ενώ υποτίθεται ότι βγήκαμε από τα μνημόνια και επιστρέφουμε στην κανονικότητα η ελληνική κοινωνία είναι ακόμα γεμάτη θυμό και φόβο.

Δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι, παρά το γεγονός ότι ακόμα και στην κρίση είχαν και έχουν ένα μειωμένο έστω σταθερό εισόδημα είναι θυμωμένοι διότι συνειδητοποιούν ότι ακόμα και η κυβέρνηση που επαγγελόταν την προστασία τους έχει νομοθετήσει περικοπές που πρέπει να υλοποιηθούν μέσα στους επόμενους μήνες.

Ελεύθεροι επαγγελματίες, επιτηδευματίες και εργαζόμενοι στην ιδιωτική οικονομία είναι θυμωμένοι διότι τα τελευταία χρόνια με τον εξοντωτικό συνδυασμό φόρων και ασφαλιστικών εισφορών έχασαν κάθε έννοια αξιοπρέπειας.

Και ενώ θα έλεγε κανείς ότι τα παραπάνω δίνουν μεγάλο προβάδισμα στην αντιπολίτευση έρχεται ο παράγοντας του φόβου να μην επιτρέπει την κεφαλαιοποίηση του θυμού των πολιτών.

Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας φοβάται «όπως ο διάολος το λιβάνι» έννοιες όπως αξιολόγηση και τεχνοκρατική ανάπτυξη, που εάν ειπωθούν καθαρά και ειλικρινά από την αντιπολίτευση δε ξέρω «τι ψάρια θα πιάσουν».

Ο ιδιωτικός τομέας φοβάται ότι η φορολογική μεταρρύθμιση της αντιπολίτευσης θα γίνει προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και δε θα «ακουμπήσει» τους μικρομεσαίους.  

Κακά τα ψέματα η ελληνική κοινωνία ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να γίνει για να φύγουμε από τη στασιμότητα αλλά ταυτόχρονα φοβάται και δε θέλει πραγματικές αλλαγές γιατί κάποιοι δε θέλουν να χάσουν τη βολή τους.

Στις επόμενες εκλογές ο μέσος πολίτης θα φθάσει στην κάλπη με αισθήματα θυμού για αυτά που έζησε και φόβου για αυτά που μπορεί να έρθουν.

Είναι κανόνας της ζωής πώς ότι δεν αλλάζει πεθαίνει, όμως τον τελικό λογαριασμό τον έχει ο πολίτης και στη δημοκρατία ακολουθούμε τις επιλογές των πολλών.

Το σίγουρο είναι ότι δε θα πλήξουμε.