Μικροκομοτηναίικα 31-05-2023

Οι κερκόπορτες πάντοτε ανοίγουν από μέσα θα αποδειχτεί για πολλοστή φορά, αν καταδικαστούν τελικά οι προσαχθέντες συνοριοφύλακες στον Έβρο, που κατηγορούνται ότι συνεργάζονταν με τα κυκλώματα διακινητών ακόμα και τούρκων.
Και φυσικά ουδείς γνωρίζει ακόμα αν το πρόβλημα πάρει και άλλες διαστάσεις με περισσότερους κατηγορουμένους και όχι μόνο συνοριοφύλακες, γιατί αυτές οι ….δουλειές απαιτούν και συλλογικότητα. Και το χρήμα δεν έχει πατρίδα.
Η υπόθεση αυτή όμως προκάλεσε αλγεινή εντύπωση σε όλο τον ελληνικό λαό, αλλά προφανώς θα πρέπει να γίνει ένα παράδειγμα κάθαρσης, αξιολόγησης και ελέγχου της κρατικής μηχανής. Να παταχτεί η διαφθορά χωρίς ίχνος ανοχής.
Και ιδιαίτερα σε επαγγέλματα τα οποία εύκολα μπορεί κάποιος να μεταπηδήσει από το θεσμικό ρόλο του ελεγκτή, στη θέση του παραβάτη, καθαρά για τα προσωπικά του συμφέροντα.
Και η διαφθορά στην κρατική μηχανή δεν μπορεί να παταχθεί αν δεν γίνουν βαθιές τομές, πραγματικός εκσυγχρονισμός των υπηρεσιών και δεν υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας.
Να μη μένουν παραθυράκια, που θα μπορεί ανά πάσα στιγμή μία ομάδα ατόμων, ακόμα και με τους πιο καλούς νόμους να εφαρμόζονται, να τους καταστρατηγεί όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Τίποτα χειρότερο από έναν επίορκο υπάλληλο, που κλονίζει την εμπιστοσύνη των Ελλήνων προς το σύστημα, λειτουργεί ζημιογόνα για το δημόσιο και δίνει το πιο αρνητικό παράδειγμα διαβάλλοντας τον κλάδο και τους συναδέλφους τους.
Nα μην υπάρχει καμία ανοχή σε τέτοιες περιπτώσεις και να εφαρμοστούν και το γράμμα αλλά και το πνεύμα του νόμου. Γιατί δίνουν το χειρότερο παράδειγμα και την πιο αρνητική εικόνα.

Και ενώ στερείτε ο ελληνικός λαός για να πληρώνει επίορκους υπαλλήλους, που αντί να προσφέρουν στο δημόσιο και στους πολίτες, αυτοί επιδίδονται σε προσωπικές δουλειές χρησιμοποιώντας το μηχανισμό που τους παρέχει η ελληνική πολιτεία.

Κυριολεκτικά οι περισσότεροι έχουν βαρεθεί να ακούν περί στρατηγικών σχεδίων, εθνικής πολιτικής και αξιοποίησης δομών και υποδομών, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως η Ροδόπη, όταν βλέπουν πολλά να ρημάζουν να απαξιώνονται, χωρίς να γίνεται τίποτα κυριολεκτικά.
Με αφορμή την διαμαρτυρία των κατασκηνωτών του κάμπινγκ Φαναρίου, να θυμίσουμε ότι έζησε εποχές δόξης που λειτουργούσε κανονικότατα, σε περιόδους που δεν υπήρχαν ευρωπαϊκά προγράμματα, ούτε επιδοματικές πολιτικές και προσέλκυε πλήθος επισκεπτών από τα Βαλκάνια και όχι μόνο.
Και τώρα μάλλον περί όνου σκιάς συζητάμε. Επειδή ακριβώς η ΕΤΑΔ, η οποία έχει και τη διαχείριση της παραλιακής ζώνης, δεν θέλει να κατανοήσει, ότι θα πρέπει να σκύψει σοβαρά να δει αυτά τα προβλήματα και να δώσει μία συνολική λύση.
Ειδάλλως η πολιτεία θα πρέπει να τα παραχωρήσει σε δήμους για να μπορέσουν να τα αξιοποιήσουν μέσω επιχειρηματικών πρωτοβουλιών. Είναι ξεκάθαρα τα πράγματα, αλλά αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι η κάθε κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει τη δική της πολιτική, που να εκπορεύεται από τα κεντρικά και όχι σε τοπικό επίπεδο.
Και χρονοτριβούν γιατί δεν βρίσκουν εύκολα λύσεις και στρατηγικούς επενδυτές να τα δώσουν. Και για αυτό ακριβώς όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί θυμίζουν κάρο με βόδια που κινείται σε μία βαλτώδη περιοχή.
Κωλυσιεργούν για χρόνια και μετά χρειάζονται πολύ πιο περισσότερα χρήματα για να τα ξαναδώσουν ζωή. Έτσι επί όλων των κυβερνήσεων, ακούγαμε για την αξιοποίηση του κάμπινγκ Φαναρίου.

Κι επί Νέας Δημοκρατίας επί υπουργίας του κου Λιάπη και επί ΠΑΣΟΚ ξεφύτρωναν στρατηγικά σχέδια και χρηματοδοτήσεις οι οποίες δήθεν είχαν δεσμευτεί, από 1,7 έως 3,5 εκ. ευρώ. Που τα δέσμευσαν δήθεν προεκλογικά ως πιστώσεις και τα αποδέσμευαν μετά τις εκλογές.

Το αστείο σε όλες αυτές τις ανεφάρμοστες εξαγγελίες είναι ότι γίνονταν παρουσιάσεις μελετών, στρατηγικών σχεδίων για τη ναυαρχίδα του τουρισμού και φυσικά όλα κατέληγαν στο απόλυτο μηδέν.
Μηδενίζονταν το κοντέρ των χρηματοδοτήσεων, για να ξεκινήσουν πάλι όλα από την αρχή. Και όσοι υπόσχονταν ως κυβέρνηση, το ξεχνούσαν στην αντιπολίτευση και κατηγορούσαν τους άλλους για αδράνεια, ολιγωρία και έλλειψη τουριστικού οράματος. Κουβέντες του αέρα να γίνονται.
Μία ατελείωτη κοροϊδία, όπως το ίδιο προφανώς θα συμβεί έτσι που εξελίσσεται και το τουριστικό …φιλέτο των 4.300 στρεμμάτων στο λιμάνι του Ιμέρου, που ζητούν και εκεί το μεγάλο στρατηγικό επενδυτή, αλλά δεν πρόκειται να τον βρουν ποτέ.
Γιατί σχεδιάζουν και εκτιμούν λάθος, χωρίς να έχουν γνώση της τουριστικής πραγματικότητας στην περιοχή μας. Παραδείγματα και το απαξιωμένο ξενοδοχείο Ξενία που το παρουσιάζουν για μια μεγάλη ευκαιρία.
Ακόμα το παλιό ιστορικό δικαστικό Μέγαρο που αρχίζει να καταρρέει, είναι πάλι γιατί κάποιοι γραφειοκράτες άλλου οργανισμού και πολιτικοί, δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Και με συνοπτικές διαδικασίες να πάρουν αποφάσεις για να τα θέσουν σε λειτουργία. Και αν δεν μπορούν να τα δώσουν στην τοπική αυτοδιοίκηση, που μέσω προγραμμάτων μπορεί να τα αξιοποιήσει. Μια κοινή υπουργική απόφαση και τέλος.

Το πρόβλημα είναι απλό, απλώς οι ίδιοι το κάνουν πολυσύνθετο. Προφανώς γιατί δεν θέλουν να λυθεί. Και αν θα βρεθεί κάποια λύση θα είναι μάλλον προς όφελος κάποιων μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και όχι προς όφελος της περιοχής.

Τελικά οι υποψήφιοι στο νομό Ροδόπης και τα κόμματα μάλλον μας έχουν μπερδέψει, για το χρώμα που θα βαφτεί ο εκλογικός χάρτης στη δεύτερη κάλπη. Ευελπιστεί να γίνει μπλε ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, όπως μας ανέφερε στο ραδιόφωνο του Χρόνου.
Αλλά πράσινη επιθυμεί να τη δει ο Ιλχάν Αχμέτ στα χρώματα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Πού είναι και οι δύο πρώτοι στη λίστα των κομμάτων τους που θα ανακοινωθεί, για τις επόμενες εθνικές εκλογές.
Όπως περιγράψαμε όμως προχθές στη στήλη, ήδη η προξενική αυλή και οι ακραίοι έχουν επιδοθεί σε ένα κυριολεκτικά αγώνα δρόμου για να κρατήσουν το ίδιο χρώμα στη Ροδόπη. Όπως φυσικά και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Κινδυνολογώντας όμως μάλιστα στο γνωστό μοτίβο, ότι αν δεν υπάρξει η ίδια στήριξη όπως στις προηγούμενες εκλογές, κινδυνεύουν να χάσουν την έδρα τους οι βουλευτές. Κάτι που δεν υφίσταται βέβαια, ούτε ως ακραίο σενάριο.
Και αν συμβεί κάτι τέτοιο, αυτό θα είναι κυριολεκτικά από τις καραμπόλες σε εθνικό επίπεδο, ιδιαίτερα στο νομό Ξάνθης και όχι της Ροδόπης, όπου οι συσχετισμοί και η δύναμη των τριών κομμάτων είναι ξεκάθαρη.
Με τι χρώμα όμως θα βαφεί ο χάρτης της Ροδόπης, θα εξαρτηθεί από τον αγώνα που θα δώσουν οι πρώτοι, αν είναι ενωμένοι με τους δυσαρεστημένους που δεν εκλέχτηκαν και φυσικά με το κατά πόσο ο κομματικός τους μηχανισμός θα τρέξει για να πετύχει όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα.