Η φιλία μέσα από την τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ειρηνικά? Και θα τον αλλάξει!

Κύριε Αλεξίου πέρασε αρκετός καιρός από τότε που φιλοξενήσαμε την τελευταία σας συνέντευξη στο «Χ».  Από τότε άλλαξαν πολλά. Πώς εκτιμάτε σήμερα την κατάσταση γενικά και ειδικότερα στον χώρο του πολιτισμού και της τέχνης που υπηρετείε με συνέπεια;
-Εισαγωγικά αυτό που έχω να πω είναι πώς για πάνω από έναν αιώνα αιωρείται το ερώτημα: «μεταρρύθμιση ή επανάσταση;». Και το όνειρο του Μαρξ για μια νέα ανθρωποκεντρική (σοσιαλιστική) κοινωνία παραμένει αναπάντητο… Η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο –κι όχι μόνο– συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο τα διάφορα επονομαζόμενα σοσιαλιστικά κινήματα-κόμματα θα συνεχίζουν να μας κοροϊδεύουν, στηρίζοντας ένα κατά κοινή ομολογία, απάνθρωπο χρηματοπιστωτικό σύστημα –τον (τούρμπο) καπιταλισμό– που έχει στο επίκεντρό του την εκμετάλλευση και κερδοφορία και όχι φυσικά τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Είναι πραγματική τρέλα, για παράδειγμα, η σημερινή «σοσιαλιστική» κυβέρνηση να αφήνει αυτούς που κατέκλεψαν το ελληνικό δημόσιο να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να στηρίζει, για άλλη μια φορά, με άλλα 30 δισεκατομμύρια ευρώ αυτό το τραπεζικό σύστημα της «ελεύθερης» οικονομίας, που μας μείωσε παροχές, μισθούς και συντάξεις και συνεχίζει ακάθεκτα να μας καταδυναστεύει, άγνωστο για πόσα χρόνια ακόμα…
Αυτό που εκτιμώ ότι πρέπει να γίνει κατανοητό, και φαίνεται πως γίνεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό πλέον τα τελευταία χρόνια, είναι ότι η εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας, όπως και τα μικρότερα αντιπολιτευτικά κόμματα, δεν πρόκειται να μας βγάλουν από το αδιέξοδο! Τη λύση, είναι φανερό, ότι θα τη φέρει πλέον στην Ελλάδα, ο «κανένας» που έφτασε να γίνει το πρώτο κόμμα… Ο «κανένας» που είμαστε εσύ κι εγώ… Ο «κανένας» που είναι όλοι εκείνοι οι πολίτες, που μέσα από την κρίση και τις δυσκολίες ωριμάζουν, αποκτούν συνείδηση της κατάστασης και βούληση να αλλάξουν τους εαυτούς τους και τον κόσμο… Γι’ αυτό η ερώτηση που τίθεται δεν είναι πολιτική με την έννοια της μεταρρύθμισης ή επανάστασης (οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν και γίνονται είναι αποτέλεσμα «πίεσης», η οποία κάθε φορά προσαρμόζεται και αξιοποιείται στο καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο). Η πραγματική ερώτηση είναι: «εσωτερική καλλιέργεια» ή «καθολική καταστροφή»…
Αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθένας πια σήμερα είναι ότι ο (τούρμπο) καπιταλισμός ως οικονομικό μοντέλο αντί να παίρνει ένα όλο και πιο ανθρώπινο πρόσωπο, μέσα από την παρουσία των σοσιαλιστικών (και κομμουνιστικών) κινημάτων, κάνει το ακριβώς αντίθετο! Παίρνει μια όλο και πιο βάρβαρη μορφή, διαλύοντας στην ουσία το ιδεολογικό υπόβαθρο του Σοσιαλισμού, καθιστώντας αυτά τα κινήματα στο όνομα κάποιας οικονομικής κρίσης, τελείως συντηρητικά και απάνθρωπα. Αυτό ακριβώς το φαινόμενο ζούμε και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Αυτή η πορεία αδιαμφισβήτητα υπογραμμίζει την πλήρη πολιτική αναξιοπιστία και είναι πλέον χωρίς επιστροφή… Και να φανταστείτε ότι όλοι αυτοί που πρώτοι έχουν καταπατήσει κάθε έννοια Δημοκρατίας θέλουν να ιδρύσουν ένα κέντρο Δημοκρατίας στην Ελλάδα για να επιμορφώσουν τις επόμενες γενεές των Αράβων που ξεσηκώθηκαν τελευταία…


Μιλάτε δηλαδή για το τέλος της πολιτικής με την έννοια που την γνωρίζουμε;
-Μιλάω για την αρχή του τέλους του σοσιαλισμού που υιοθέτησε πλήρως το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο και βέβαια μιλάω για τον …τούρμπο καπιταλισμό που στις μέρες μας, βάζοντας το πιο βάρβαρο προσωπείο του, καταλύει κάθε έννοια ανθρωπισμού και οδηγείται από μόνος του στον αφανισμό…

Λέτε «από μόνος του», εννοείτε ότι θα υπάρχει αλλαγή χωρίς κοινωνικές εξεγέρσεις και βία όπως βλέπουμε να βιώνεται τώρα στην βόρειο Αφρική;
-Όπως όλοι γνωρίζουμε, υπάρχουν αυτοί οι οποίοι εκ πεποιθήσεως πιστεύουν ότι μόνο με βία μπορεί να υπάρξει αλλαγή και μάλιστα με ένοπλη βία και τρομοκρατία. Υπάρχει μια δεύτερη κατηγορία που παρότι δεν υποστηρίζει τη βία, τη θεωρεί αναπόφευκτο κακό. Και υπάρχει και μια τρίτη, αυτή που εισήγαγε στη σύγχρονη πολιτική ο Γκάντι, αυτή της «παθητικής αντίστασης» και των ειρηνικών διαδηλώσεων… Υπάρχει όμως και μια τέταρτη, της «εσωτερικής καλλιέργειας», αυτή που κατά κάποιο τρόπο υιοθετούσε ο Σωκράτης, εκτιμώντας ότι μόρφωση δε σημαίνει συσσώρευση γνώσης αλλά ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, μια άποψη που θυμίζει το «Ήθος ανθρώπω δαίμων» του Ηράκλειτου. Μια άποψη που δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί «πολιτικά» και η οποία με βεβαιότητα θα είναι και η πιο αποτελεσματική, αποκλείοντας ακόμα και αυτή την παθητική αντίσταση και ειρηνική διαδήλωση…

Πρωτόγνωρες πρακτικές πολιτικής σκέψης. Τι εννοείτε ακριβώς;
-Να σας πω, όταν κάποτε η μητέρα Τερέζα ερωτήθηκε αν θα συμμετείχε σε μια διαδήλωση κατά του πολέμου, είχε απαντήσει ότι μόνο εάν η διαδήλωση αυτή ήταν υπέρ της ειρήνης θα συμμετείχε… Υιοθετώ κι εγώ αυτή την άποψη: Δεν είμαι κατά του πολέμου αλλά υπέρ της ειρήνης. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αυτοί οι δύο δρόμοι εκπροσωπούν δύο τελείως διαφορετικές λειτουργίες του ανθρώπινου εγκέφαλου και οδηγούν φυσικά σε διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα, σκέψεις και αποτελέσματα, προσθέτοντας όμως ότι η ειρήνη –όπως και η αγάπη– δεν χρειάζεται διαδηλώσεις αλλά πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα εσωτερική καλλιέργεια! Ξέρετε πόσοι διαδηλωτές κατά του πολέμου ή υπέρ της Ειρήνης κακοποιούν τα παιδιά τους και ξυλοκοπούν τις γυναίκες τους; Παθητική αντίσταση παραμένει αντίσταση, δηλαδή αντίδραση σε ένα υπάρχον απάνθρωπο καθεστώς κι όχι δράση για τη δημιουργία μιας νέας ανθρώπινης κοινωνίας…

Άρα επιστρέφουμε στην ουσία της παιδείας…
-Ναι στην παιδεία, όχι όμως γενικευμένα και αόριστα… Δεν υπάρχει περίπτωση να υιοθετήσει ο καπιταλισμός, ή όπως λέγεται πιο «ευγενικά», το σημερινό χρηματοπιστωτικό απάνθρωπο κατ’ ουσία σύστημα, ένα ανθρωπιστικό μοντέλο στην παιδεία. Αυτή την υπόθεση της αλλαγής οφείλουν να την πάρουν στα χέρια τους όλοι οι συνειδητοί πολίτες και ιδιαίτερα οι άνθρωποι του πολιτισμού, οι καλλιτέχνες και φιλότεχνοι που εκτιμούν ότι ήρθε ο καιρός να πάψουν να καταγράφουν με το έργο τους τα κακώς κείμενα αλλά να εκφράσουν επιτέλους με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τη θετική πλευρά της ζωής, τον κόσμο δηλαδή που επιθυμούν να οικοδομήσουν βήμα-βήμα. Ήρθε ο καιρός να σταματήσουν οι αντιδράσεις απέναντι σε έναν σάπιο κόσμο  και να αρχίσουν οι δράσεις στη δημιουργία μίας καλύτερης κοινωνίας που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι το κέρδος και την αδικία… 



Εκτιμάτε ότι η τέχνη έχει αυτές τις δυνατότητες;
-Η εμπορευματοποιημένη τέχνη σίγουρα όχι! Η αληθινή τέχνη όμως που θα ενδιαφέρεται πραγματικά για τον άνθρωπο και όχι το κέρδος, με βεβαιότητα, «ναι»ι! Για να συμβεί όμως αυτό οφείλουν όλοι οι συνειδητοί άνθρωποι, οι άνθρωποι με ελεύθερη βούληση,  καλλιτέχνες και μη, να επανακτήσουν το «γνώθι σ’ αυτόν» και να καλλιεργήσουν, για να θυμηθούμε και τον μεγάλο φιλόσοφο Martin Buber, ουσιαστικές σχέσεις με τον εαυτό τους, τον διπλανό τους και την κοινωνία… Να εκπαιδευτούν δηλαδή, με όλη τη σημασία της λέξης, στην πραγματική φιλία. Γι’ αυτό άλλωστε και εκτιμούμε ότι η φιλία μέσα από την τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ειρηνικά… Και θα τον αλλάξει!

Λέτε «εκτιμούμε».  Ποιους υπαινίσσεστε;
-Αναφέρομαι στο Κέντρο τεχνών 4 Εποχές και ειδικότερα στην καλλιτεχνική μας Κοινότητα AthensArt που αριθμεί μέχρι σήμερα 1500 μέλη από τις 5 ηπείρους και 95 χώρες του κόσμου, καλλιτέχνες και φιλότεχνους, επαγγελματίες και ερασιτέχνες…  
Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για το Κέντρο Τεχνών 4 Εποχές και την καλλιτεχνική σας κοινότητα AthensArt;

Το Κέντρο Τεχνών 4 Εποχές (CA4S) ξεκίνησε τη ζωή του πριν από 30 χρόνια, οργανώνοντας επί σειρά ετών τα «Καβάφεια», στην Αλεξάνδρεια και το Κάιρο, σε συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού και το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Έκτοτε έγιναν πολλές εκδηλώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με μη εμπορικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό περιεχόμενο. Τέλη του 2009 μπήκαμε στο διαδίκτυο και οργανώσαμε σε συνεργασία με τον Οργανισμό πολιτισμικής Ανάπτυξης Ρόδου και το Γαλλικό Προξενείο, στο Γαλλικό Κατάλυμα στη Ρόδο μια Διεθνή Έκθεση Ζωγραφικής στην οποία συμμετείχαν 18 καλλιτέχνες από 10 χώρες και το 2010 πραγματοποιήσαμε το πρώτο μεγάλο Διεθνές Φεστιβάλ Τεχνών στην «Τεχνόπολις» στο Γκάζι, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού & Τουρισμού και του Δήμου Αθηναίων, στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 300 καλλιτέχνες από 60 χώρες του κόσμου.

Ποιοι σας συμπαραστάθηκαν οικονομικά στο μεγαλεπήβολο αυτό έργο σας;
-Οικονομικά κανείς! Μας προσφέρθηκαν όμως οι χώροι από τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων στην «Τεχνόπολις», από το Δήμαρχο κ. Κακλαμάνη και τον πρόεδρό της κ. Ιγνατίου, με τον οποίο είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία, προσθέτοντας την ηθική συμπαράσταση του αγαπητού φίλου, τ. Υπουργού Πολιτισμού και νυν Περιφερειάρχη Πελοποννήσου,  Πέτρου Τατούλη.

Πως σχεδιάζετε  το μέλλον;
-Η ιδέα μας ότι «Η φιλία μέσα από την τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο» ειρηνικά, βρήκε μεγάλη απήχηση και τα σχέδιά μας πολλά… Για το 2011 έχουμε επίσημα προσκληθεί από τη Ρωσία και το 2012 από την Κίνα. Για το 2013 έχουν υποβάλει την υποψηφιότητά τους οι πόλεις Salerno της Ιταλίας και Ubá της Βραζιλίας. Το 2014 έχουμε ήδη επιλέξει το Daton Ohio της Αμερικής και το 2015 επιστρέφουμε στην Ελλάδα. Παράλληλα με τα Διεθνή Φεστιβάλ Τεχνών, έχουν προγραμματιστεί διάφορες εκδηλώσεις μικρότερης κλίμακας στο Monterrey του Μεξικού, στη Βιέννη της Αυστρίας, τη Μόσχα και το Rostov on Don της Ρωσίας, το Μόναχο της Γερμανίας, το Yerevan της Αρμενίας, το Αλγέρι της Αλγερίας και άλλες…

Να σας περιμένουμε με το καλό και στην Θράκη;
-Βεβαίως θα το χαρούμε αν υπάρξει ανάλογη πρόσκληση.