Μικροκομοτηναίικα 05-09-2024

Η κατάργηση της ΔΚΕΠΠΑΚ ήταν ένα πλήγμα για την πολιτιστική πολιτική του δήμου και αυτό έγινε ορατό και από την πρώτη ακόμα χρονιά, χάνοντας πολλά από αυτά τα οποία είχαμε μέχρι τώρα και κάποιες εκδηλώσεις που εξελίσσονταν ως θεσμοί, όπως λόγου χάριν το φεστιβάλ μπύρας που πληροφορούμαστε ότι δεν θα γίνει φέτος.
Ίσως αναφερθούν κάποιοι βέβαια στο φεστιβάλ Φαναρίου, αλλά ως γνωστόν είναι μια ιδιωτική πρωτοβουλία, στην οποία βοηθάει ο δήμος. Όμως μεγάλες συναυλίες δεν είχαμε, πλην την αξιοποίηση κατά πολύ μεγάλο ποσοστό του ντόπιου καλλιτεχνικού δυναμικού.
Αντίστοιχα οι γειτονικές μας πόλεις όπως η Αλεξανδρούπολη, αλλά και η Καβάλα είχαν ένα πλήθος μεγάλων εκδηλώσεων, για να μην αναφερθούμε βέβαια και στην Ξάνθη, που υπάρχει εδώ και ημέρες το αδιαχώρητο με τις γιορτές παλιάς πόλης και έχουν κατοχυρώσει εδώ και χρόνια θεσμικά, το φεστιβάλ Χατζηδάκη, ακόμα και το καρναβάλι.
Καλό το θεματικό πάρκο των Χριστουγέννων στην πόλη αλλά από μόνο του δεν αρκεί. Και εν όψει της ΔΕΘ να θυμηθούμε ακόμα ότι η έκθεση Θράκη έχει χαθεί από την περιοχή μας εδώ και πόσα χρόνια.
Έγιναν διάσπαρτα κάποιες εκδηλώσεις από την αντιπεριφέρεια, αλλά αποσπασματικά και για μία ημέρα δεν σώζεται η κατάσταση. Γιατί προφανώς το πολιτιστικό προϊόν που θα πρέπει να παράγει ένας τόπος, με ευρύτερες συνεργασίες, περιφέρειας, δήμων, φορέων και συλλόγων, θα πρέπει να έχει και μία κεντρική στόχευση.
Λόγου χάριν το υψηλό κόστος μιας εκδήλωσης φέρνει τα ποθούμενα αποτελέσματα ανταποδοτικά; Προβάλλεται ο τόπος για να έρθουν επισκέπτες και τουρίστες, ή γίνονται για το φιλοθεάμων κοινό της περιοχής μόνο;
Εκτός αν σκοπός είναι να επαινείτε προσωπικά ο καθένας και με αντιπαλότητες, ότι κάτι προσφέρει σε αυτό τον τόπο. Ξέχασαν ακόμα και σημαντικές εκδηλώσεις για τη γαστρονομία και τα τοπικά προϊόντα, πλην τη συμμετοχή στην έκθεση στο Μετρό της Αθήνας. Εκδηλώσεις τέτοιες όμως γίνονται κατά κόρον στις άλλες πόλεις.
Μήπως θα πρέπει να κινηθεί ο αραμπάς του πολιτισμού λίγο πιο γρήγορα στην περιοχή μας, όταν η πόλη αποκτά ήδη το ιστορικό της κέντρο, αναδεικνύει το βυζαντινό της τείχος και η αγορά έχει ομολογουμένως υψηλά στάνταρ στην ποιότητα, στη διασκέδαση και στα τοπικά προϊόντα;

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και ο αποπροσανατολισμός από τον κεντρικό στόχο και τα προβλήματα που υπάρχουν, φέρνοντας την αντιπαράθεση στο πεδίο που επιθυμείς ο ίδιος. Αντί να βάλει τάξη στα του οίκου του ο Στέφανος Κασσελάκης, προσπάθησε να προσεγγίσει τον πρόσφατα διαγραφέντα Παύλο Πολάκη που τον επανέφερε στην κοινοβουλευτική του ομάδα και πρότεινε αλλαγή του ονόματος για το κόμμα σε «Συνασπισμό Σύγχρονης Αριστεράς».
Από την πόλη έρχομαι δηλαδή και στην κορφή κανέλα, όταν επικρατεί πλήρης αναβρασμός στο κόμμα και τα στελέχη που διαφοροποιούνται ετοιμάζουν πρόταση μομφής εναντίον του προέδρου στην συνεδρίαση της ΚΕ, που προβλέπεται θυελλώδης.
Κατάλαβε μάλλον που οδηγείται το κόμμα και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα δικό του μικρό πολιτικό σχηματισμό, στα μέτρα, τις ιδέες και τις απόψεις του. Πάντως τα κόμματα δεν τα φτιάχνουν τα ονόματα και τα λογότυπα και οι συνασπισμοί δεν γίνονται μεγάλοι, όταν ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο.
Η εσωστρέφεια έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις, απομακρύνει ψηφοφόρους και προβληματίζει και τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και στη Ροδόπη. Αναζητείται αριστερά αναφέρει η Ελένη Λαφτσή κάνοντας παραλληλισμούς με παιδοσφαιρικούς όρους για τα τεκταινόμενα στο κόμμα, αφήνοντας αιχμές για τους υπονομευτές.
Εκτιμώντας ότι υπάρχει πρόβλημα πολιτικής κατάθλιψης αφού έχει χαθεί η αξιοπρέπεια στον αγώνα για την καρέκλα, με τους συντρόφους να παρακολουθούν σαστισμένοι και παγωμένοι τις εξελίξεις.
Στη μικρή Ροδόπη όμως προέκυψαν και οπαδοί του Σωκράτη Φάμελλου και ένθερμοι υποστηρικτές του Παύλου Πολάκη, που πρόσφατα τον είχαν στηρίξει και με επιστολή τους. Και οι σύντροφοι γενικότερα ξεκατινιάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αφού κανείς δεν γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι, ποιοι θα επικρατήσουν και σε πόσα κόμματα θα διαλυθούν.
Η ενωμένη αριστερά αρχίζει και ξεφτίζει σαν το πουλόβερ με προσωπικές πολιτικές, ομάδες και αρχηγίσκους που ξεφυτρώνουν, που θεωρούν τον εαυτό τους ηγέτη ενός ανύπαρκτου προοδευτικού χώρου και πιστεύουν ότι έχουν και τις μαγικές λύσεις για να ορθοποδήσει το κόμμα, τρέφοντας πολιτικές αριστερές αυταπάτες.

Ένα προμήνυμα ουσιαστικά έστειλαν οι Γερμανοί πηγαίνοντας και μαζικά στις κάλπες αφού η συμμετοχή ήταν πάνω από το 75% σε Προβηγκία και Σαξονία, που δεν αποτελεί βέβαια εθνικό αποτέλεσμα, αλλά φάνηκε ξεκάθαρα ότι στήριξαν και έφεραν πρώτο τον ακροδεξιό συνασπισμό με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό της τάξης του 30%.
Όταν τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού κινήθηκαν σε μονοψήφια ποσοστά. Μήνυμα δυσαρέσκειας από πολλές τάξεις και τους …νοικοκυραίους ακόμα, αλλά και από όσους εναντιώνονται στις πολιτικές κυρίως του μεταναστευτικού, της οικονομίας και της δημόσιας ασφάλειας.
Δηλαδή ο μέσος Γερμανός πολίτης δεν αισθάνεται πλέον ασφαλής με τόσα τρομοκρατικά χτυπήματα έστω σε μικρή έκταση στη χώρα του και διαφωνεί με τις πολιτικές των ανοιχτών θυρών για το μεταναστευτικό.
Το καμπανάκι αυτό χτυπάει και τη χώρα μας φυσικά, που πολλοί αισθάνονται ότι με τις πολιτικές που εφαρμόζονται μέσω της ΕΕ, το μεταναστευτικό, η οικονομία και η ασφάλεια ανησυχούν τους Έλληνες, πέραν της ακρίβειας και της ανεργίας.
Ντόμινο εξελίξεων υπάρχει στην Ευρώπη με την άνοδο της ακροδεξιάς σε πολλές χώρες, που κάνει αισθητή την παρουσία της ακόμα και στις πιο δημοκρατικές κοινωνίες όπως θεωρούνται.
Και φυσικά οι πολιτικές πομφόλυγες του καγκελαρίου της Γερμανίας, ότι τα αποτελέσματα αυτά προσβάλλουν τη χώρα του και τους πολίτες και ότι το ακροδεξιό κόμμα δεν έχει τίποτα προοδευτικό, ακούγονται σαν προτροπές κενού περιεχομένου.

Γιατί το ζήτημα είναι ότι αν οι δημοκρατικές κοινωνίες δεν μπορούν να προσφέρουν τα αυτονόητα που επιθυμεί ο μέσος πολίτης, τέτοιου είδους φαινόμενα θα αυξάνονται και θα αγκαλιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Η υπομονή των πολιτών στις πολιτικές που εφαρμόζονται από πλευράς ΕΕ, που βλέπουν ότι η ζωή τους γίνεται πλέον πιο ακριβή, οι μισθοί να καθηλώνονται και να φοβούνται για την ασφάλεια τους, αφού αισθάνονται ότι απειλούνται και μέσα στη χώρα τους, έχει εξαντληθεί.
Και επόμενο είναι να λειτουργούν τιμωρητικά, να στέλνουν έστω και τέτοιου τύπου λανθασμένα μηνύματα, ευελπιστώντας ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να ξυπνήσουν από το λήθαργο οι Ευρωπαίοι ηγέτες, που έβαλαν κυριολεκτικά τους λαούς τους τα τελευταία χρόνια με τα δύο πόδια στο ένα παπούτσι.
Για συμφέροντα άλλων κυρίως, όπως την ενιαία γραμμή στήριξης και πολυδάπανη μάλιστα στον πόλεμο της Ουκρανίας με τις ΗΠΑ και σε θέματα οικονομίας που βιομηχανικοί κολοσσοί και τραπεζίτες ζητούν μετ΄επιτάσεως πιο σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή και δυστυχώς οι κυβερνήσεις συντάσσονται με τη δική τους γραμμή.
Είναι σαφές επίσης ότι το ευρωκοινοβούλιο είναι πλέον ένας ανενεργός θεσμός σε επίπεδο αποφάσεων. Που φυσικά λαμβάνονται από τους ευρωπαϊκές επιτροπές και την Κομισιόν καθαρά εξωκοινοβουλευτικούς δηλαδή θεσμούς, από δοτές διοικήσεις, που είναι αποτέλεσμα συμφερόντων και ισορροπιών των μεγάλων κρατών κυρίως.
Και οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην κατ’ επίφαση ενωμένη Ευρώπη των λαών, του πολιτισμού, της προστασίας των δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης κι άλλων τέτοιων ωραίων εκφράσεων, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, όπως αποδεικνύεται στην πράξη.