Μια πρωτοπόρος καθηγήτρια της νομικής επιστήμης επιστρέφει στην Κομοτηνή

Η Παρούλα Περράκη Νάσκου είναι ευρέως γνωστή στον ακαδημαϊκό χώρο και ιδίως στις νομικές επιστήμες. Πρόκειται για μία εξαίρετη νομικό και τέως καθηγήτρια, η οποία διατηρεί τους δεσμούς που ανέπτυξε τις προηγούμενες δεκαετίες με την περιοχή της Κομοτηνής. Ήταν από τους πρώτους φοιτητές που κατέφτασαν στην Κομοτηνή, όταν η Νομική δεχόταν μόλις 200 φοιτητές. Η ίδια αποφοίτησε, κι έκτοτε δίδαξε επί εικοσαετίας στο ομώνυμο ακαδημαϊκό ίδρυμα. Το 1994 ...μας άφησε για τη Θεσσαλονίκη και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θράκης, όμως 22 χρόνια αργότερα επιστρέφει στην Κομοτηνή, προκειμένου να διδάξει εθελοντικά στη νέα "φουρνιά" φοιτητών.

"Η χαρά και η συγκίνηση με την οποία επιστρέφω για να διδάξω είναι απερίγραπτη. Δεν θα κρύψω πως μετάνιωσα που έφυγα από την Κομοτηνή. Η καρδιά μου η μισή παραμένει πάντα εδώ", θα μας πει για την επιστροφή της, ενώ για το πως αυτή προέκυψε, πρόσθεσε ότι "με κάλεσαν οι αγαπημένοι, και παλιοί φοιτητές μου, οι οποίοι έχουν γίνει πλέον καθηγητές στον τομέα Διεθνών Σπουδών του ΔΠΘ, κκ. Αντωνόπουλος, Χρυσομάλλης, Κτιστάκης. Οι ίδιοι με παρακάλεσαν να καλύψω κάποια μαθήματα δωρεάν κι εγώ δέχθηκα με μεγάλη μου ευχαρίστηση".

Συνάντησε μια διαφορετική Κομοτηνή
Η Κομοτηνή έχει αλλάξει ραγδαία τις τελευταίες δεκαετίες, με αρκετά έργα αλλά, παράλληλα, και χάρη στην έλευση χιλιάδων φοιτητών. "Χαίρομαι για την υπέροχη αλλαγή που έχει συντελεστεί στην Κομοτηνή τα τελευταία χρόνια. Καινούργιοι δρόμοι, πεζόδρομοι, ποδηλατρόδρομοι. Βλέπω χαρούμενα παιδιά και γεμάτα μαγαζιά. Τότε ήμασταν 200 φοιτητές, 26 βοηθοί και οι καθηγητές που πηγαινοέρχονταν ανά δεκαπενθήμερο. Η Κομοτηνή ήταν μια πολύ ήσυχη πόλη και, όταν δείχνω φωτογραφίες σε φίλους μου, δεν το πιστεύουν", διαπιστώνει η κα. Περράκη.

Πρωτεργάτρια στις προσομοιώσεις
Οι προσομοιώσεις κοινοβουλίων, διεθνών οργάνων, θεσμών, δικαστηρίων κ.λπ. είναι μία εκπαιδευτική πρακτική, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί και εφαρμοστεί αρκετά στην Ελλάδα. Φοιτητές και νέοι δηλώνουν συμμετοχή σε διάφορες προσομοιώσεις, όπως αυτή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Κάθε συμμετέχων, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες, αναλαμβάνει έναν ρόλο, στα θεσμικά πλαίσια που έχουν τεθεί. Στόχος; Οι νέοι να μαθαίνουν εκ των έσω τη λειτουργία πολύπλοκων θεσμών, να αναπτύσσουν κριτική σκέψη αλλά και να συνδιαλλάσσονται μεταξύ τους με ψυχραιμία και διπλωματία.

Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι πως "πολλά πράγματα, όπως και η συμμετοχή φοιτητών σε προσομοιώσεις οργάνων όπως ο Οργανισμών Ηνωμένων Εθνών, ξεκίνησαν από τον τομέα Διεθνών Σπουδών της Κομοτηνής. Οι πρώτες αποστολές φοιτητών σε τέτοιου είδους συναντήσεις ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 από το ΔΠΘ. Μετά πήγα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, όπου συνέχισα τις αποστολές φοιτητών, τόσο του ΑΠΘ όσο φυσικά και του ΔΠΘ. Πλέον, εδώ και 16 χρόνια έχουμε στήσει το μοντέλο ΟΗΕ, όπου κάθε χρόνο μαζεύονται περίπου 450 φοιτητές από όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας και του κόσμου. Μετά ξεκίνησαν παρόμοιες προσπάθειες στη Ρόδο, για περιφερειακούς οργανισμούς, στην Αθήνα, για την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην Κόρινθο, για μαθητικά, αλλά και σε Κύπρο, Βουλγαρία, Ρουμανία", θα μας πληροφορήσει η ακαδημαϊκός, ενώ για την αξία των προσομοιώσεων θα προσθέσει πως "μαθαίνουν στα παιδιά τι σημαίνει διπλωματική πρακτική, διπλωματική συμπεριφορά, να εκφράζουν την άποψή τους με σωστά επιχειρήματα, να συμβιβάζονται, και να ανοίγουν νέους ορίζοντες. Δεν είναι τυχαίο πως σε όποιο διεθνή οργανισμό κι αν βρεθώ, βλέπω φοιτητές μας να εργάζονται εκεί".

Επιτροπές δικαιωμάτων του ανθρώπου για μαθητές σχολείων
Μία νέα πρωτοβουλία που "τρέχει" το τελευταίο διάστημα έχει να κάνει με τη σύνθεση επιτροπών δικαιωμάτων του ανθρώπου για μαθητές σχολείων. Στόχος αυτής της κίνησης, σύμφωνα με την κα. Περράκη, είναι "να μάθουμε στους μαθητές ποια είναι τα δικαιώματά τους. Όχι μόνο αυτά που τους λένε οι νόμοι της χώρας αλλά και οι διεθνείς πράξεις δικαιωμάτων των ανθρώπων που τις έχουμε κυρώσει με νόμο, οι οποίες είναι ουσιαστικότερες από τους τυπικούς εσωτερικούς νόμους, διότι, όπως λέει το Σύνταγμα, έχουν μεγαλύτερη ισχύ". Στο τέλος, καταλήγει με τον εξής ώριμο προβληματισμό: "71 χρόνια ο ΟΗΕ προσπαθεί να επιβάλλει την ειρήνη στον κόσμο κι έχει καταδικάσει τον πόλεμο. Όμως δεν τα έχει καταφέρει. Μήπως χρειάζεται περισσότερη εκπαίδευση του κόσμου, προκειμένου να τα καταφέρει; Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο στην ειρήνη, τα δικαιώματα, τον σεβασμό, τη διαπολιτισμικότητα, τη διαφορετικότητα".