Μικροκομοτηναίικα 30-08-2024

Έδωσε μεγάλο αγώνα στο παρελθόν ο ιδεολογικός καθοδηγητής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Φλαμπουράρης πριν βέβαια το κόμμα γίνει κυβέρνηση, για να συνενώσει τις 13 συνιστώσες και τις πολλές τάσεις στα ιδεολογικά μαγαζάκια που υπήρχαν και τα κατάφεραν, παρά τις δυσκολίες και τα ανυπέρβλητα εμπόδια.
Υπήρχαν βέβαια διαφορετικές αντιλήψεις, αλλά πάντοτε ο δρόμος προς την εξουσία γίνεται συνδετικός κρίκος, για να παραμερίσουν στην άκρη τις όποιες διαφορές τους, αφού για όλους υπάρχει ένας θεσμικός ρόλος και θέσεις ευθύνης να αναλάβουν.
Άφησαν κατά μέρος δηλαδή τις διαφορές τους, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι προνομιακές θέσεις αυτές είχαν και τις απολαβές τους. Ξέχασαν όμως στην πορεία να κάνουν και την αυτοκριτική τους επί εποχής Τσίπρα, μετά από δύο απανωτές μεγάλες εκλογικές ήττες.
Αλλά και να αναλύσουν και να τοποθετηθούν στο επίμαχο ερώτημα, γιατί το αφήγημα τους δεν γίνονταν πλέον πιστευτό από τους πολίτες και σε δύσκολα διαχειρίσιμες μάλιστα εποχές για την κυβέρνηση της ΝΔ.
Αρκέστηκαν να τα βάλουν με όλους τους άλλους, ότι φταίνε δηλαδή τα συστήματα που τους πολεμούν, τα συστημικά μέσα που δεν τους προβάλλουν, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον «κακό» τους εαυτό και για αυτό συρρικνώνονται συνεχώς.
Σε τέτοιο μάλιστα σημείο που δεν διαφαίνεται καμιά προοπτική για να κυβερνήσουν στο εγγύς μέλλον. Γαντζώθηκαν στο νέο πρόεδρο και εξέθρεψαν ελπίδες στον άγνωστο μέχρι πρότινος και στήριξαν αρχικά την προσπάθεια του στις εσωκομματικές εκλογές.
Αλλά ανακάλυψαν εκ των υστέρων ότι το live style δεν ταιριάζει σε ένα αριστερό και προοδευτικό κόμμα. Και δυστυχώς το ανακάλυψαν αυτό υποτίθεται οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί και τα μεγαλοστελέχη του κόμματος, που φυσικά είναι και μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ.

Διαρκής λοιπόν πόθος του στόχος τώρα είναι να φύγει ο Στέφανος Κασσελάκης από το κόμμα και ήδη μιλούν ανοιχτά πλέον για νέες εσωκομματικές εκλογές, γνωρίζοντας ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα τους αδειάσει τη γωνιά, σε περίπτωση βέβαια που ηττηθεί ο νυν πρόεδρος.
Αλλά ο ίδιος παραμένει ανένδοτος, γνωρίζοντας αυτό το σενάριο αλλά και τους δρόμους και τις παγίδες που ενδεχομένως τον οδηγούν και προτιμά να παραμείνει έστω ηγέτης ενός μικρότερου κόμματος και οι αμφισβητίες ας πάρουν το δρόμο τους να κάνουν άλλο κόμμα.
Ήδη υπάρχουν τρεις πλέον τάσεις προς το παρόν μέσα στο κόμμα, της ομάδας Κασσελάκη, όσοι τον αμφισβητούν και τον αντιπολιτεύονται από τους πρώην πρωτοκλασάτους υπουργούς και στελέχη, αλλά και κάποιοι που ερωτοτροπούν πολιτικά με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με όλα αυτά τα απογοητευτικά που συμβαίνουν.
Και οι απανωτές αποτυχίες και ήττες τους έφεραν να θυμηθούν τα παλιά τους πάλι, που ο καθένας ήταν αρχηγός σε μία ομάδα και σε μία συνιστώσα. Η πολιτική ένδεια φέρνει γκρίνια και όχι μόνο σε επίπεδο πρωτοκλασάτων στελεχών αλλά και στις τοπικές οργανώσεις όμως.
Που διχάζουν εκ νέου ακόμα και τους συντρόφους της Ροδόπης. Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση στο νομό μας οι σύντροφοι ήταν διχασμένοι εδώ και πολλά χρόνια και χωρίς να συμβαίνουν όλα αυτά.
Και στο βάθος περιμένει και η κοινοβουλευτική ομάδα των 11 για να καρπωθεί το οφέλη από μία επικείμενη διάσπαση. Τι θα προκύψει όμως μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό συνονθύλευμα και κομματική ρευστότητα και πού θα κάτσει η μπίλια τελικά; Άγνωστο προς το παρόν.
Πάντως ήδη αποκλείουν με την σκληρή κριτική και τις δηλώσεις τους, κάθε δίαυλο επικοινωνίας και διαλόγου μεταξύ τους και η ιδεολογική μάχη μάλλον θυμίζει και λίγο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αφού οι όροι της αντιπαράθεσης και του παιχνιδιού, διεξάγονται με προσωπικές πολιτικές.

Το κωμικοτραγικό όμως που συναντά κανείς στις απλοϊκές αναλύσεις και τοποθετήσεις των άλλων κομμάτων εξουσίας, είναι οι βολικές τους αναλύσεις και θεωρίες, που δε έχουν προηγούμενο.
Είμαστε δεύτεροι με βάση τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις αναφέρουν οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ξεχνώντας βέβαια ότι σε σχέση με τα εκλογικά αποτελέσματα των εθνικών εκλογών και ευρωεκλογών, είναι σε χαμηλότερα επίπεδα. Απλώς ήρθαν στη δεύτερη θέση δημοσκοπικά, επειδή καταποντίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και τα προσφιλή ερωτήματα που θέτουν κυρίως είναι αν οι πολίτες αισθάνονται ικανοποιημένοι με την ακρίβεια, τη δύσκολη καθημερινότητα, με τα προβλήματα που δεν λύνονται, τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις και την επιχειρηματικότητα που πνίγεται.
Φυσικά κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα σπεύσει το 100% των πολιτών να στηρίξει και το …καινούργιο, όπως θέλουν να παρουσιάσουν ορισμένοι το κόμμα τους. Το ερώτημα είναι τι διαφορετικό θα μπορούσαν να πράξουν οι ίδιοι αν κυβερνούσαν αυτή τη στιγμή.
Και φυσικά στη ΝΔ δεν πρέπει να επιχαίρονται, γιατί τα απόνερα της κρίσης στα άλλα κόμματα εξουσίας τους επηρεάζουν όλους. Αισθητή είναι και η πτώση των ποσοστών του κόμματος της ΝΔ στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
Μήπως στις επόμενες εκλογές θα δηλώνουν και νικητές αν η αποχή θα φθάσει στο 70% και θα βγάζει κυβέρνηση το 10% των Ελλήνων; Θα το θεωρούν επιτυχία και νίκη αυτό; Δεν τους απασχολεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νέων γυρίζει την πλάτη στα κόμματα και την πολιτική;
Ακόμα και ψηφοφόροι μέσης ηλικίας που έχουν απομυθοποιήσει πολλά από τη διαφορετικότητα που προσπαθεί να περάσει ο καθένας για το δικό του κόμμα;

Αυτά θα πρέπει να απασχολήσουν τα κόμματα εξουσίας, γιατί η κρίση του πολιτικού συστήματος είναι συλλογική. Όπως και η μεγάλη απαξίωση των πολιτών προς τα υπάρχοντα κόμματα. Ήδη στις δημοσκοπήσεις ο πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός πλέον είναι ο κανένας.
Το πώς θα εκφραστούν οι πολίτες όμως από το υπάρχουν πολιτικό σύστημα και αν αναδειχθούν νέες δυνάμεις στην πράξη και συνεργασίες, είναι το επίμαχο ερώτημα, γιατί η πολιτική απεχθάνεται τα κενά, όπως θα φανεί μελλοντικά.
Και αν όλα αυτά που συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δείχνουν ότι βολεύουν επικοινωνιακά αφάνταστα τη ΝΔ, αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολίτες θα δίνουν εσαεί λευκή επιταγή για να κυβερνούν συνεχώς.
Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνούν όλοι, ότι η κρίση κι η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, νομοτελειακά στην ιστορία έχει αποδείξει ότι γεννά και τερατογεννέσεις και δυστυχώς ενισχύονται τα άκρα και οι λαϊκίστικες πολιτικές.
Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που να αναρωτιούνται κάποιοι, άραγε ένας λαός μπορεί να λειτουργεί και αυτοκαταστροφικά; Το ανθ’ ημών ο Γουλιμής που έχει καταγραφεί στην ιστορία ως έκφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Όταν έχασε τις εκλογές από έναν άσημο πολιτικά, ενώ έδινε αγώνες για να μεγαλώσει την Ελλάδα και να πετύχει διπλωματικές νίκες με την βοήθεια των συμμάχων, ενώ βρίσκονταν για αρκετό χρονικό διάστημα στο εξωτερικό.
Ας αναλογιστούν επίσης ακόμα οι πολιτικοί πόση ευθύνη φέρουν οι προκάτοχοι τους που οδήγησαν τη χώρα σε εμφύλιο και αργότερα πως φθάσαμε στην 7χρονη δικτατορία.
Ακόμα και ποιοι ευθύνονται που πληρώσαμε πολλά σαν χώρα και πολίτες τα τελευταία χρόνια με τις απανωτές κρίσεις, αλλά και το δυσβάστακτο χρέος που κληρονομήσαμε με τις πολιτικές των ήδη υπαρχόντων κομμάτων εξουσίας και σήμερα.