Μικροκομοτηναίικα 19-02-2025

Σε συνέντευξη τύπου που πραγματοποίησε προχθές ο περιφερειάρχης Χριστόδουλος Τοψίδης, με την ιδιότητα του βέβαια ως προέδρου του Επιμελητηρίου Έβρου, ανακοίνωσε ότι επιστρέφει η κορυφαία Εμπορική Έκθεση «Alexpo 2025» από 10 έως 14 Μαΐου στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.
Θεωρώντας ότι είναι ένας πολύ σημαντικός θεσμός για τους επιχειρηματίες και την ανάπτυξη της περιοχής, με πλήθος παράλληλων δράσεων που θα αναδείξουν την επιχειρηματικότητα, τον τουρισμό, τον πολιτισμό, αλλά και τη γαστρονομία του νομού.
Αξιέπαινη πρωτοβουλία βέβαια και να επισημάνουμε ότι η γειτονική μας Αλεξανδρούπολη μπορεί και κρατά μια εμπορική έκθεση εδώ και χρόνια. Αλλά αυτό συγχρόνως εγείρει και προβληματισμό για το διοικητικό κέντρο της περιφέρειας μας, την Κομοτηνή και είναι ένα στοίχημα για τα οικεία επιμελητήρια.
Ας αναρωτηθούν και τα επιμελητήρια μας αν υπάρχει καμία σκέψη να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να μπορέσουν να οργανώσουν μια νέα εμπορική έκθεση μετά από χρόνια. Όπως ήταν η έκθεση Θράκη. Έστω ακόμα και να σκεφθούν την προοπτική λειτουργίας και κατά πόσο είναι εφικτό, κάποιων κλαδικών εκθέσεων και στην πόλη μας.
Με δεδομένο ότι παρόμοιες εκθέσεις και μάλιστα επιτυχημένες διοργανώνουν πάντοτε τα επιμελητήρια Έβρου και Καβάλας. Μήπως όμως ο Χριστόδουλος Τοψίδης με την ιδιότητα του περιφερειάρχη θα πρέπει να λειτουργήσει πιο συλλογικά;
Και να βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή και την προσπάθεια να αποκτήσει και το διοικητικό κέντρο της περιφέρειας μας μία μεγάλη έκθεση; Δεν μπορεί τα χαρακτηριστικά για να επιβιώνουν αυτές οι εκθέσεις να έχουν αναφορά μόνο σε πόλεις που έχουν τουρισμό και λιμάνια;
Με μια διαφορετική λογική και προσέγγιση ενδεχομένως μπορεί να στηθεί και μία μεγάλη εμπορική έκθεση και στην Κομοτηνή.

Στην προσπάθεια αυτή μήπως θα πρέπει να συνδράμουν δήμοι και περιφέρεια μαζί με τα επιμελητήρια και να μην επαναπαύονται όλοι στη λανθασμένη λογική παρελθόντων ετών, με το σκεπτικό ότι δεν έχουν και τόσο ανταποδοτικό όφελος και δεν οδηγούν πουθενά οι εκθέσεις;
Τότε για ποιο λόγο γίνονται στις άλλες πόλεις; Ιδιαίτερα βέβαια σε μία περίοδο που οι επιχειρήσεις προσπαθούν να επιβιώσουν και υπάρχουν νέες συνθήκες και δεδομένα με το πλήρες άνοιγμα του κάθετου άξονα, στο τουριστικό προφίλ της περιοχής μας;
Υπολείπεται μήπως η Ροδόπη και η Κομοτηνή στη γαστρονομία έναντι των άλλων πόλεων, στη διασκέδαση, αλλά ακόμα και στα αξιοθέατα τα οποία διαθέτει ο νομός μας, ή σε επιχειρηματική δυναμική;
Ευκαιρία είναι τώρα που οι φορείς του τόπου που συναντήθηκαν πρόσφατα θέλουν να ενωθούν και να διεκδικήσουν για την περιοχή. Υπάρχει στο γενικότερο σχεδιασμό τους όμως η αναβίωση της εμπορικής έκθεσης;
Κι αν όχι τουλάχιστον κάποιες κλαδικές με συγκεκριμένη στόχευση, ή ακόμα τελικά έστω συγκροτημένα μια σειρά εκδηλώσεων και δράσεων με έμφαση στη γαστρονομία και τα προϊόντα του τόπου.
Ιδέες και προτάσεις υπάρχουν και θα βρεθούν πολύ πιο περισσότερες, αλλά κάποιοι όμως θα πρέπει να σκύψουν με ενδιαφέρον και μεράκι, γιατί κάτι θα πρέπει να γίνει. Δεν μπορούν να παραμένουν άπρακτοι και απλώς να παρακολουθούν την επιτυχία άλλων εκθέσεων, εκδηλώσεων, διοργανώσεων σε άλλες περιοχές και να τις αναφέρουν ως παραδείγματα.

Από τις πιο ενδιαφέρουσες και θετικές ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν η επιχειρηματική πρωτοβουλία των αδερφών Σαράντη, να προχωρήσουν στην εξαγορά του ακινήτου της πρώην ΣΕΒΑΘ, μετά από αρκετούς άγονους πλειστηριασμούς, προκειμένου να αξιοποιήσουν το χώρο με νέες επενδυτικές πρωτοβουλίες.
Τα σχέδια τους βέβαια ακόμα δεν είναι γνωστά το πως θα αξιοποιηθεί αυτό το ακίνητο, αλλά πρόκειται για μία πολύ μεγάλη έκταση σε ένα νευρολογικό σημείο εκτός Ξάνθης, με άμεση πρόσβαση στον κεντρικό οδικό δίκτυο, Εγνατίας και Εθνικής.
Και μπορούν πολλά να γίνουν σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, αφού εξετάζεται η δημιουργία ενός μικρού εμπορικού κέντρου, φωτοβολταϊκά πάρκα και ξενοδοχειακές μονάδες. Αλλά είναι πολύ νωρίς βέβαια να γίνονται εκτιμήσεις, γιατί ο σχεδιασμός και η αξιοποίηση αυτού του χώρου είναι καθαρά μία δική τους επενδυτική πρωτοβουλία.
Πάντως έχουν αποδείξει και στην πράξη ότι θέλουν να επενδύσουν στην περιοχή και με την εξαγορά της γαλακτοβιομηχανίας Ροδόπη. Και προφανώς αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν ευκαιρίες σε αυτόν τον τόπο, αρκεί να σχεδιάζει κάποιος και να υλοποιεί με γνώμονα και το τι απαιτεί η εποχή μας μελλοντικά.
Και τέτοιοι χώροι παρατημένοι και εκτάσεις αναξιοποίητες στη φθορά του χρόνου θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν με πολλούς τρόπους, είτε με διαμετακομιστικά κέντρα όπως σκέφτονται και επιχειρηματίες στην πόλη μας.
Ελπίζουμε όμως να αποκτήσει ζωή το παρατημένο αυτό ακίνητο που άλλοτε κατακλύζονταν από χιλιάδες αγρότες Ροδόπης και Ξάνθης για να παραδώσουν τις βιομηχανικές τους ντομάτες για να γίνουν πελτές.
Ο έντονος ανταγωνισμός όμως εκείνη την εποχή με τον κινέζικο ντοματοπολτό και ο τρόπος που λειτουργούσαν οι συνεταιριστικές βιομηχανίες, δεν την επέτρεψαν να έχει μακροζωία και οδηγήθηκε στο λουκέτο παρά τις τονωτικές οικονομικές ενέσεις.

Συνεπώς συμπερασματικά οποιαδήποτε επιχειρηματικότητα για να μπορέσει να σταθεί και να αντέξει στον ανταγωνισμό που είναι διεθνής πλέον, θα πρέπει να λειτουργεί καθαρά με ιδιωτικοικονομικά κριτήρια.
Κάποιοι έπρεπε να αντιληφθούν έγκαιρα ότι έρχεται το τέλος των συνεταιριστικών επιχειρήσεων αυτής της μορφής. Και να αλλάξουν τακτική και οργάνωση που να μην δημιουργούν χρέη, απαξιώνοντας την προσπάθεια του Αλέξανδρου Μπαλτατζή, που τις οραματίστηκε δεκαετίες πριν και ήταν μεγάλη καινοτομία για την εποχή τους.
Έδωσαν δουλειά σε χιλιάδες αγρότες και εργαζόμενους από την στιγμή που συνδέθηκαν με την αγροτική παραγωγή στην περιοχή μας. Αλλά δεν μπορεί να κρατηθεί μια τέτοια συνεταιριστικού τύπου και λογικής βιομηχανία με δεκάδες διευθυντές και προϊσταμένους με γραμματειακή υποστήριξη, λογικές δημοσίου και με παχυλούς μισθούς και προνόμια.
Όταν το προϊόν το οποίο παράγει είναι σχεδόν σε διπλή τιμή κόστους από τη διεθνή αγορά. Οι παθογένειες και τα λάθη τους οδήγησαν στο λουκέτο, όπως έγινε και με τις βιομηχανίες ζάχαρης.
Και ευτυχώς μπόρεσε και σώθηκε τουλάχιστον η ΣΕΚΑΠ με την κίνηση που είχε κάνει παλαιότερα ο επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης και τη μεταπώλησή της μετά σε όμιλο ιαπωνικών συμφερόντων και λειτουργεί ακόμα και σήμερα, παράγοντας θέσεις εργασίας και προστιθέμενο όφελος στην περιοχή.
Δηλαδή εδώ και χρόνια θα έπρεπε να περάσουν σε μία διαφορετική μορφή οι συνεταιριστικές αυτές βιομηχανίες για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Και να μην μας αφήσουν χρέη και μαύρες τρύπες, ζημιώνοντας το δημόσιο. Επειδή κάποιοι βολεύτηκαν και τους χάιδευαν κι οι πολιτικοί τα αυτιά.
Οι εποχές αλλάζουν και πάντοτε θα πρέπει να υπάρχει ευελιξία, για γρήγορες και δραστικές κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση, για να σώσουμε ότι μπορούμε. Ειδάλλως το τίμημα των άδειων κουφαριών και των παρατημένων οικοπέδων και εγκαταστάσεων και των μηχανημάτων που πουλιούνται αντί πινακίου φακής, θα μας καταδυναστεύει.
Δημιουργώντας θλίψη αλλά και αγανάκτηση ότι κάποιοι άφησαν παρατημένη τη Θράκη με ευκαιρίες που χάθηκαν, αφού στο πολιτικάντικο πνεύμα της εποχής στήριζαν απέλπιδες και ανεφάρμοστες προτάσεις λειτουργίας τέτοιων επιχειρήσεων.