Τρόποι να αντιμετωπίσετε την αγενή και επιθετική συμπεριφορά του εφήβου

Η πλειοψηφία των εφήβων, στη σημερινή εποχή φτάνει τα πράγματα στα άκρα, ωθώντας τους γονείς άλλες φορές σε απόγνωση, άλλες σε έκπληξη και άλλες σε θυμό. Η συμπεριφορά αυτή του εφήβου είναι φυσιολογική και ενθαρρύνεται ακόμη περισσότερο από το περιβάλλον του, όπως οι φίλοι, αλλά και τα μέσα επικοινωνίας (σοσιαλ μίντια, τηλεόραση, μουσική).

Στη φάση αυτή ο έφηβος πιστεύει ότι είναι ”cool” να μιλά απότομα και άσχημα στους γονείς του και ενίοτε στους καθηγητές του. Η κατάσταση επιβαρύνεται όταν οι γονείς είτε δεν έχουν τον απαραίτητο χρόνο να αφιερώσουν στο παιδί, είτε δεν έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά αυτή την κατάσταση.

Ο ρόλος του γονέα δεν είναι καθόλου εύκολος και απλός. Όλοι θέλουν ησυχία, ηρεμία και ειρήνη μέσα στο σπίτι τους. Όλοι όμως, ή εστω οι περισσότεροι θα αντιμετωπίσουν το θυμό του παιδιού προς την οικογένεια. Αντί λοιπόν να “πνιγόμαστε” από την απόγνωση, ας δούμε κάποιους τρόπους αντιμετώπισης της άσχημης συμπεριφοράς.

1. Να είστε αποφασισμένοι. Θα είναι λάθος να επιλέξετε έναν τρόπο αντιμετώπισης της συμπεριφοράς του παιδιού σας και στη συνέχεια να μην το τηρήσετε. Ακόμα χειρότερα, αν δεν τηρήσετε τις συνέπειες που θα έχετε θέσει εσείς οι ίδιοι. Δεν θα δείτε ποτέ αποτέλεσμα, αφού το παιδί θα ξέρει πως ό,τι και να πείτε, τελικά θα λυγίσετε. Επιμένοντας όμως, με τον καιρό θα δικαιωθείτε.
2. Μην το παίρνετε προσωπικά. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Να θυμάστε πάντα ότι η συμπεριφορά αυτή δεν στοχεύει εσάς προσωπικά. Αντί λοιπόν να θυμώσετε και να αντιδράσετε, να είστε σαφείς και ευθείς. Πείτε στο παιδί σας ότι δεν σας αρέσει αυτή η συμπεριφορά του και ότι δεν είναι αποδεκτή. Μην δώσετε συνέχεια και κατ’ επέκταση αφορμή για άλλον έναν καυγά. Αν έχετε σκοπό να υπάρξει κάποια συνέπεια, τηρήστε την για όσο διάστημα έχετε δηλώσει από την αρχή. Για παράδειγμα, μία συμπεριφορά θα έχει ως συνέπεια την απώλεια του κινητού τηλεφώνου ή αποχή για απο τις οθόνες για δύο ώρες. Αν μέσα σε αυτό το διάστημα αλλάξει συμπεριφορά, τότε θα του επιστραφεί στις δύο ώρες, διαφορετικά θα υπάρξουν νέες συνέπειες.
3. Θέστε προτεραιότητες. Φτιάχνοντας μία λίστα από αυτά που θέλετε να αλλάξετε στον έφηβο δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι όμως σημαντικό να ορίσουμε τη σημαντικότητα του κάθε πράγματος. Ξεκινήστε με τα τρία πιο σημαντικά, για παράδειγμα περιφρόνηση, άρνηση καθηκόντων και άσχημες κουβέντες. Στη συνέχεια, αναρωτηθείτε αν κάποιο από αυτά θέτει το παιδί σε κίνδυνο. Αν ναι, ξεκινήστε από αυτό. “Δουλεύοντας” επάνω σε ένα θέμα τη φορά και έχοντας σταθερό ρυθμό, σε λίγο καιρό θα έχετε έρθει ήδη πολύ κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
4. Αποφύγετε τους καυγάδες. Από τη στιγμή που έχετε εμπλακεί σε καυγά, είστε οι χαμένοι της υπόθεσης. Όσο άσχημη συμπεριφορά και αν έχει το παιδί απέναντί σας, πρέπει να παραμείνετε ψύχραιμοι. Θυμηθείτε, η δουλειά σας είναι να καθοδηγήσετε το παιδί σας και να το διδάξετε τον σωστό τρόπο συμπεριφοράς.
5. Ενθαρρύνετε το παιδί. Είναι δική σας δουλειά να μάθετε στο παιδί σας τον τρόπο που θα συμπεριφέρεται και θα διαχειρίζεται το θυμό του. Ενθαρρύνετε κάθε προσπάθειά του και επιβραβεύστε ανάλογα όταν συμπεριφερθεί σωστά. Διαφορετικά θέστε όρια και συνέπειες. Ο ρόλος του δασκάλου και του καθοδηγητή που έχετε είναι το κλειδί στην επιτυχία!
6. Λιγότερα λόγια, μεγαλύτερο το νόημα. Είναι γεγονός ότι οι γονείς μιλάνε περισσότερο από όσο πρέπει και αναλύουν υπερβολικά τα πράγματα, ελπίζοντας ότι θα κάνουν το παιδί τους να καταλάβει. Η αλήθεια όμως είναι ότι το κήρυγμα δεν είναι ό,τι καλύτερο. Αντίθετα, οι συζητήσεις προσανατολισμένες στις υποχρεώσεις των παιδιών και το πώς θα τις εκπληρώσουν είναι πιο αποτελεσματικές. Δώστε κίνητρα με λίγα λόγια και σαφήνεια, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον στις δεξιότητες που έχει το παιδί σας και μην προσπαθείτε να το πείσετε ότι πρέπει να αλλάξει τη συμπεριφορά του έτσι ώστε για παράδειγμα να γίνει αποδεκτός στην κοινωνία, ή να μπει στο πανεπιστήμιο.
   Αν πάλι το πρόβλημα σας φαίνεται πολύ μεγάλο για να το αντιμετωπίσετε μόνοι σας, ζητήστε τη βοήθεια της υπόλοιπης οικογένειας, φίλων, ή ακόμα και ειδικών. Το να ζητάμε βοήθεια δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά ένας τρόπος για να αναζητήσουμε τη δύναμη και τη στήριξη στο να αναθρέψουμε το παιδί μας σωστά!

Είναι καλό να θυμάστε ότι ο στόχος σας είναι να διδάξετε και να καθοδηγήσετε το παιδί σας, έτσι ώστε να είναι ικανό να βγει στον κόσμο με εφόδια, όντας ένας υπεύθυνος ενήλικας.