«Πλάτη από όλους αλλά μέχρι που;»

Τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά στο προσφυγικό – μεταναστευτικό  το τελευταίο διάστημα και εάν δεν προσέξουμε και δε βάλουμε πλάτη όλοι τα νέα δε θα είναι καλά.

Δε κινδυνολογώ, διότι οι πρόσφατες αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών στο ενδεχόμενο να φιλοξενήσουν πρόσφυγες-μετανάστες αποδεικνύει ότι ακόμα και η Ελληνική κοινωνία που έχει κουλτούρα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης εάν πιεστεί βγάζει ξενοφοβικές συμπεριφορές.

Από την άλλη δε μπορούν να φορτώνονται με το πρόβλημα μόνο τα ακριτικά μας νησιά που είναι ο εύκολος τόπος εισδοχής προσφύγων – μεταναστών, γιατί εκεί τα όρια ανοχής και αντοχής των τοπικών κοινωνιών έχουν ήδη ξεπεραστεί.

Καταθέτω εδώ και την προσωπική μου μαρτυρία για το τι είδα στην όμορφη Σάμο κατά τις τελευταίες Εκλογές, όπου άσκησα καθήκοντα Δικαστικού Αντιπροσώπου.

Ενώ λοιπόν πέρασα υπέροχα στην πανέμορφη Σάμο και έτυχα συγκινητικής φιλοξενίας κατάλαβα τι γίνεται, όταν πήγα στο Βαθύ την πρωτεύουσα της Σάμου για να παραδώσω στο Πρωτοδικείο το εκλογικό υλικό.

Εκεί λοιπόν εν μέσω τουριστικής περιόδου υπήρχαν στην είσοδο της πόλης δεκάδες αστυνομικά λεωφορεία σε παράταξη τείχους για τη φύλαξη των προσφύγων – μεταναστών που βρισκόταν κατά χιλιάδες λίγο παραπάνω.

Στη συνέχεια φθάνοντας πλέον στην παραλία και στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε παγκάκι, πεζόδρομος ή παιδική χαρά που να μην ήταν γεμάτη από πρόσφυγες – μετανάστες.

Ήταν φανερό ότι το νησί είχε ξεπεράσει κατά πολύ τις δυνατότητες του και για να είμαστε ειλικρινείς εάν ώς πολίτες θέλουμε να αισθάνομαστε αλληλέγγυοι με τους πρόσφυγες – μετανάστες θα πρέπει να δεχθούμε και στους δικούς  μας τόπους τη φιλοξενία τους και όχι να αρκούμαστε στην εξ αποστάσεως συγκίνηση.

Έχουμε φθάσει πλέον στο σημείο που δε μπορεί να γίνεται διαχείριση του προβλήματος από τα υπερφορτωμένα νησιά μας και πρέπει πλέον αναλογικά να συμμετέχει και η υπόλοιπη Ελλάδα.

Προσοχή όμως γιατί αυτό το θέμα δεν έχει όρια.

Καλές οι σκέψεις της Κυβέρνησης για φιλοξενία προσφύγων – μεταναστών αναλογικά με τον τοπικό πληθυσμό αλλά υπάρχει ένα κενό σε αυτή τη σκέψη.

Το κενό είναι ότι ποιά θα είναι η αντίδραση μας εάν ξεπεραστούν κατά πολύ οι αριθμοί και χαθεί κάθε δυνατότητα διαχείρισης του θέματος.

Μήπως πρέπει να τεθεί στους Ευρωπαίους εταίρους μας αλλά και παγκοσμίως ένα νούμερο φιλοξενίας στο οποίο μπορεί να ανταποκριθεί με αξιοπρέπεια κυρίως για τους φιλοξενούμενους ανθρώπους η χώρα μας.

Διαφορετικά και καλή φιλοξενία δε θα παρέχουμε και ξενοφοβία θα δημιουργηθεί στη χώρα μας, γιατί μοιραία οι άνθρωποι που δε θα τυχαίνουν αξιοπρεπούς φιλοξενίας θα οδηγούνται για την επιβίωση σε παραβατικές συμπεριφορές.

Τέλος, να  μη μας διαφεύγει ότι η χώρα μας προσπαθεί να βγεί απο μία πτώχευση και είναι πανεύκολο να ξαναοδηγηθεί εκεί εάν κληθεί να σηκώσει βάρη παραπάνω απο τις δυνατότητες της.

Έχουμε σαν Έθνος διαχρονικά κουλτούρα αλληλεγγύης και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουμε να βάζουμε πλάτη για τους κατατρεγμένους, όμως πρέπει να κάνουμε διεθνώς γνωστό μέχρι που μπορούμε.