Ξεκόλλησε η υπόθεση των «μαύρων» εργαζόμενων του πρώην Δήμου Αιγείρου

Με «ανοιχτά μέτωπα» τόσο στη Δικαιοσύνη όσο και στο ΙΚΑ οι «μαύροι» εργαζόμενοι του πρώην Δήμου Αιγείρου, πληρώνουν μέχρι και σήμερα το εμπόριο της ελπίδας ότι κάποια στιγμή θα εξασφαλίσουν μία θέση εργασίας. Το θέμα είχε αναδείξει ο «Χ» με πρωτοσέλιδο δημοσίευμα τον Δεκέμβριο του 2010 και σήμερα επανέρχεται με αφορμή μία θετική εξέλιξη, που αφορά στην υπόθεση διεκδίκησης ενσήμων εκ μέρους των έξι εργαζομένων. Τότε οι εργαζόμενοι είχαν καταγγείλει ότι «ήμασταν όμηροι της δημοτικής αρχής, φάγαμε ψωμί, όμως μας κατέστρεψαν τα καλύτερά μας χρόνια». Η υπόθεσή τους είχε έρθει στο φως της δημοσιότητας με αφορμή τη διάλυση του Καποδιστριακού Δήμου Αιγείρου και την ανακοίνωσή εκ μέρους της προϊσταμένης τους ότι θα τους πληρώσει μέχρι τις 31 Ιανουαρίου και μετά γίνεται διακοπή της εργασιακής τους σχέσεις με τον Δήμο. 

Ο Βασίλης Σαλαμανίδης 12 χρόνια εργαζόμενος, ο Στυλιανός Κολτσίδης  και ο Σπυρίδων Γκυρκούδης 11 χρόνια εργαζόμενοι, ο Γεώργιος Μπάτζιος, η Βασιλική Χατζοπούλου και ο Γεώργιος Κουβέτσος εργάζονταν σε καίριες θέσεις του πρώην Δήμου Αιγείρου σε διοικητικές θέσεις και στον οικονομικό τομέα. Μετά όμως την εφαρμογή του Καλλικράτη είδαν την πόρτα της εξόδου και από τότε ξεκίνησε ένας αγώνας όχι μόνο εξεύρεσης εργασίας, αλλά και διεκδίκησης αναγνώρισης της προϋπηρεσίας τους. Όπως είχε γίνει γνωστό και στο πρώτο δημοσίευμα του «Χ». «Δεν υπάρχει μια μέρα που να εμφανίζεται ως προϋπηρεσία, ένα ένσημο! Δούλευαν με μπλοκάκι επαγγελματικής δαπάνης το οποίο δεν τους κατοχυρώνει σε τίποτα». Τότε είχε εκφράσει στο «Χ» ότι στηρίζουν την ελπίδα τους στην αγωγή που κατέθεσαν επιμένοντας ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. 

Για τις εξελίξεις που υπάρχουν σήμερα στο θέμα των έξι εργαζόμενων μίλησε στο «Χ» ο ένας εξ αυτών ο Στυλιανός Κολτσίδης. Ο ίδιος ξεκίνησε να εργάζεται στο Δήμο Αιγείρου το 1999 μηχανογραφώντας τα δημοτολόγια της πρώην κοινότητας Μέσης. Παρέμεινε στον καποδιστριακό δήμο Αιγείρου αναλαμβάνοντας θέση δημοτολογίων και αργότερα τους εκλογικούς καταλόγους. Γενικά, όπως είπε, «κρατούσα μια θέση που πρέπει να την κατέχει μόνιμος υπάλληλος, αλλά την κατείχα εγώ. 

Η θητεία μου διήρκησε 11 χρόνια, σ’ αυτά τα 11 χρόνια δεν πήρα ούτε ένα ένσημο από τον δήμο Αιγείρου, παρά μόνο υποσχέσεις». Ένα χρόνο πριν γίνει η ένωση του Δήμου Αιγείρου με το Δήμο Κομοτηνής οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να κινηθούν δικαστικά. «Μπλέξαμε βέβαια στα γρανάζια της δικαιοσύνης, η πρώτη απόφαση ήταν θετική μεν – αρνητική δε, δηλαδή κρίθηκε βάσει ευρωπαϊκού δικαίου ότι ναι κατείχαμε θέσεις πάγιας και διαρκής ανάγκης, ήμασταν χρήσιμοι, αναγνωρίζονταν τα χρόνια εργασίας. Άλλωστε είχαμε και μαρτυρίες, ακόμη και ο τότε δήμαρχος Βαγγέλης Λίτσος με το δημοτικό συμβούλιο αναγνώρισαν ότι όντως ήμασταν εκεί και κάναμε αυτή την δουλειά, δεν ήρθαν δηλαδή σε ρήξη μαζί μας. Βέβαια το δικαστήριο θεώρησε, πρωτοβάθμια, ότι δεν ήταν αυτό το αρμόδιο για να κρίνει. Σε ένα βάθος τετραετίας βλέπω να ξεκαθαρίζει το τοπίο». 

ΥΠΟ ΕΞΕΤΑΣΗ Ο ΦΑΚΕΛΟΣ ΣΤΟ ΙΚΑ

Πέρα όμως από το δικαστικό μέρος της υπόθεσης οι εργαζόμενοι διεκδικούν την αναγνώριση των ενσήμων τους από ΙΚΑ, όπου και είχαν προσφύγει ήδη από πέρσι τέτοιο καιρό. 

«Πήγαμε στο ΙΚΑ διεκδικώντας τα ένσημα μας από τον πρώην δήμο Αιγείρου και από το δήμο Κομοτηνής. Τους είχαν ενοχλήσει ακόμα μια φορά, αλλά η διαδικασία δεν ξεκίνησε ποτέ. 

Ξεκίνησε τώρα που ενοχλήσαμε πάλι. Πήγαμε όλοι μαζί με τα παιδιά και η υπάλληλος που μας εξυπηρέτησε, η κ. Κωνσταντοπούλου, ήταν άψογη. Μας υποσχέθηκε ότι θα ξανανοίξει τους φακέλους μας. Μέσα σε αυτούς που κάναμε καταγγελία για τα ένσημα, υπήρχαν και κάποια παιδιά του προγράμματος stage. To ΙΚΑ θεώρησε ότι ήμασταν όλοι stage ενώ οι περισσότεροι ήμασταν με μαύρη εργασία και επειδή υπάρχει απόφαση να μην γίνει τίποτα για τους εργαζόμενους stage μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο, μας πήρε και εμάς η μπάλα». 

Οι εργαζόμενοι περιμένουν με αγωνία την απόφαση του ΙΚΑ και μέχρι τότε οι τυχεροί έχουν βρει εργασία κάπου αλλού εξασφαλίζοντας τα προς το ζην, ενώ κάποιοι βρίσκονται όμηροι στη μέγγενη της ανεργίας.

Δήμητρα Συμεωνίδου