Μικροκομοτηναίικα 14-09-2023

Λίαν επιεικώς, ως άκρως απαράδεκτος μπορεί να χαρακτηριστεί ο τηλεοπτικός κανιβαλισμός στα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας, με τους φακούς να εστιάζουν στους νεκρούς, στα πτώματα των ζώων και τους ανθρώπους που κλαίνε πάνω από γκρεμισμένα σπίτια.
Τραγικές εικόνες αποκάλυψης που προβάλλουν όμως κατά κόρον και επί εικοσιτετραώρου βάσεως, υποβάλλοντας ψυχολογικά τους τηλεθεατές. Ανατριχιαστικές βέβαια, που όμως δεν εξυπηρετούν την ανάγκη ενός πραγματικού ρεπορτάζ και τη σωστή ενημέρωση των πολιτών.
Παρά μόνο από ένα σημείο και μετά εξάπτουν τη φαντασία τους, αμβλύνουν ακόμα και τα ανθρώπινα και κοινωνικά αντανακλαστικά τους, καθιστώντας τους απαθείς δέκτες μιας τραγικής κατάστασης, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί φυσικά.
Θα πρέπει βέβαια να τα δείχνουν όλα αυτά, αλλά όχι κατ’ επανάληψη και υπερβολή, δεκάδες φορές και καθημερινά, αφού το μόνο που εξυπηρετούν με αυτόν τον τρόπο, είναι η ανάγκη να ανέβει η δική τους τηλεθέαση, με τον ανθρώπινο κανιβαλισμό.
Ίσως αυτή την ώρα το πιο χρήσιμο θα ήταν να εστιάσουν στα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων που ψάχνουν να βρουν το βηματισμό τους μετά από την καταστροφή, στην πανελλαδική αλληλεγγύη για βοήθεια που υπάρχει, ενδυναμώνοντας αυτές τις προσπάθειες από χιλιάδες πολίτες.
Και να φέρουν και προ των ευθυνών τους υπεύθυνους, για να επισπεύσουν τις διαδικασίες ανακούφισης των ανθρώπων που έχουν πληγεί, της αποκατάστασης και να στηρίξουν τις προσπάθειες για γρήγορη επιστροφή σε φυσιολογικές συνθήκες καθημερινότητας. Όσο και αν αυτά δεν πουλούν τηλεοπτικά.

Όπως λόγου χάριν ο θάνατος του άτυχου Αντώνη, που τον είδαμε να προβάλλεται εκατοντάδες φορές σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια. Με την ίδια λογική, την τηλεοπτική εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και της απώλειας της ζωής. Ο τηλεκανιβαλισμός στο μεγαλείο του.

Άμα συνηθίσεις κάποιον να ζει με επιδοματική πολιτική, συσσίτια και βοηθήματα, χωρίς να υπάρχουν δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, αλλά μόνο με επίπλαστα πολλές φορές εισοδηματικά κριτήρια, πιστεύει τελικά ότι έχει μόνο δικαιώματα.
Και εφευρίσκει τρόπους να κάνει επιστήμη και επάγγελμα την ανεργία, ή την απόκρυψη εισοδημάτων, με αμοιβές σε μαύρο χρήμα βέβαια. Και όλα αυτά φυσικά είναι δύσκολο να ελεγχθούν, όταν αφορούν πολίτες ειδικών πληθυσμιακών ομάδων και υποβαθμισμένων γειτονιών.
Χιλιάδες τέτοιοι δικαιούχοι για κοινωνικά επιδόματα, βοήθεια ΤΕΒΑ ακόμα και στην περιοχή μας. Αλλά πόσοι πραγματικά πρέπει να είναι οι δικαιούχοι και πόσοι δηλώνουν και τα πραγματικά τους εισοδήματα;
Πέραν όμως όλων αυτών, υπάρχουν και τα επιδόματα που παρέχει η ελληνική πολιτεία για τα παιδιά των Ρομά και όχι μόνο, που φοιτούν στα σχολεία. Και με το άνοιγμα των σχολείων πάλι άρχισαν οι γκρίνιες.
Και όμως γνωρίζουν ότι υπάρχει νόμος που ισχύει από το 2018, τροποποιήθηκε το 2019 και ενεργοποιήθηκε το 2023, λόγω των αντιδράσεων, βάζοντας ως προϋπόθεση, ότι για να είναι δικαιούχος κάποιος των επιδομάτων αυτών, θα πρέπει τα παιδιά του όχι μόνο να εγγράφονται στο σχολείο, αλλά να φοιτούν και πραγματικά.
Κάποιοι το αγνοούν και διαμαρτύρονται μετά, γιατί δεν παίρνουν το επίδομα. Προβάλλοντας τις συνήθεις δικαιολογίες περί πραγματικών και αντικειμενικών λόγων, για τη σχολική διαρροή στα παιδιά τους.

Το ίδιο έγινε και την αρχή της χρονιάς του 2023, όπου τέθηκε σε πλήρη εφαρμογή ο νόμος και οριζόντια και το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και τώρα που άνοιξαν πάλι τα σχολεία.

Δεν λένε φυσικά όχι οι σύλλογοι τους για την ανάγκη να συμμετέχουν τα παιδιά τους στην υποχρεωτική εκπαίδευση, αλλά επικαλούνται τις συνθήκες διαβίωσης τους με τις συχνές μετακινήσεις για εξεύρεση εργασίας.
Και παράλληλα ζητούν να έχουν τη δυνατότητα, που είναι και αυτονόητο δικαίωμά τους βέβαια, να εγγράφουν τα παιδιά στα σχολεία, που βρίσκονται πιο κοντά στους οικισμούς τους. Όπως και να δοθεί και η δυνατότητα για τα μεγαλύτερα παιδιά που δεν έχουν φοιτήσει σε σχολείο, να εγγράφονται στα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας.
Κανείς δεν τους αποκλείει φυσικά να το πράξουν αυτό, που επικαλούνται ως δικαιολογία. Όσο και αν υπάρχουν πολλές φορές κάποιες διαμαρτυρίες, από συλλόγους γονέων συνήθως.
Στη Ροδόπη όμως πολλά παιδιά πήγαιναν πλέον στο σχολείο, αλλά υπάρχουν και κάποιοι γονείς που δεν συνετίζονται, ούτε προσαρμόζονται για το καλό των παιδιών τους. Να συμμετέχουν στο αγαθό της μάθησης, που θα τους δίνει μεγαλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες, αλλά και θα διευρύνει και τις γνώσεις τους. Και σε αυτές τις περιπτώσεις φταίει το κράτος για τους παραβάτες;
Το φαινόμενο αυτό της σχολικής διαρροής από την υποχρεωτική εκπαίδευση, είχε απασχολήσει και την Εισαγγελία Ανηλίκων παλαιότερα στην Κομοτηνή, που με εισαγγελικές παρεμβάσεις και εντολές, έφερνε προ των ευθυνών τους γονείς.

Και φοβούμενοι πολλοί τις ποινικές ευθύνες, αναγκάστηκαν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Και κατά ένα μεγάλο ποσοστό φαίνεται ότι τα κατάφερε. Ελπίζουμε να συνεχίζεται η προσπάθεια.

---------------------

Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ακόμα, για να κατανοήσουμε το σκεπτικό ορισμένων, ότι στην προσπάθεια να πηγαίνουν στο σχολείο τα παιδιά, συνέδραμε και ένας ιδιώτης επαγγελματίας στην πόλη, με καθημερινά δωρεάν γεύματα σε 110 παιδιά, προσφέροντας και δεκατιανό για ένα χρόνο.
Ήταν ένα καλό δέλεαρ φαίνεται. Αλλά ακόμα και σε αυτή την προσπάθειά υπήρχαν παραβάτες, αφού κάποιοι έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο την ώρα του φαγητού μόνο για να φάνε και όχι για παρακολουθούν τα μαθήματα.
Κι όταν τους διαμηνύθηκε ότι το γεύμα θα δίνεται μόνο στα παιδιά που παρακολουθούν όλα τα μαθήματα, πάλι διαμαρτυρήθηκαν. Τα δικαιώματα όμως έχουν και υποχρεώσεις, αλλά υπάρχουν και όροι που θα πρέπει να τηρούνται.
Η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι δικαίωμα για όλα τα παιδιά και την ευθύνη φέρουν ξεκάθαρα οι γονείς. Αλλά κάποιοι παίρνουν όλα τα κοινωνικά επιδόματα και των παιδιών ακόμα, που δεν είναι βέβαια μικρά ποσά, για να τα μετατρέψουν δυστυχώς σε αγορές προϊόντων για το δικό τους συνήθως ευ ζην, αγνοώντας την υπόλοιπη οικογένεια.
Όχι για τσάντες, μολύβια, ρούχα και τροφή. Και φυσικά να κατανοήσουμε το γεγονός ότι υπάρχουν και φαινόμενα ρατσισμού, που θα πρέπει να παταχθούν.
Αλλά και προγράμματα επαγγελματικής και οικιστικής αποκατάστασης, όπως και η μετεγκατάσταση του Αλάνκογιου στην Κομοτηνή, που καρκινοβατούν και θα έπρεπε να προχωρήσουν πιο γρήγορα.
Ας αναλογιστούν όμως και όσοι διαμαρτύρονται, πόσα τέτοια προγράμματα έπιασαν τόπο; Δικαιούχοι σπιτιών που τα έκαναν πλακάκια με εργολάβους και δεν πήραν ποτέ σπίτι, από τα δάνεια των 60 χιλιάδων ευρώ για τον καθένα και με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου;
Και πόσοι ξεκίνησαν μικρές επιχειρήσεις με ποσά επιχορήγησης της τάξης των 25 χιλιάδων ευρώ και δεν τις τελείωσαν ποτέ; Και αφού αναλογιστούν όλα αυτά, ας καταλογίσουν και ευθύνες. Το νόμισμα πάντα έχει δύο όψεις.