Τζόυς Ευείδη ηθοποιός: «Είναι ντροπή αυτό που συμβαίνει με τα τουρκικά σήριαλ»

Για δεύτερη φορά ανεβαίνει απόψε στην Κομοτηνή η κωμωδία των Ρέππα –Παπαθανασίου «Συμπέθεροι από τα Τίρανα», η οποία τα τελευταία χρόνια «σπάει ταμεία».
Πρωταγωνιστούν αυστηροί επαγγελματίες, ανάμεσά τους και η Τζόυς Ευείδη, η οποία μιλώντας στο «Ράδιο Χρόνος 87,5 fm» διαβεβαίωσε το φιλοθεάμον κοινό της Κομοτηνής: «Θα δείτε ότι δίνουμε και την τελευταία ρανίδα του κουράγιου μας».

Επίσης, η αγαπημένη ηθοποιός, χαρακτηρίζοντας «ντροπή» την επέλαση του τουρκικών σίριαλ στην ελληνική τηλεόραση, τη στιγμή μάλιστα που όπως υπογράμμισε «υπάρχουν εξαιρετικοί Έλληνες σεναριογράφοι», κατέταξε τον εαυτό της σε εκείνη την γκάμα των ηθοποιών που δεν θα συμμετείχαν σε σειρά της γείτονος.

Όσο για το έργο, το οποίο αντικατοπτρίζει τον σύγχρονο μέσο Έλληνα που έχει εμποτιστεί από τη νοοτροπία του να μετέλθει όποιου μέσου, προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του, το χαρακτηρίζει σχεδόν εφάμιλλο των έργων του Σακελάριου και του Τσιφόρου.
Πολλές παραστάσεις σταματάνε κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, όμως οι «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» που έρχεται για δεύτερη φορά στην Κομοτηνή, κάνει πάταγο από όπου και αν περνάει.
-Δόξα τω Θεώ πάει πολύ καλά, αν και είχαμε τις αμφιβολίες μας γιατί είναι περίεργοι οι καιροί τώρα, αλλά έχουμε μια ανταπόκριση που δεν την περιμέναμε. Με μεγάλη χαρά είδαμε ότι ο κόσμος αγκάλιασε πολύ τους «συμπέθερους».
Πιάσατε τον παλμό της εποχής...Μπορεί κάποτε να θέλαμε να δείξουμε ότι ο συμπέθερος από τα Τίρανα είναι κάτι περίεργο, αλλά σήμερα με την οικονομική κατάσταση που ζούμε όλοι θα θέλαμε ένα συμπέθερο από τα Τίρανα...
-Έχετε πολύ δίκιο. Επίσης, η παράσταση θα μπορούσε να λέγεται «πως φτάσαμε στο μνημόνιο», διότι είναι και το χαρακτηριστικό παράδειγμα της λαμογιάς του Έλληνα, και της τσαχπινιάς και του διεφθαρμένου πολιτικού, της γυναίκας της πονηρής, και του άντρα που εκμεταλλεύεται και τα σόγια και δεν κωλώνει πουθενά προκειμένου να κάνει αυτό που θέλει, που θα χρησιμοποιήσει και τον βουλευτή του και τον γαμπρό του και το μπατζανάκη του και το παιδί του το ίδιο, προκειμένου να κάνει αυτό που θέλει.
Θα αλλάξει πιστεύετε ποτέ αυτό;
-Τι να πω...Αν σταματήσουμε να ελπίζουμε, νομίζω θα πάμε να φουντάρουμε. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Τι αγαπάει ο κόσμος στην παράσταση;
Πιστεύω ότι είναι το έργο...Πάρα πολύ καλό, είναι από τις κωμωδίες που γράφονται σπάνια, έχει αληθινή στόφα κωμωδίας, αγγίζει τα έργα του Σακελάριου, του Γιαννακόπουλου, του Τσιφόρου. Της παλιάς ελληνικής γραφής. Πρώτα και κύρια λοιπόν το έργο, και κατά δεύτερον η παράσταση, πιστεύω ότι ο κάθε ηθοποιός κάνει ότι καλύτερο μπορεί.
Η οικονομική κρίση επηρεάζει τα πράγματα και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Παλιότερα είχαμε καλές σειρές που σε πολλές είχατε πρωταγωνιστήσει…
-Μα για εμάς είναι πεθαμένη η τηλεόραση. Δηλαδή δεν κουνιέται φύλλο που λένε στην γλώσσα μας, δεν γίνονται δουλειές, γίνονται ελάχιστα πράγματα με ελάχιστα χρήματα.
Γι’ αυτό μας κατακλύσανε αυτά τα τούρκικα σήριαλ; Άραγε, ενδεχομένως θα σας δούμε και πρωταγωνίστρια σε κάποιο από αυτά;
-Σε τούρκικο;! Παναγία μου! Μη με πιάσει το εθνικιστικό μου, όχι, δεν έχω τέτοιες βλέψεις…
Πως τα χαρακτηρίζετε αυτά;
-Θεωρώ μεγάλη ντροπή αυτό που γίνεται με τα τούρκικα σήριαλ. Μεγάλη ντροπή αυτό που γίνεται, να υπάρχει τόσος κόσμος που γράφει, συγγραφείς εξαιρετικοί, που τα κείμενά τους δεν παίζονται, δεν γίνονται παραγωγές και αγοράζουν τα τούρκικα. Δεν το βάζω μόνο ότι είναι τούρκικα. Και μόνο αμερικάνικες κωμωδίες να ήταν, το ίδιο θα έλεγα.
Που θα σας δούμε τον χειμώνα;
-Αυτό το καλοκαίρι είναι το τελευταίο μου στους «συμπέθερους», όπως και η Βίκυ Σταυροπούλου με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, κι έτσι είναι οι τελευταίες μας από καρδιάς παραστάσεις μ’ αυτό το έργο. Τον χειμώνα θα είμαι σε ένα άλλο έργο του Ρέππα και του Παπαθανασίου, το «Ράους» με την Ελένη Γερασιμίδου, τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, που επίσης έχει σχέση με όλα αυτά.
Τηλεόραση;
-Δεν το βλέπω, χλωμό. Δυστυχώς η τηλεόραση κόπηκε από τα εισοδήματα μας, ενώ ήταν αυτό που μας στήριζε περισσότερο πάντα. Είναι κάτι που σταμάτησε, και ζούμε πλέον από το θέατρο όπως τα πολύ παλιά χρόνια».