Εάλω η Λέσχη;

Καθώς γιορτάζουμε και χαιρόμαστε την ανακαίνιση του κτιρίου του Συλλόγου Κομοτηναίων «Η Ένωσις» γνωστής στους πολλούς ως Λέσχη Κομοτηναίων να έχουμε υπόψη κάποια γεγονότα από την πολύ πρόσφατη ιστορία της. Καταρχήν να θυμίσω ή να γνωστοποιήσω ότι το κτίριο είναι ιδιωτική περιουσία και ανήκει στο Σύλλογο, δηλαδή τα μέλη του. Για οποιαδήποτε επέμβαση σε αυτό ή σημαντική αλλαγή στο καθεστώς που αυτός λειτουργεί, θα πρέπει το εκάστοτε διοικητικό συμβούλιο να επιδιώκει τουλάχιστον μία διαβούλευση με τα μέλη αν όχι ψηφοφορία στα πλαίσια μιας σωστής διαχείρισης ενός συλλόγου. Αν μη τί άλλο αυτό επιτάσσει και το καταστατικόσε μια σειρά θεμάτων. 

Πρέπει να είναι γνωστό ότι το παρόν διοικητικό συμβούλιο έλαβε όλες τις αποφάσεις χωρίς την παραμικρή επίσημη ενημέρωση των μελών του συλλόγου, περιφρόνησε γραπτά αιτήματα μελών για ενημέρωση και με εμφανές αίσθημα ενόχλησης χαρακτηρίζει όλες τις προσπάθειες συνεννόησης των μελών με τη διοίκηση ως «κακοπροαίρετες». Με αποκορύφωμα την άρνηση γενικής συνελεύσεως έπειτα από γραπτό και υπογεγραμμένο αίτημα 70 μελών, υπερπολλαπλάσιο δηλαδή του αριθμού που απαιτεί το καταστατικό του συλλόγου. 

Η Πρωτοβουλία Νέων για τη Λέσχη Κομοτηναίων, μια άτυπη συνεργασία τριαντάρηδων που δημιουργήθηκε μετά από κάλεσμα του προηγούμενου ΔΣ πριν τις εκλογές του 2011 και στην οποία συμμετείχα, ήλπιζε να δουλέψει με τη νέα διοίκηση στην κατάρτιση ενός συμμετοχικού οράματος παλιών μελών και των νέων που προσέλκυσε η πρωτοβουλία στη Λέσχη. Επισημάναμε, ακόμα και πριν κλείσουν οι πόρτες για την  έως πρόσφατα μυστηριώδη ανακαίνιση του κτιρίου, για τους κινδύνους στο χειρισμό του θεσμού. Επιμέναμε σε μία Γενική Συνέλευση με σκοπό την ενημέρωση και σύμπνοια από τον Απρίλιο του 2011. Ακόμα καταθέσαμε έναν πλήρη φάκελο μελέτης ανανέωσης του καταστατικού με προτεινόμενο νέο κείμενο μαζί με κατά άρθρο ευρετήριο και συγκριτικούς πίνακες αλλαγών. Δεν υπήρξε ποτέ καμία ανταπόκριση. 

Τουλάχιστον με ικανοποίηση αντιλαμβάνομαι να υιοθετούνται προτάσεις ή επισημάνσεις μας ακόμα και ως αμυντικές τακτικές σε μία υποβόσκουσα αντιπαράθεση εκ του μηδενός. Επειδή την έζησα αυτή την ιστορία πολύ κοντά από την αρχή της έχω άμεση σύγκριση την νοοτροπίας και φρασεολογίας μελών του ΔΣ κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών και των πρόσφατων δελτίων τύπου. Τα εγκαίνια γίνονται με πλήρη αποξένωση των μελών μεταξύ τους και των μελών με τη διοίκηση του συλλόγου τους. Καλούνται σε ένα κτίριο που τους ανήκει αλλά έχει παραχωρηθεί χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν οποιοδήποτε προβληματισμό. Ίσως υπήρχε η αντίληψη ότι αν μπλέξεις με πολλούς δεν βγάζεις άκρη οπότε κάνεις ό,τι είναι να κάνεις όπως το αντιλαμβάνεσαι και κρίνεσαι εκ των υστέρων. Αλλά μια στιγμή. Στο ΔΣ είναι άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά και διεκδικούν ψήφους σε αιρετές θέσεις της Πολιτείας, δεν θα έπρεπε η ικανότητα τους να διαχειριστούν κοινή περιουσία να είναι σε επάρκεια χωρίς υπεκφυγές; Η δημοκρατική τους πρακτική δεινότητα δεν θα έπρεπε να είναι οξυμένη και σε επιφυλακή χωρίς να αφήνεται το δικαίωμα ψιθύρων ειδικά σε έναν μικρό σύλλογο με εγγενές έλλειμμα τήρησης δημοκρατικών διαδικασιών;

Το παρόν διοικητικό συμβούλιο αποτελούμενο από εμφανή στους Κομοτηναίους κομματική ομήγυρη δυστυχώς, έχει δώσει «πολιτικοκομματική χροιά» που ρητά αποδιώκει το καταστατικό και το όραμα των ανθρώπων που δημιούργησαν τον σύλλογο. Αν μη τί άλλο αμέσως διαιρεί και καθορίζει ποιοί Κομοτηναίοι θα πηγαίνουν και ποιοί όχι. Δυστυχώς φοβάμαι μήπως ο σύλλογος Κομοτηναίων καταλήξει μια ιστορία Διαχωρισμού και όχι Ένωσης στη νέα του αυτή εποχή. Με απλές αποφάσεις διοικητικού συμβουλίου καταργούνται ακόμα και καταστατικά άρθρα. Για τη γενιά μου και αυτές που ακολουθούν να θεωρείται ένα κοινόχρηστο κτίριο, ένας οργανισμός, πύργος για κομματική κατάκτηση είναι απαράδεκτο και παλαιομοδίτικο. Ελπίζω να τα ερμηνεύω λάθος αλλά καθώς είναι η πόλη που επέστρεψα να ζήσω πρέπει να είμαι ειλικρινής σε σχέση με την ενασχόληση που είχα στο σύλλογο αυτόν. Και αφού δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να τα συζητήσουμε αυτά σε μία Γενική Συνέλευση μεταξύ μας, αναγκάζομαι να επικοινωνήσω έτσι με τα υπόλοιπα μέλη αφού το θεαθήναι τελικά φαίνεται να μας απασχολεί. Το κτίριο δηλαδή και λιγότερο ο θεσμός.

Δεν θέλω να αδικήσω βέβαια τα χρήματα που δαπανήθηκαν. Άριστη αποκατάσταση και τεκμηριωμένη. Πάγιο ερώτημα των μελών τον τελευταίο χρόνο ήταν ποιός τα ξοδεύει, πόσα ξοδεύει, πώς δεσμεύουν τον σύλλογο αυτές οι ιδιωτικές τοποθετήσεις και την περιουσία του. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο σύλλογος λειτουργεί χωρίς ελεγκτική επιτροπή! Επίσης, κάτι που επανειλημμένα επεσήμανε η πρωτοβουλία των νέων και αγνοήθηκε. Γνωρίζω πως παραχωρήθηκε το κτίριο γιατί συμμετείχα στη διαδικασία παραχώρησης του κυλικείου που τελικά ίσως έχει γίνει και παραχώρηση όλου του κτιρίου και των χρήσεων του. Η διαδικασία μπορώ να πω ήταν νεποτιστικού χαρακτήρα, ίσως δεν θα έπρεπε καν να βγεί πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος που ούτως ή άλλως δεν είχε προδιαγραφές. Θα ήταν πιο ειλικρινές χωρίς τη διαδικασία αυτή τελικά.

Πραγματικά είναι πρωτόγνωρη η εξέλιξη με το κτίριο της Λέσχης Κομοτηναίων και μακάρι τα χρήματα που δαπανήθηκαν να επιστρέψουν στους «επενδυτές» χωρίς αυτό να υπονομεύει αποδεδειγμένα την περιουσία και κυριαρχικά δικαιώματα του συλλόγου. Όμως μάλλον πλήττεται και η δυνατότητα συμμετιχοκότητας στο σύλλογο μέσω του κτιρίου. Τί δικαιώματα θα απολαμβάνουν τα μέλη, τί δράσεις θα μπορούν να απορροφήσουν την εθελοντική τους προσφορά και ακόμα πιό σημαντικό τί πρωτοβουλίες για δράσεις θα μπορούν να παίρνουν και να υλοποιούν τα μέλη; Με ποιούς όρους, τί συνεννόηση, οργάνωση και εσωτερικό κανονισμό; Πια το κτίριο θα είναι ανοιχτό σε όλους, γιατί να γραφτώ μέλος; Αν η συμμετοχικότητα εξαντληθεί στην ευχαρίστηση ενός καφέ και ποτού σε ένα νέο χώρο διασκέδασης αυτό δεν είναι πολιτισμός. Αυτό δεν θα έπρεπε να είναι ο Σύλλογος και το κτίριο του. Επίσης, αν δεν γράφονται μέλη λόγω έλλειψης πραγματικής συμμετοχικής πολιτιστικής δραστηριότητας, τότε σε κάποια εποχή διαλύεται ο σύλλογος. Και αν τύχει ένα κακοπροαίρετο διοικητικό συμβούλιο και το παρόν ελλιπές καταστατικό, τότε πραγματικά δεν έχουμε καμία εξασφάλιση για την τύχη του κτιρίου. Αυτό μπορεί να είναι σε 5, 10, 30 χρόνια από τώρα. Πώς το εξασφαλίζουμε;

Ενώ ζούσαμε μία κτιριακή κρίση ζούμε πλέον μία κρίση θεσμού και νοοτροπίας στο Σύλλογο Κομοτηναίων «Η Ένωσις». Ίσως μία που αντικατοπτρίζει της χώρας μας και ευθύνεται εν μέρη για την οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα. Η νοοτροπία. Μεταξύ άλλων, οι τρόποι να συνεννοούμαστε, να συνδημιουργούμε, να μοιραζόμαστε, να ευχαριστιόμαστε την ενασχόληση μας με το κοινό καλό και όχι αυτό να γίνεται λάφυρο. Να συμμετάσχουμε εκ νέου στο κάλεσμα του προέδρου να στηρίξουμε την προσπάθεια, αλλά πρέπει πρώτα το διοικητικό συμβούλιο να αποδείξει ότι μπορεί να χειριστεί αυτή τη στήριξη και να σεβαστεί τα μέλη του. Ελπίζω επίσης ότι η προσπάθεια που καλούμαστε να στηρίξουμε δεν είναι η αποπληρωμή της ιδιωτικής επένδυσης αλλά η δημιουργία ενός ουσιαστικού καθολικού πολιτιστικού πόλου.

Πάρις Γραβουνιώτης