Μικροκομοτηναίικα 27-08-2024

Αγεφύρωτες πλέον οι σχέσεις της ομάδας των «87» μελών της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά και άλλων συντρόφων που αμφισβητούν ανοιχτά τον Στέφανο Κασσελάκη και οδηγούνται σε νέα κρίση και ρήξη. Τον αμφισβητεί ακόμα και ο σύντροφος Πολάκης που ήταν ακραιφνής υποστηρικτής του.
Κι επιστρέφει εσπευσμένα ο πρόεδρος για να συγκληθεί η κοινοβουλευτική ομάδα σήμερα, ζητώντας να πέσουν οι τόνοι και οι δημόσιες δηλώσεις που τροφοδοτούν τα συστημικά ΜΜΕ, που κατά την άποψη του θέλουν τη διάλυση του κόμματος.
Δηλαδή για τα όσα συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ φταίνε άλλοι και όχι ο ίδιος και οι σύντροφοι του; Ήδη πολλοί στο κόμμα και πρωτοκλασάτα στελέχη αμφισβητούν τις ηγετικές του ικανότητες, αδυνατούν να παρακολουθήσουν όπως λένε τις πολιτικές και τις αποφάσεις του.
Και θεωρούν ότι με τέτοιες συμπεριφορές, ο ίδιος θέτει θέμα ηγεσίας, οδηγώντας το κόμμα σε εσωστρέφεια, καταλογίζοντας τον και ηγετική ανεπάρκεια. Ο Ασκός του Αιόλου άνοιξε πάλι στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε τέτοιο επίπεδο τώρα που αν ενδώσει στις απαιτήσεις τους για να ανανεώσει την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, δεν θα έχει την απαιτούμενη αποδοχή.
Στη Ροδόπη οι μισοί σύντροφοι της ΝΕ είναι υπέρ Κασσελάκη που επιθυμούν με επιστολή τους να παραιτηθούν ορισμένοι βουλευτές του κόμματος για να μπορέσει να μπει στη βουλή και οι υπόλοιποι υποστηρικτές του Παύλου Πολάκη. Ξεκάθαρα φαίνεται ότι οδηγούνται σε νέα αδιέξοδα.
Εκτιμούν ότι το πείραμα Κασσελάκη απέτυχε, αφού δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά και ούτε απέδωσε τα αναμενόμενα και τώρα οδηγούνται στο διχασμό και στην εσωστρέφεια. Ενώ ο ίδιος όπως δείχνουν οι κινήσεις του θα παραμείνει ανένδοτος για να κρατηθεί στη θέση του προέδρου, με ότι και αν συνεπάγεται αυτό.
Ακόμα και νέα διάσπαση, ή μαζικές αποχωρήσεις και διαγραφές. Και πολλοί φυσικά του δημιουργούν εμπόδια στο σχέδιο του να μπει στη βουλή, αφού απλά δεν το επιθυμούν. Εκτιμώντας ότι θα υπάρξουν πολλές εξελίξεις στο κόμμα το επόμενο χρονικό διάστημα.

Εσωστρέφεια όμως υπάρχει και στο αδερφό κόμμα «ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ» όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν με κανόνες πολιτικού πολιτισμού οι σύντροφοι, που κινούνται σε χαμηλούς τόνους στην επικοινωνιακή τους προσπάθεια προς τις προεδρικές εκλογές.
Το ότι σε ένα κόμμα όμως υπάρχουν τόσοι πολλοί υποψήφιοι και διεκδικούν τη θέση του προέδρου, είναι σημάδι και δείγμα ότι πολλοί αμφισβητούν πλέον τον Νίκο Ανδρουλάκη για τις ηγετικές του ικανότητες.
Και το κλίμα αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όποιος κι αν είναι ο νέος αρχηγός. Εκτός φυσικά αν μπορέσει να πάρει το μεγαλύτερο ποσοστό ψηφοφόρων, που θα τον αναδείξουν ως νέο αρχηγό με μεγάλη διαφορά έναντι των άλλων.
Τελικά όμως σε ένα κόμμα οι αρχηγοί φέρουν ακέραια την ευθύνη, ή μεγάλο μερίδιο έχουν και οι υπονομευτές και μονίμως αμφισβητούντες, που άλλα σχεδιάζουν και θεωρούν τον εαυτό τους καλύτερο;
Πιστεύουν δηλαδή κάποιοι που θέλουν να ηγηθούν, ότι θα γίνει ένα θαύμα αν αλλάξουν πρόεδρο τα δύο κόμματα και θα μπορούν να διεκδικήσουν οι ίδιοι με αξιώσεις την εξουσία στις επόμενες εθνικές εκλογές; Προφανώς και όχι. Ειδικά όταν επικρατούν τέτοιες συνθήκες και το κλίμα έχει επιβαρυνθεί κατά πολύ.
Γιατί χρειάζεται μία γενναία επανεκκίνηση, ένας διαφορετικός προσανατολισμός και φιλοσοφία, νέα ιδεολογική γραμμή και ευρύτερες συνεργασίες με ομαδικό πνεύμα και να απογαλακτιστούν φυσικά από το λαϊκίστικο λόγο πως συνηθίζουν, κτίζοντας από την αρχή. Κι όλα αυτά χρειάζονται πολύ χρόνο βέβαια, προκειμένου να ξαναζωντανέψει ένα κόμμα.
Το κυρίως βέβαια στοίχημα που έχουν να κερδίσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης που ψάχνουν να βρουν τον προσανατολισμό τους, είναι η εμπιστοσύνη των πολιτών, ότι πρεσβεύουν κάτι καινούργιο, έχουν διαφορετικό λόγο, υλοποιήσιμες προτάσεις και θέσεις, πέραν από τη συνήθη τακτική της σκληρής και άγονης κριτικής που ασκούν στην κυβέρνηση.

Η κατάσταση αυτή προφανώς βολεύει την κυβέρνηση επικοινωνιακά, που έχει χρόνο μπροστά της να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να αντιπαλέψει με τη μεγάλη δυσαρέσκεια των πολιτών, που δύσκολα τα βγάζουν πέρα πολλοί με την καθημερινότητα να έχει γίνει δυσβάσταχτη, μαζί με την ακρίβεια.
Και με δωράκια, επιδόματα, μικρές αυξήσεις, αλλά και το αφήγημα περί επενδυτικών παραδείσων, δεν πείθονται πλέον οι περισσότεροι. Ούτε συμμερίζονται τη μεγάλη χαρά που δείχνουν τελευταία για την επίπλαστη άνοδο του ΑΕΠ της χώρας, αφού δεν το βλέπουν αυτό να αποτυπώνεται και στη δική τους τσέπη.
Όντως το ΑΕΠ της χώρας μεγάλωσε αλλά αυτό όπως μας επισήμαναν στο Χρόνο ο πρώην υπουργός Δημήτρης Μάρδας και ο καθηγητής της οικονομίας του ΔΠΘ Διονύσης Χιόνης οφείλεται κυρίως στην ιδιωτική κατανάλωση, τον αυξημένο παροδικά τουρισμό και όχι στην αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα.
Ούτε ακόμα στην αύξηση των εξαγωγών και στις δημόσιες επενδύσεις που είναι ελάχιστες. Και ας μην επαίρονται κάποιοι που επισκέπτονται τελευταία την βιομηχανική μας περιοχή για να αποδείξουν τη μεγάλη δραστηριότητα που υπάρχει εκεί και τις εξαγωγές που γίνονται στις ευημερούσες επιχειρήσεις, γιατί σχεδόν οι περισσότερες εξ αυτών τα κατάφεραν καθαρά με τις δικές τους επιχειρηματικές πρωτοβουλίες.
Δεν χρειάζεται να επαινούνται με ξένα κόλλυβα, αφού προφανώς τα διαχρονικά και διαρθρωτικά προβλήματα δεν λύνονται με τις οικονομικές και επενδυτικές πολιτικές που ακολουθούν. Και τα δύσκολα θα τα βρουν μπροστά τους.

Το μεγάλο χρηματοδοτικό εργαλείο του Ταμείου Ανάκαμψης, που προχθές εκταμιεύτηκε άλλη μια δόση, δυστυχώς δεν χρηματοδοτεί παραγωγικές και μικρές επενδύσεις, ώστε να μειωθεί η ψαλίδα στο τεράστιο αρνητικό ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών, που αυξάνει περισσότερο το χρέος μας.
Ενώ η ακρίβεια και η υπερφορολόγηση καθιστούν τον ανταγωνισμό πολύ δύσκολο για τις ελληνικές επιχειρήσεις. Και μπορεί την κατάσταση να σώζει προσωρινά ο τουρισμός, αλλά ας θυμηθούν όλοι τι συνέβη επί πανδημίας.
Γιατί μία υγιής οικονομία δεν μπορεί να βασίζεται μόνο ευκαιριακά στο τουριστικό ρεύμα και στην κατανάλωση για να ευημερούν οι δείκτες της. Συνεπώς αυτό το μείγμα της πολιτικής και της οικονομίας θα αναδειχτεί μελλοντικά ότι δεν είναι η σωστή συνταγή για να μας βγάλει από την κρίση.
Δεν είναι δηλαδή στραβός ο γιαλός, αλλά κάποιοι άλλοι αρμενίζουν στραβά. Γιατί όμως δεν επενδύουν σε μία υγιή οικονομία στον παραγωγικό τομέα ξεκινώντας από τον πρωτογενή, για να έχουμε και διατροφική επάρκεια; Όταν σε μία γεωργική χώρα οι εισαγωγές ανέρχονται σε πολύ μεγάλα ποσοστά;
Γιατί δεν επενδύουν επίσης στο δευτερογενή τομέα που παράγει εξαγώγιμα προϊόντα για να έρχονται και έσοδα στη χώρα μας, αντί να φεύγουν τα λεφτά στο εξωτερικό; Που είναι τα έργα υποδομών στον πρωτογενή τομέα και στην περιοχή μας, με φράγματα, μεταφορικό ισοδύναμο για τις επιχειρήσεις, ενώ δεν διαθέτουμε ούτε καν σιδηροδρομική σύνδεση; Με ένα αναπτυξιακό νόμο κυριολεκτικά αποτυχημένο;
Ακόμα και την ψηφιακή εποχή που επαινούν, δυστυχώς πολλά από αυτά τα επιτεύγματα της αντί να εφαρμοστούν για να εξυγιανθεί η δημόσια μηχανή για την εξυπηρέτηση του πολίτη με την καλύτερη λειτουργία της, προσαρμόζονται κυρίως για να αυξήσουν τα δημόσια έσοδα και να ενισχύσουν τους ηλεκτρονικούς ελέγχους. Αυτά να διορθώσουν και όχι να χαίρονται που δεν έχουν σοβαρή αντιπολίτευση.