Βασιλική Σπύρου

Συνδιαλεγόμενη των εκφάνσεων της ζωής. 

Του έρωτα το πολεμικό ανάστημα, των ανθρωπίνων σχέσεων το αίνιγμα, των κοινωνικοπολιτικών αντιξοοτήτων τις εκδοχές, των καταγωγίων και των ανωγείων τις εκβολές, την ανυπαρξία και την ύπαρξη του θεϊκού και του γήινου.

 Όσα θεωρούμε αυτονόητα, τετριμμένα , όσα αισθανόμαστε κοντινά, μετατρέπονται στη δημιουργική μου σκέψη μια συνομιλία πρόκλησης. 

Πρόκληση που φέρει ως αποτέλεσμα τον σαρκασμό, τον αυτοσαρκασμό, την θηλυκή υπόσταση, την ανθρώπινη, σε σχέση με το άπιαστο ,το μνημειακό, το ογκώδες περίβλημά μας.

Ως χαρακτήρας ατίθασος, ακολουθούσα πάντα την τάση να μην στιγματίζομαι απο πατρίδες, τόπους, σύνορα, αν και για να εκφράσω και την ειλικρίνεια μου,οι τζουμερκιώτικες καταβολές μου είναι εμφανείς σε πολλά κομμάτια της ζωής μου.

Για καλή μου τύχη ο Θεός, μου έδωσε το αργύριο της εικαστικής τέχνης και μου είπε «ξεκίνα να παλεύεις με το θεριό σου!».

Έτσι,το φύλαξα αυτό το αργύριο από βρέφος,γιατί δεν με θυμάμαι ως κάτι άλλο.

Η εικαστική τέχνη ως αναζήτηση, αναζήτηση εσωτερική που δεν θα είχε αξία αν δεν τρεφόταν από τους εξωτερικούς παράγοντες.

Ποτέ δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου κλεισμένο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να παλεύω με τις μπογιές και τα πινέλα μόνο.Ήθελα αυτά τα υλικά να στολίζονται από ζωή. 

Από πλούτο ζωής. Αγαπώ τους δρόμους, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τους σταθμούς, τις μουσικές σκηνές,τα κακοτράχαλα όρη,τα τραπέζια με τις παρέες,τα μουσεία,τα αστικά κέντρα,τις βαριές γειτονιές του κέντρου της Αθήνας,τους μοντερνισμούς αλλά και τους συντηρητισμούς,τις σιωπές αλλά και τους θορύβους, τα κλαρίνα, τα πάνκ, τα αυθεντικά,τα κόκκινα κραγιόν, τις καρυάτιδες, τα εργοτάξια, τα νανουρίσματα, τα μοιρολόγια, τους πόνους, το χιούμορ, αγαπώ τα πάντα που έχουν γεύση ζωής και αυτά γίνονται πρόκληση δημιουργικότητας για μένα.

Από τον πατέρα μου, κάποτε δάσκαλος σχεδίου, μετάλαβα την κληρονομιά της ζωτικής τέχνης και της έντεχνης ζωής. Θυμάμαι να στιγματίζει τα κυριακάτικα μεσημέρια με ζωγραφική σε καμβάδες, τις βόλτες με επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, τις κουβέντες με ιστορίες για τον Μόραλη, για τον Καπράλο ,για τον Κώστα Μπαλάφα.

Ύστερα τα χρόνια πέρασαν, την επιθυμία αυτή φλόγισε με τη διδασκαλία του, το ήθος και το ύφος του ο μέντοράς μου, ο ζωγράφος Βαγγέλης Γκόκας. 

Οι εικόνες που αποτυπώνω στις επιφάνειές μου, χάρτινες ή ψηφιακές, είναι όλα αυτά τα δίχως σύνορα τοπία και οι δίχως σύνορα άνθρωποι. Το απόσταγμα του προσωπικού βίου σε όλες του τις εκφάνσεις.

Οι επιρροές μου κινούνται γύρω από τα συναισθήματα που εκπνέουν τα αστικά τοπία και οι συμβολές τους, εσωτερικές και εξωτερικές. Σημεία αναφοράς η φύση που μου δώρισε η γονική μου μήτρα. Η θηλυκή φύση. Πάνω σε αυτό τον καμβά συμμαχώ με ανδρική αυστηρότητα για το τελικό αποτέλεσμα.

Ως δημιουργός καταπιάνομαι με ότι μέσο συναντήσω μπροστά μου. Αναπόφευκτη συμπεριφορά το πάντρεμα των υλικών, όταν το μυαλό με ξυπνά ακόμη και τις μεταμεσονύκτιες ώρες σε καταγραφή των συλλήψεων. Ένα κακοξυσμένο μολύβι γίνεται το πρώτο χειροκρότημα κάτω από τη σκηνή ,η προθέρμανση και ακολουθεί η συνειδητή μελέτη ως πρωταγωνιστής μέχρι το κλείσιμο της αυλαίας. 

Στην πραγματικότητα  αυτοαποκαλούμαι συλλέκτης «ζωής» και αυτό δεν μου επιτρέπει νόμους στην υλοποίηση των έργων μου. Απεχθάνομαι τα στεγανά. Δικό μου αυτό το αγύριστο κεφάλι, μα έτσι νιώθω «συγκεντρωμένη». Θα με ρωτήσετε ίσως κατά πόσο ανταποκρίνεται στη λέξη ελευθερία η τέχνη... η τέχνη ως δημιουργία εννοώ. Θα απαντήσω πώς με την ελευθερία παιδικής οντότητας ξεκινώ μα με την υπευθυνότητα γονιού εργάζομαι και πράττω. Την τέχνη εξυμνώ ως παγκόσμιο είδος συνύπαρξης και όχι ως πολυτελές μπιμπελό στα σαλόνια. Την σκέψη μου αφήνω να δράσει και στα αλώνια και στα σαλόνια. Μἐσα απο την "σύγχυση" αναβλύζει η αυστηρότητα και στην αυστηρότητα αντικατοπτρίζεται ο αυθορμητισμός. Από τις ζωγραφικές απεικονίσεις μου στον καμβά ως την έκθεση της γυμνής πόζας μου στο φωτογραφικό χαρτί, εξιστορώ τους τεμνόμενους εαυτούς μας, το συναπάντημα των μεταξύ μας συλλογισμών. Κάτι μεταξύ ακαδημαϊκού και αντιακαδημαϊκού παραλληλισμού, μα ποτέ επιφανειακού και μη ανθρώπινου λυρισμού.  

Ποια είναι

Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΠΥΡΟΥ γεννήθηκε το 1980 στην Πάτρα.

Το 1996, εγκαθίσταται στην Αθήνα όπου διδάσκεται και ασχολείται με τις γραφικές τέχνες. Εικονογραφήσεις σε εφημερίδες, λογότυπα για εταιρίες, έως εγκόλπια για δεσπότες.

Το 2002, διδάχθηκε σχέδιο από τους ζωγράφους Β. Γκόκα & Κ. Τσώλη. Το 2011, αποφοίτησε από τη σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εργαστήριο ζωγραφικής του σκηνοθέτη & ζωγράφου Κ. Κατζουράκη, με τον Μπάμπη Βενετόπουλο στα ψηφιακά μέσα & χαρακτική με τον Ξενή Σαχίνη. Από το 2004 έως το 2011, συμμετέχει σε πλήθος εκθέσεων ομαδικών και μιας ατομικής το 2005.

Τελλόγλειο Μουσείο, Κόδρα, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, Ιστορικό γυμνάσιο Νεάπολης Λασηθίου Κρήτης, 5η BIENNALE σχολών Καλών τεχνών, Αττικό μετρό Αθήνας, Τεχνόπολις Γκάζι για την εφημερίδα Athens Voice, XV BIENNALE DE LA MEDITERRANEE | symbiosis? 

Πολιτιστικό κέντρο δήμου Αθηναίων «Μελίνα Μερκούρη».

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκε με ανθρώπους του πεδίου της όπως ο φωτογράφος  Στράτος Καλαφάτης αλλά και με αρκετούς εκτός αυτού. Η συγγραφή είναι ένα «βάσανο» που την καταδιώκει.

Κείμενα της δημοσιεύθηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό fortezza της Κρήτης.

Ο έρωτας με τη μούσα Ευτέρπη την έφερε σε κοινή πορεία με καλλιτέχνες, με τους οποίους μοιράστηκε τον στιχουργικό της οίστρο, δημιουργίες εικαστικές βασισμένες στη δισκογραφική δουλειά τους, καθώς και συμπορεία με την ομάδα αυτοσχεδιασμού 6daexit στη Θεσσαλονίκη κατά τα φοιτητικά της χρόνια.

Εργάζεται και ζει ακολουθώντας την εσωτερική πυξίδα, με κέντρο πάντα την Αθήνα. Αντιπροσωπεύεται από τη φράση «δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, είμαι πολίτης του κόσμου» που είπε ο Σωκράτης.