Αθήνα, ώρα ξεχωριστή

Πάνω που ξημερώνει. Η πόλη αργεί να πάρει μπρος. Σαν ξενυχτισμένη που στριφογυρίζει στο κρεβάτι. Στα δεξιά μου η Ακρόπολη, θα μπορούσε να κλέβει όλη μου την προσοχή αν πέντε έξι άστεγοι δεν ήταν κατά σειρά ξαπλωμένοι στο πεζοδρόμιο δίπλα μου. Δύο γυναίκες κοιμούνται βαθιά τη στιγμή που ρυάκια ούρων κυλούν από το μέρος τους, τα νύχια τους είν' άγρια γαμψά, ποιος ξέρει από πότε κοιμούνται στους δρόμους. Νεαρός είκοσι κάτι, σένιος μοντέρνος, χίπστερ της εποχής βγαίνει απ' το φούρνο απέναντι, κρατάει σακούλα οικολογική, περνάει δίπλα τους και δίχως να ενοχλήσει τ αφήνει πλάι τους. Που να σε πάρει, σκέφτομαι συγκινημένη. Έτσι θέλω να ναι και το δικό μου παιδί.

Πιο κάτω, Σύνταγμα. Μεγάλη Βρετανία και τύποι υψηλών προδιαγραφών μοστράρουν αυτοκίνητα, γυναίκες, τις φάτσες τους. Στην πλατεία κοστουμαρισμένοι αλλά και απλοί λαϊκοί, τρίβουν κουλούρια για τα περιστέρια. Μια Ινδή με όλο το φολκλόρ πάνω της και κάτι κιλά παραπάνω, κάθεται σαν Βούδας, σαν Πυθία, να σου πει τι χέρι, το μέλλον σου, το προσφιλές ριζικό σου. Τραβώ πάνω, Σόλωνος και Εξάρχεια. Κάθε γωνιά και δυο τρεις αστυνομικοί. Η πλατεία μοιάζει λίγο πιο μαζεμένη απ' την τελευταία φορά εκτός κι αν είν' ακόμη πρωί. Αφίσες για λευτεριά αναρχικών παντού. Ακόμη και μέσα στην τουαλέτα του μικρού καφέ, τα πλακάκια είναι όλο επανάσταση, έκρηξη και θυμό. Κάτι τουρίστες φωτογραφίζουν τα γκράφιτι στους δρόμους. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλη γειτονιά στην Ελλάδα όπου να πάλλεται έτσι, να δρα αυτόνομα ίσως κι αυτόβουλα. Δίπλα μου περνά ζευγαράκι ενενήντα κάτι, καλοντυμένο, σικάτο σχεδόν εκκεντρικό, λένε μεταξύ τους και γελάνε, Ω είστε τόσο όμορφοι, σας αγαπώ!

Αθηνάς και Πειραιώς είν' χάρμα να τις περπατάς το πρωί. Το βράδυ μιαν ανησυχία την έχω την αλήθεια μου να την πω. Χώνομαι σ' ένα κινέζικο, κάποιοι απ' το Μπαγκλαντές, άλλοι μαύροι κατράμι ένας θεός ξέρει από πού. Τούτη τη γη που την πατώ, είναι δικιά μου και δικιά σας σκέφτομαι και προχωρώ. Μπαχάρια, τεντζερέδια και ρούχα με το κιλό. Πιο πολύ βαβούρα γίνεται παρά κατανάλωση. Ύστερα θησείο πάλι, Ακρόπολη και στάσου, μύγδαλα! Ο όγκος τουριστών με απογοητεύει αλλά ίσως τους απογοητεύουμε κι εμείς. Κόβω δρόμων για Πλάκα και Αναφιώτικα. Μπορώ να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου εδώ, λέω, νομίζω, θαρρώ. Κέφι, μουσικές, ομορφιές.

Ερμού και τραβώ για Ζάππειο. Βιβλία να ζουν να διαβάζουν δέκα ζωές. Ποιος διαβάζει ακόμη βιβλία και ακόμη περισσότερο γιατί τα γράφει, μεγάλο θέμα να καταπιαστώ. Χαζεύω μπας και τρακάρω κάναν γνωστό, βαριέμαι εύκολα, αποχωρώ.

Ρουφ Γκάρντεν και λοιπές αμερικανιές την ώρα που οι δυστυχισμένοι εξαπλώνονται στους δρόμους. Εκλεκτική μουσική και κοκτέιλς, φιλιά ερωτικά και ντίλια στα σκοτεινά. Πότε με κερδίζει η μία πλευρά, ποτέ η άλλη. Ελλάδα δεν είν' μόνο η Αθήνα. Αθήνα δεν είν' μόνο το κέντρο της. Σωστά. Μόνο που όταν σκέφτομαι Ελλάδα, σκέφτομαι πάντα την Αθήνα κι όταν σκέφτομαι Αθήνα, πάντα το κέντρο της.