Μικροκομοτηναίικα 24-09-2024

Αν η διαφωνία στην πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση για τα κόκκινα δάνεια, που ομολογουμένως είναι λάθος όπως το αναλύουν και το επισημαίνουν οι 11 διαφωνούντες βουλευτές της ΝΔ, καθώς και η αναφορά περί ανεπάγγελτων υπουργών που δεν μπορούν να κατανοήσουν τα προβλήματα των πολιτών, θεωρούνται τόσο επιλήψιμα ώστε να οδηγηθεί κάποιος στη διαγραφή, τότε η εσωκομματική δημοκρατία μάλλον είναι ανύπαρκτη.
Κι όμως αυτοί είναι οι λόγοι που οδήγησαν στην διαγραφή από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ τον Μάριο Σαλμά, όπως και η αναφορά του να ελεγχθούν τα καρτέλ για την ακρίβεια.
Δηλαδή οι κυβερνητικοί βουλευτές θα πρέπει να είναι άφωνοι, άλαλοι, απλοί χειροκροτητές και εντολοδόχοι του κυβερνητικού επιτελείου, ακόμα και αν διαφωνούν και όταν δεν εισακούγονται, ενώ βρίσκουν κλειστές τις πόρτες των υπουργών. Με την ίδια λογική βέβαια αντιμετώπισαν τους διαφωνούντες, όλα τα κόμματα εξουσίας διαχρονικά.
Άρα μεγαλύτερη σημασία έχουν τα κόμματα κι οι μηχανισμοί τους, όχι τα πρόσωπα κι οι πολιτικές. Συνεπώς ποιος ο λόγος να ψηφίζονται οι βουλευτές από τους πολίτες, αν δεν μπορούν ούτε καν να κάνουν κριτική και να αρθρώσουν διαφορετική άποψη, αλλά και να εθελοτυφλούν σε όποια λάθη των υπουργών;
Για να προβάλλουν απλώς το κυβερνητικό έργο, με την απειλή της δαμόκλειας σπάθης της κομματικής πειθαρχίας; Η διαγραφή όμως δεν έγινε τυχαία, αλλά προφανώς ο πρωθυπουργός ήθελε να δώσει ένα ξεκάθαρο και σαφές μήνυμα σε όλους τους διαφωνούντες, ειδικά στην ομάδα των 11 που πρόσφατα διαφοροποιήθηκε, ότι δεν θα αποδεχθεί καμία τέτοιου είδους συμπεριφορά.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η διαχείριση των κόκκινων δανείων εν μέσω παρατεταμένων κρίσεων και ειδικά της οικονομικής, ήταν υπέρ των τραπεζών και τον fands, αδικώντας κατάφορα πολλούς πολίτες και επιχειρηματίες.
Όπως αλήθεια είναι ότι ανεπάγγελτοι βουλευτές και υπουργοί, που μοναδικό τους επάγγελμα ήταν το κόμμα και η βουλευτική ή η υπουργική θητεία, αδυνατούν να προσεγγίσουν τα προβλήματα με κοινωνική ευαισθησία και να γνωρίζουν τι συμβαίνει πραγματικά στην κοινωνία και στις επιχειρήσεις. Αυτά δεν είναι αλήθειες που πρέπει να ακούγονται;

Μάλλον βρίσκονται σε αναντιστοιχία οι πρόσφατες δηλώσεις της κυβέρνησης περί μείωσης της ανεργίας και της εξασφάλισης περισσότερων μονίμων και σταθερών θέσεων εργασίας, με τα νέα στοιχεία που αποτυπώθηκαν σε επίσημη έρευνα της eurostat, ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό νέων μένουν ακόμα στο πατρικό του σπίτι.
Αφού εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους με τόσο αυξημένα έξοδα αλλά κυρίως με τις υψηλές τιμές των ενοικίων. Το φαινόμενο αυτό αγγίζει, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό και χώρες της ΕΕ φυσικά.
Αλλά η Ελλάδα κατέχει φαίνεται τα σκήπτρα στα υψηλά ποσοστά, με τους νέους που συνεχίζουν να μένουν στην πατρική τους κατοικία, ακόμα και κατά τη διάρκεια και του εργασιακού τους βίου.
Η εργασιακή ανασφάλεια, η ραγδαία αύξηση του κόστους, οι μικροί μισθοί και η συνηθισμένη μερική απασχόληση, δημιουργούν νέες καταστάσεις. Και φυσικά όλα αυτά αποτρέπουν τους νέους να κάνουν τη δική τους δουλειά, να απαγκιστρωθούν από πατρικό σπίτι και το κυριότερο βέβαια να κάνουν τη δική τους οικογένεια.
Κάποιοι βέβαια θα τα καταφέρουν, άλλοι όχι, αφού όσο περνούν τα χρόνια βολεύονται σε αυτές τις καταστάσεις. Όμως κατά συντριπτική πλειοψηφία θα έφευγαν, αν φυσικά είχαν αξιόλογες δουλειές, με ικανοποιητικούς μισθούς και θα μπορούσαν να βιοπορίζονται μόνοι τους.
Συνεπώς ούτε και τα μέτρα στήριξης για το δημογραφικό μπορούν να πιάσουν τόπο σε μία τέτοια κατάσταση που επικρατεί, αφού αυτά θα έπρεπε να βελτιωθούν πρώτα και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας με ικανοποιητικές αμοιβές, για να υπάρχει κοινωνική, εργατική και οικονομική ασφάλεια.

Ποιος θα τα προσφέρει όμως όλα αυτά; Το δημόσιο, ή μία υγιής επιχειρηματικότητα κι οι νέες επενδύσεις; Και τι γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή την πολιτική στήριξης της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, που προσφέρει και τις περισσότερες θέσεις εργασίες κυριολεκτικά;
Ελάχιστα, αφού τη μερίδα του λέοντος, ακόμα και με το τελευταίο σημαντικό χρηματοδοτικό εργαλείο όπως είναι το Ταμείο Ανάκαμψης, την παίρνουν οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Καταναλώνονται δηλαδή μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια, αλλά για λίγες θέσεις εργασίας.
Που ανεβάζουν εικονικά και το ΑΕΠ της χώρας, αλλά δεν διαχέονται στις τοπικές κοινωνίες. Κι ούτε στηρίζουν φυσικά της παραγωγικές επενδύσεις, για να ορθοποδήσει η χώρα. Ακόμα και η υπάρχουσα κατάσταση θα επιδεινωθεί την επόμενη χρονιά.
Αυτό μας αναφέρουν σε συνεντεύξεις τους πλέον τακτικά, οικονομολόγοι, κυβερνητικοί παράγοντες, φορείς των επαγγελματιών και πρόεδροι των επιμελητηρίων. Αφού τα προβλήματα έχουν συσσωρευτεί.
Η μεγάλη φορολογία, η τεκμαρτή φορολόγηση, η αύξηση του μη εργασιακού κόστος και της ασφάλισης, του κατώτατου μισθού, είναι νέες επιβαρύνσεις, χωρίς ανταποδοτικά όμως οφέλη στους επιχειρηματίες.
Και σε αυτά θα πρέπει να συνυπολογιστούν τα μεγάλα πρόστιμα, οι διαρκείς έλεγχοι, ακόμα και η νέα πραγματικότητα με τα ηλεκτρονικά βιβλία, τα ηλεκτρονικά πελατολόγια, τις ταμειακές μηχανές, τη σύνδεση με τα POS, που επιβαρύνουν κατά πολύ τη μεσαία επιχειρηματικότητα.

Συνεπώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί θα οδηγηθούν φέτος σε λουκέτα. Κύκλος όμως είναι η οικονομία, αφού τελικά ισχύει το ρητό ότι ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Και η μικρή αγοραστική δύναμη των πολιτών δεν μπορεί να στηρίξει την επιχειρηματικότητα.
Ιδιοκτήτες ακινήτων μας αναφέρουν ότι ήδη τους καθυστερούν πολύ τα ενοίκια για τις επαγγελματικές μισθώσεις. Αλλά και επιχειρηματίες μας ενημερώνουν ότι είναι σχεδόν ανεφάρμοστος ο αναπτυξιακός νόμος, δεν έχουμε τρένο, ούτε μεταφορικό ισοδύναμο, ως ακριτική περιοχή.
Συνεπώς τι αισιοδοξία να υπάρχει για την επιχειρηματικότητα στην περιοχή μας; Ξεχάστηκαν φυσικά και στα συρτάρια των υπουργείων τα πορίσματα της Διακομματικής Επιτροπής, αλλά και τα μεγάλα έργα υποδομών που θα προχωρούσαν ακόμα και στον πρωτογενή τομέα.
Είναι παράλογο επίσης να ακούγεται κι αυτό, ότι οι επιχειρηματίες πλέον και επαγγελματίες δεν βρίσκουν προσωπικό, ούτε ανειδίκευτο, αλλά ούτε και εκπαιδευμένο υψηλών προσόντων. Ήδη ως γνωστόν οι περισσότεροι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό.
Κι άλλη μία πληγή αναφορικά με την επιχειρηματικότητα στην περιοχή μας, για να μπορούν να βιοπορίζονται στα δύσκολα πολλοί αφήνουν πολλά «φέσια», σε ενοίκια και προμηθευτές, που Κύριος οίδε αν και πότε θα εξοφληθούν. Άρα κάποιοι δεν οδηγήθηκαν στο λουκέτα ακόμα, γιατί έχουν αυτή την ιδιότυπη πίστωση, με πολλά χρέη όμως στους προμηθευτές τους.
Είναι εικόνα αυτή μιας ευημερούσας κοινωνίας όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν σε κεντρικό επίπεδο, ή μιας υποβόσκουσας κατάστασης που εγκυμονεί πολλές ανατροπές, αλλά επιχειρηματικούς και κοινωνικούς κινδύνους;
Αφού κυριολεκτικά πλέον πρέπει να θεωρούνται ήρωες οι σωστοί επιχειρηματίες, που μπορούν και βιοπορίζονται χωρίς μεγάλα χρέη, πληρώνουν κανονικά το προσωπικό τους και δίνουν τον αγώνα τους για την επιβίωση, με αυτούς τους όρους στην αγορά.