Μικροκομοτηναίικα 25-01-2023

Δεν είναι τυχαία τα ονόματα που επιλέγουν για να βαφτίσουν κάθε νέο προϊόν, ή εγχείρημα και στη συγκεκριμένη περίπτωση την κατασκευή των δύο drone «Αρχύτας» και «Γρύπας», με τη συνεργασία τεσσάρων πανεπιστημίων, μεταξύ αυτών και το ΔΠΘ, αλλά και του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας.
Και το μεν πρώτο μέσα στη χρονιά θα βγει στην παραγωγή και θα δοκιμαστεί στον αέρα. Πρόκειται για ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος και χωρίς οπλισμό. Αλλά με μια τροποποίηση παίρνει και οπλισμό μικρού βάρους.
Αλλά κυρίως θα χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων, την επιτήρηση του εδάφους και να συνοδεύει φρεγάτες, εντοπίζοντας άμεσα μη επανδρωμένα εχθρικά εναέρια οχήματα.
Το όνομα «Αρχύτας» που επιλέχθηκε για το πρώτο drone, αναφέρεται στον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο, πολιτικό, στρατηγό, μαθηματικό, αλλά και εφευρέτη και μηχανικό μιας πρώτης ιπτάμενης μηχανής παγκοσμίως.
Όσο για το «Γρύπα» το νέο και πιο εξελιγμένο εγχείρημα, που θα φέρει και οπλισμό, θα συνεργάζεται και με άλλα μέσα των ενόπλων δυνάμεων και θα συμβάλλει πολύ πιο ενεργά στην άμυνα της χώρας μας, έχει αναφορά σε ένα μυθικό τέρας της αρχαιότητας, της Μινωικής Κρήτης.
Και μάλιστα είχε σώμα λιονταριού, κεφάλι και φτερά αετού και ουρά φιδιού. Μυθικό τέρας που ως έμβλημα το βρίσκουμε στα μινωικά ανάκτορα, αλλά ακόμα και στην αρχαία πόλη των Αβδήρων, στο νομό Ξάνθης.

Ένα καταστροφικό τέρας, που μάλλον θα απεικονίζει το τεράστιας ισχύος νέο drone, πολύ πιο ισχυρότερο από αυτά που διαθέτουν και οι γείτονές μας. Ένα όπλο ελληνικής κατασκευής με τη συνεργασία και του δικού μας πανεπιστημίου, ίσως ανοίγει και το δρόμο, για την παραγωγή με όπλα εξελιγμένης τεχνολογίας.

Άλλη μία αναίτια, αψυχολόγητη και ανιστόρητη επίθεση στη χώρα μας, αυτή τη φορά από τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, που διακρίνεται όμως από μία διπλωματική αφέλεια, με ψευδείς ισχυρισμούς, μονόπλευρες εκτιμήσεις και πονηρά διλήμματα.
Επικαλείται ότι μας ενώνουν η ίδια θρησκεία και οι φιλικές σχέσεις χρόνων που ανάγονται από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, αλλά συνάμα μας καταλογίζει και διπλωματικό δόλο, με τη φράση «αναγκάστηκαν να υποταχθούν στην Αμερικανική επιταγή και υποστήριξαν ευχάριστα την επιθετικότητα κατά της Ρωσίας».
Αγνοώντας φυσικά ότι ο ρωσικός λαός προφανώς δεν είναι μόνο ο Πούτιν και ο Λαβρόφ. Και ότι η αλλαγή στη στάση αυτή, προήλθε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Θα έπρεπε η χώρα μας να αποδεχθεί όμως ως τετελεσμένο γεγονός, την εισβολή σε μία ξένη χώρα και να συνταχθεί με το πλευρό των Ρώσων; Και ειλικρινά τι θα κερδίζαμε με αυτή τη στάση και την προσέγγιση με τη Ρωσία;
Θα έπρεπε επίσης να αγνοήσουμε το γεγονός της στενής τους πλέον συνεργασίας με τον επιθετικό μας γείτονα την Τουρκία, σε πολλά επίπεδα, οικονομικό, διπλωματικό αλλά και στρατιωτικό;

Συνεπώς για αφελείς υποστηρικτές ψάχνει ο Ρώσος υπουργός, τα βάζει αναίτια με τη χώρα μας, γιατί προφανώς ενοχλούνται από την ισχυρή παρουσία των Αμερικανών στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αλεξανδρούπολη.

Και να δεχτούμε βέβαια ότι οι Ρώσοι κάνουν την δική τους προπαγάνδα που τους συμφέρει. Αλλά πώς να εξηγήσουμε τη στάση κάποιων θρακιωτών, μάλιστα επικεφαλής κινήσεων, σχηματισμών και κομμάτων, πού φέρονται ως ακραιφνείς υποστηρικτές της πολιτικής Πούτιν;
Με το αφελές επιχείρημα ότι στηρίζουμε την Ουκρανία με ένα φασιστικό καθεστώς και χάσαμε ένα σπουδαίο σύμμαχο, δηλαδή τη Ρωσία. Αλλά επ’ ουδενί ασκούν κριτική και αντιπαρέρχονται το γεγονός της εισβολής σε ένα ξένο κράτος και τι σημαίνει κατοχή.
Ούτε αντιλαμβάνονται κατά πόσο νομιμοποιεί αυτό και τις ενέργειες της Τουρκίας, με διάφορα προσχήματα, να βαδίσει στα ίδια βήματα με τη Ρωσία. Όπως το έπραξε για την Κύπρο, με την ίδια δικαιολογία των Ρώσων.
Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούν να αντιληφθούν το πόσο τραγική θα ήταν η επιλογή να βρεθούμε με τη λάθος πλευρά της ιστορίας, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, με τους Ευρωπαίους και τις ΗΠΑ απέναντί μας.

Και σε ποια δυσχερέστερη θέση θα ήμασταν τώρα, οικονομικά, στρατιωτικά και διπλωματικά. Οι παρωπίδες των δικών τους συμφερόντων όμως, θολώνουν μάλλον την κριτική ματιά και νηφάλια σκέψη.

Έφυγε το «παιδί του λαού» ο Νίκος Ξανθόπουλος από τη ζωή και ίσως για κάποιους ο χαρακτηρισμός αυτός να φαντάζει λίγο απόμακρος και να μην μπορούν να τον κατανοήσουν. Αλλά ήταν ο άνθρωπος που από τα τραγούδια του και τις ταινίες του, εξέφρασε μία διαφορετική γενιά.
Αυτή της ξενιτιάς, της προσφυγιάς, της μετανάστευσης της δύσκολης ζωής στην Ελλάδα, σε εποχές που δεν υπήρχαν τηλεοράσεις. Θυμούνται όμως πολλοί συμπολίτες μας, τον συνωστισμό που επικρατούσε στα σινεμά της εποχής, όταν παιζόταν μία από τις ταινίες του.
Πολλοί έρχονταν και από τα χωριά για να την δουν και αναγκάζονταν να επιστρατεύσουν οποιοδήποτε μέσο για να επιστρέψουν μετά. Και τους ειρωνεύονταν χαρακτηριστικά οδηγοί ταξί και ΚΤΕΛ, που αδυνατούσαν να τους εξυπηρετήσουν, να σας πάει ο Ξανθόπουλος στο χωριό.
Ήρθε και σε εκδήλωση του δήμου Κομοτηνής για την παρουσίαση του αυτοβιογραφικού του βιβλίου, όπως θυμάται χαρακτηριστικά η Σοφία Μενεσελίδου. Βέβαια με ένα διαφορετικό προφίλ, από αυτό που είχε στις ταινίες του.
Γιατί όπως ανέφερε και ο ίδιος σε μία άλλη ακόμα μουσική εκδήλωση αργότερα σε γνωστό κέντρο της πόλης μας, η τελευταία του εμφάνιση στην περιοχή, ήταν η εποχή που προσπαθούσε να αποδομήσει το ρόλο του πονεμένου και βασανισμένου παιδιού χωρίς χαμόγελο, που τον κατατρέχουν τα πάντα.
Τον ακούσαμε μάλιστα χαρακτηριστικά να λέει και ωραία ανέκδοτα στους παρευρισκόμενους για να χαλαρώσουν, λέγοντας «αρκετό πόνο σας έδωσα μέχρι τώρα, καιρός είναι να σας κάνω να γελάσετε, γιατί η ζωή είναι ωραία».
Δείχνοντας ότι έχει και τον τρόπο του να πλησιάζει ακόμα και τις επόμενες γενιές, απογαλακτισμένος από το στιλιζαρισμένο χαρακτήρα που προσπάθησαν να τον δώσουν σε όλες τις κινηματογραφικές του ταινίες, οι παραγωγοί της εποχής.
Μιας εποχής βέβαια που εκφραζόταν με αυτόν τον τρόπο, με τους ξενιτεμένους Έλληνες στις φάμπρικες της Γερμανίας και τα μεταλλεία του Βελγίου και της Ολλανδίας. Και φυσικά δεν εκφράζει τους νέους μετανάστες και τη φυγή των brain drain στο εξωτερικό, για αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής.