Μικροκομοτηναίικα 31-08-2024

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε η προκήρυξη της πρόσληψης των 150 συνοριοφυλάκων για την Ροδόπη και Καβάλα, προσδιορίζοντας τα κριτήρια. Θα υπάρχει όμως η εντοπιότητα για όλους όπως ζητούσε ο βουλευτής Ευριπίδης Στυλιανίδης, όταν βλέπουμε ότι αυτή κατοχυρώνεται μόνο στο 5% για τη μουσουλμανική μειονότητα;
Με τόση καθυστέρηση όμως, μας προδιέθετε ότι θα γινόταν μία σοβαρή προσπάθεια στελέχωσης των υπηρεσιών σε δεύτερο επίπεδο, αφού πρώτη γραμμή θεωρείται ο Έβρος. Κι όμως ενώ καθυστέρησαν τόσο, δυστυχώς οι προσλήψεις αυτές είναι ορισμένου χρόνου. Δηλαδή με ημερομηνία λήξης όπως είχαμε σχολιάσει και παλαιότερα από τη στήλη.
Που σημαίνει ότι μάλλον κάποιοι δεν κατανοούν πλήρως το πρόβλημα του μεταναστευτικού και ιδιαίτερα στην περιοχή της Θράκης, ή επαναπαύτηκαν στις μειωμένες ροές που είχαμε την προηγούμενη χρονιά. Αλλά τα δείγματα των τελευταίων μηνών είναι ανησυχητικά.
Δεν κατανοούν εν ολίγοις, ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι παροδικό και ότι με τις πιο ευοίωνες εκτιμήσεις όπως το προσδιορίζουν οι επαΐοντες τουλάχιστον 500 εκατομμύρια μεταναστών πέραν των προσφύγων που βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες περιμένουν να φύγουν για την Ευρώπη, από χώρες της Ασίας και της Αφρικής.
Κι ο πιο προσφιλής δρόμος για να το πράξουν είναι από την Τουρκία που δείχνει ανέχεια και παρέχει ακόμα και φθηνά εισιτήρια για κάποιους από την Αφρική που θέλουν να ταξιδέψουν προς την Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα να φιλοξενεί στρατιές μεταναστών.
Για να χρηματοδοτείται από την ΕΕ και να τους χρησιμοποιεί και το εργαλείο πίεσης προς την Ευρώπη και τη χώρα μας. Και μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό, άραγε τι νόημα έχει η πρόσληψη συνοριοφυλάκων με ημερομηνία λήξης;
Και πώς να κατανοήσει κάποιος τις αποσπάσεις που γίνονται ακόμα και από την πρώτη γραμμή όπως είναι ο Έβρος, γεγονός που το κατήγγειλε πρόσφατα στο Χρόνο ο πρόεδρος των συνοριοφυλάκων Χρυσοβαλάντης Γιαλαμάς;

Το σχέδιο της ΕΕ είναι απλό, αφού χρηματοδοτούν την δημιουργία μεγάλων δομών κράτησης και καταγραφής, για να αποκτούν μια ταυτότητα οι μετανάστες που μπαίνουν στη χώρα μας, ώστε ουσιαστικά να καταγράφονται στο ηλεκτρονικό σύστημα.
Το πώς θα τους διαχειριστεί βέβαια η χώρα μας είναι ένα άλλο πρόβλημα, που μάλλον δεν τους αγγίζει. Γιατί ενώ οι χρηματοδοτήσεις στη γειτονική Τουρκία πηγαίνουν απευθείας στο κράτος, εδώ τα περισσότερα χρήματα τα διαχειρίζονται οι ΜΚΟ.
Άρα το τι νόημα έχει η καταγραφή στη χώρα μας είναι πολύ απλό, αφού είμαστε δεμένοι με τη συνθήκη του Δουβλίνου και όποτε συλληφθεί στην Ευρώπη κάποιος που πέρασε από τη χώρα μας, μας τον επιστρέφουν πακέτο.
Ενώ η συμφωνία με την Τουρκία δεν προχώρησε ποτέ, για την επαναπροώθηση παράνομων μεταναστών που έρχονται στα νησιά μας. Και προσπάθειες έγιναν να τους επιστρέψει η Ελλάδα στις χώρες τους, αλλά τους θεωρούν ανύπαρκτα πρόσωπα και δεν τους δέχονται πίσω.
Η Ελλάδα σταδιακά μετατρέπεται σε ένα μεγάλο στρατόπεδο μεταναστών, όχι μόνο αυτών βέβαια που φιλοξενούνται στις δομές, αλλά σε πολλαπλάσιο μέγεθος, που απασχολούνται στη μαύρη εργασία, γίνονται προϊόν εκμετάλλευσης και άλλοι για να επιβιώσουν μπαίνουν σε διάφορα κυκλώματα. Γι αυτό πολλές συλλήψεις αναφέρονται σε αλλοδαπούς.
Γενικότερα δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα αυτό ήρθε και θα παραμείνει, αλλά και θα εντείνεται ανά περιόδους. Και η ισότιμη κατανομή των μεταναστών σε όλες τις χώρες της ΕΕ πότε θα εφαρμοστεί; Με αναβολές, αλλά και κοντόφθαλμες πολιτικές, που λειτουργούν ως ασπιρίνη στο πρόβλημα;

Εκτός από την αδιαφορία των πολιτών να ασχοληθούν με τα κοινά και να εμπιστευτούν τα υπάρχοντα κόμματα, που φαίνεται ξεκάθαρα και αποτυπώνεται σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις με τη μεγάλη αποχή, αυτό που ανησυχεί τα κομματικά επιτελεία είναι και η απροθυμία ακόμα και των στελεχών τους, να βάλουν πλάτη στον αγώνα.
Που ελάχιστοι πλέον ενδιαφέρονται σε τοπικό επίπεδο να κοινωνούν τις ιδέες, τις προτάσεις και τα προγράμματα τους. Ένας μικρός πυρήνας δηλαδή στελεχών από τα μέλη των νομαρχιακών οργανώσεων και κάποιοι που συμμετέχουν σε επιτροπές.
Που και αυτοί βέβαια λειτουργούν συνήθως διεκπεραιωτικά και αναλαμβάνουν δράση όταν επισκέπτεται την περιοχή μας κάποιος πολιτικός από τα κεντρικά, ή υπουργός αν το κόμμα τους είναι στην κυβέρνηση.
Κι όμως δεν απέχουμε πολύ από τις εποχές που σχεδόν όλα τα κόμματα διατηρούσαν γραφεία ακόμα και στην Κομοτηνή, συνεδρίαζαν τακτικά, αλλά και σε μικρούς δήμους υπήρχαν οργανώσεις και πλήθος συντρόφων, που πηγαινοέρχονταν κάθε ημέρα και ήθελαν να αναλάβουν ενεργό ρόλο.
Να συμμετέχουν στις περιοδείες για ενημέρωση του κόσμου, παρόντες σε όλες τις κομματικές εκδηλώσεις και ημερίδες και απλοί χειροκροτητές και ζητωκραυγαστές του κάθε υπουργού.
Τα περασμένα μεγαλεία αυτά όμως τελείωσαν και ιδιόκτητα γραφεία πλέον δεν διαθέτει κανένας, αφού τα τοπικά κομματικά στελέχη έχουν υποβαθμιστεί από τα κεντρικά των κομμάτων με τον τρόπο που λειτουργούν.

Το ζήτημα είναι ότι περάσαμε σε εποχές που δύσκολα γίνονται πολλά ρουσφέτια όπως συνήθισαν πολλοί και ειδικά όσοι διέθεταν και μπάρμπα από την Κορώνη. Και τα μαγειρέματα αυτά κι οι εξυπηρετήσεις συνήθως γίνονταν στα γραφεία των κομμάτων, που είχαν την τιμητική τους, ειδικά αν το κόμμα τους ήταν στην κυβέρνηση.
Τώρα οι προσλήψεις ακόμα και ορισμένου χρόνου γίνονται με διαδικασία ΑΣΕΠ, ακόμα και τα οκτάμηνα. Και οι μεταθέσεις που ζητούσε ο καθένας, είναι πλέον θέμα κεντρικών υπηρεσιών και μπορεί να διεκπεραιωθούν με κάποια έγγραφα και αιτήσεις.
Όσο για τις μόνιμες προσλήψεις, αυτές γίνονται καθαρά με ΑΣΕΠ. Συνεπώς δεν υπάρχει αντικείμενο …εργασίας ουσιαστικά στα κομματικά γραφεία, ούτε έχουν τόση δύναμη και παρεμβατικότητα τα κομματικά στελέχη, για να λύσουν τέτοιου τύπου μικρά προβλήματα.
Και απογοητευμένα είναι και τα κομματικά στελέχη, που συνήθισαν να έχουν υπερεξουσίες στα προηγούμενα χρόνια πάνω σε τέτοιου είδους ζητήματα. Άρα για ποιο λόγο να συμμετέχουν για να στηρίξουν το κόμμα τους. Το πράττουν αυτό κάθε φορά μόνο στις κάλπες.
Έχει αποδειχθεί όμως στην πράξη ότι τα κόμματα δεν μπορούν να επιβιώνουν για πολλά χρόνια, αν δεν διαθέτουν και κομματικούς στρατούς, μόνο με ταξίαρχους και στρατηγούς, χωρίς λοχίες, δεκανείς και στρατιώτες. Και δεν μπορούν να μεταδώσουν και κανένα μήνυμα προς το λαό, δια ζώσης.
Απομυθοποιήθηκαν καταστάσεις χρόνων που μέσα τους περιείχαν και τις εγγενείς αυτές αδυναμίες αλλά και παθογένειες του ελληνικού συστήματος, που με χιλιάδες κομματικές προσλήψεις καταχρεώθηκε η χώρα.
Συνεπώς όποιος θέλει τώρα να προσφέρει δουλειά στο κόμμα, θα πρέπει να το πράξει αφιλοκερδώς, με προσωπικό κόπο, χρόνο και με δυσκολίες, για να το διαπραγματευτεί αυτό, ή να ζητήσει και κάποια ανταλλάγματα μελλοντικά, όπως γίνονται στο παρελθόν. Πόσοι το πράττουν όμως;