"Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο, και θα 'ναι πιο όμορφος, και από ένα όνειρο"

Γιατί έτσι θέλω να πιστεύω, και σας προτρέπω φίλοι αναγνώστες να το πιστέψετε και εσείς. Και αφού λοιπόν το πιστέψουμε, ας πράξουμε ανάλογα. 

Το 2019 μας αφήνει, και δεν ξέρω αν είναι ο προεκλογικός/εκλογικός πυρετός που ζήσαμε μέσα σε αυτό το έτος, ή απλά μεγαλώνω, αλλά μου φαίνεται ότι ο χρόνος τρέχει. Ας είναι, θα τρέξουμε μαζί του. Το 2019 ήταν μία χρονιά έντονη, μία χρονιά συναρπαστική για πολλούς λόγους και μία χρονιά έντονων συγκινήσεων, αυτό το τελευταίο θα με αφήσετε να το κρατήσω αυστηρώς προσωπικό. 

Με τις ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, αλλαγή κυβερνήσεων, προσώπων και πραγμάτων, και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, το καλοκαίρι του 2019 να υπάρχει μία ρεαλιστική αισιοδοξία -για κάποιο περίεργο λόγο- απλά και μόνο από αυτό. Ας είναι, τα τελευταία χρόνια μας λείπει και μου είναι αδιάφορο από που πηγάζει αρκεί να υπάρχει, αρκεί να δίνει την δύναμη και να γυρνάει ο τροχός. 

Και όμως φίλοι, η νέα χρονιά θα είναι καλή, όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί όπως σας προέτρεψα  πρέπει να το πιστέψουμε και να το καταφέρουμε. Τα "χρόνια της κρίσης" –συγγνώμη: τα ποια ακριβώς;- σας ακούω να λέτε, τελείωσαν. Ναι αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια, παρελθοντικός ο χρονικός προσδιορισμός της κρίσεως όπως βλέπετε, ολοκληρώνονται  αφήνοντας κάποιους χτυπημένους, άλλους πληγωμένους και άλλους αρκετά κιλά παχύτερους. Έτσι γίνεται συνήθως στη ζωή, σε μία ζωή όπου καλούμαστε να συνυπάρξει η ανθρώπινη, ευαίσθητη και ανθρωπιστική πλευρά μας με το "μεγάλο ψάρι που τρώει το μικρότερο". Η αιώνια μάχη της "εταιρικής ευθύνης". 

Τελειώνοντας την κρίση, παρακολουθούμε εαυτούς ως μετανάστες ονείρων, ονείρων που η πραγματικότητα δεν επέτρεψε να υλοποιηθούν, αλλά ευτυχώς χρησιμοποιώ τη λέξη μετανάστες ακόμα μεταφορικά, διότι πιστεύω, ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτό που ζούνε χιλιάδες άνθρωποι που μεταναστεύουν για την επιβίωση τους, για την επόμενη αναπνοή και την επόμενη ημέρα. 

Το 2020, πόσο όμορφο φαντάζει γραπτώς, συμπληρώνονται 100 χρόνια Ελεύθερης Θράκης, και πιστέψτε με σημαίνει πολλά, σημαίνει τα πάντα. Όπως θα δείτε, στην έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας, τιμάμε αυτό το σημαντικό γεγονός ποικιλοτρόπως, διότι θεωρώ ότι η ιστορία, μας δημιουργεί και μας διδάσκει. Την εποχή των προκλήσεων και του φόβου, της λάβρας επιθετικότητας και των αδίψαστων ορέξεων, δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορική σημασία των πραγμάτων που ορίζουν το είμαστε.

Γελάτε και αγαπήστε φίλοι, έφτασαν τα ευνόητα να φαντάζουν δύσκολα. Μοιραστείτε αγάπη και δεχθείτε. Είναι αστείο το πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή καμιά φορά, μην λαμβάνετε τίποτα σαν δεδομένο. Αν είχα μία ευχή για το 2020 θα ήταν ειρήνη. Ειρήνη πραγματική, διότι φοβάμαι ότι τα δεδομένα τα θεωρούμε και παγιωμένα. 

Περάστε καλά φίλοι αυτές της ημέρες, και δώστε το κάτι παραπάνω, ας κάνουμε το 2020 να αξίζει και του χρόνου τέτοια εποχή, να αποτελεί το αστεράκι στην κορυφή του προσωπικό στολισμένου έλατου της αυτοκριτικής μας. 

Χρόνια πολλά και καλά!

Υ.Γ.: Ο τίτλος είναι από το μακρινό -φαντάσου- 1992, από το τραγούδι "Ένα κλεμμένο ποδήλατο" των Στέρεο Νόβα, σε στίχους Κ. Βήτα