Κομοτηνή - Κουμουτζάδες ή Κουμτζάδες - Αμμότοπος Άρτας - Βερβιτσά - Τρόπαια Αρκαδίας

Όταν είχε κατακτηθεί η Κομοτηνή (Κουμουτζινά) από τους Οθωμανούς από την αλλαξοπιστήσαντα Γαζή Εβρενός το 1362-1363 όπως και όλη η Ροδόπη, εγκαθιδρύθηκε η οθωμανική κυριαρχία η οποία επρόκειτο να διαρκέσει 530 χρόνια περίπου.

Η διαδικασία αλλαγής του εθνικού χαρακτήρα της Κομοτηνής δεν ήταν εύκολη ούτε και σύντομη, όπως αναφέρουν και τα γραπτά των Οθωμανών. Σύμφωνα δε με ένα γραπτό τους το 1530, 200 χρόνια περίπου μετά την κατάκτηση, στην πόλη λειτουργεί μόνο ένα τζαμί, του Γαζή Εβρενός και λίγα μετζίτια (μουσουλμανικά φροντιστήρια). Ο Γαζή Εβρενός όταν κατέλαβε την πόλη και όλη την Ροδόπη αφαίρεσε την περιουσία των χριστιανών και την έδωσε στους νέους (έποικους) μουσουλμάνους που εγκατέστησε εδώ. Επειδή όμως οι Οθωμανοί καταπιέζανε πάρα πολύ τους Έλληνες, πολλοί από αυτούς κατέφυγαν και εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή που απέχει 22 χιλιόμετρα από την Άρτα, ιδρύοντας έναν οικισμό που τον ονόμασαν προς ανάμνηση του ονόματος της πόλης που κατάγονταν Κουμουτζινά ή Κουμτζάδες.

Η απόδειξη ότι το όνομα Κουμουτζινά της Κομοτηνής είναι ελληνικό και όχι οθωμανικό όπως θέλουν ορισμένοι να το παρουσιάζουν, βρίσκεται σ' αυτό το χωριό γιατί οι κυνηγημένοι αυτοί Έλληνες ιδρύοντας αυτό το νέο χωριό σε μια ελληνική περιοχή δεν θα το βάφτιζαν με οθωμανικό όνομα.

Οι Κουμουτζάδες ή Κουμτζάδες ονομαζόταν έτσι μέχρι το 1927 οπότε και άλλαξαν το όνομά του σε Αμμότοπο. Το 1895 είχε 420 κατοίκους και στην τελευταία απογραφή 994.

Το 1449, 87 χρόνια μετά, κατακτήθηκε και αυτή η περιοχή από τους Οθωμανούς, οπότε πολλοί κάτοικοι των Κουμουτζάδων κατέφυγαν εκ νέου στην Πελοπόννησο όπου κοντά σε ένα φρούριο του Ι. Καντακουζηνού και Ανδρόνικου Παλαιολόγου ίδρυσαν πάλι νέο οικισμό και τον ονόμασαν Βέρβιτσα. Ο λόγιος Στέφανος Δραγούμης θεωρεί ότι η ονομασία αυτή προέρχεται από το βυζαντινό όνομα Λέβισσα (Λέβισσα - Λεβίτσα - Βερβίτσα). Το 1458 μετά από 9 χρόνια καταλήφθηκε και η περιοχή αυτή από τον Μωάμεθ τον Πορθητή.

Το 1699 σύμφωνα με μια απογραφή που έγινε στον οικισμό της Βερβίτσας απογράφηκαν 28 οικογένειες και 25 οικογένειες για το 1700 κατ' εκτίμηση δηλαδή 150 κάτοικοι περίπου. Η απογραφή αυτή βέβαια δεν δείχνει τον πραγματικό αριθμό των κατοίκων λόγω της καχυποψίας που είχαν οι κάτοικοι για τους κατακτητές αλλά ήταν και ενδεικτικός του μεγέθους της καταστροφής που προηγήθηκε από τους Οθωμανούς, αργότερα ο οικισμός ενισχύθηκε και από κυνηγημένους κατοίκους από την περιοχή του Σουλίου.

Κατά την επανάσταση του 1821 πολλοί Τροπαιώτες συμμετείχαν σε αυτήν, όπως στο σώμα των Δεληγιανναίων και του Πλαπούτα περί τα 75 άτομα. Τροπαιώτης ήταν και ο Αναγνώστης Παπαδόπουλος καπετάνιος με δική του ομάδα μυημένος στην Φιλική Εταιρεία.

Επίσης πολλοί Τροπαιώτες ακολούθησαν τον Κολοκοτρώνη κατά την επανάσταση κουβαλώντας μαζί τους και όλα τα λάβαρα και τις σημαίες του χωριού και ένας λόγος είναι αυτός που ονομάστηκε ο οικισμός Τρόπαια. Ο άλλος λόγος είναι ότι σε εμφύλιους πολέμους που γινόταν μεταξύ των γειτονικών χωριών παίρνοντας θάρρος οι Τροπαιώτες από την εικόνα του Αγίου Γεωργίου που άρχισε να δακρύζει επιτέθηκαν στους αντιπάλους τρέποντας τους σε φυγή. Για το γεγονός αυτό οι Βερβετσίτες έστησαν τρόπαιο μπροστά στο χωριό και από εκεί πήρε το χωριό την ονομασία Τρόπαια.

Ο πρώτος δημογέροντας του χωριού ονομαζόταν Κουτάνης ή Μιχαλακόπουλος. Το 1835 η Βερβιτσά έγινε έδρα δήμου. Το 1951 ο πληθυσμός των Τροπαίων έφθασε τους 2.135 κατοίκους. Υπολογίζεται μάλιστα ότι οι απανταχού διασπαρμένοι Τροπαιώτες ανέρχονται σε 12.700 άτομα.

Η Βερβιτσά το 1910 μετονομάστηκε σε Τρόπαια και ανήκει στο Δήμο Γορτυνίας Αρκαδίας. Σήμερα τα Τρόπαια έχουν 506 κατοίκους, πολλά επώνυμα Τροπαιοτών τα βρίσκουμε και στην Κομοτηνή, όπως Κατσιμίγας, Σκουτέρης, Οικονομίδης, Καρβέλας, Σπηλιώτης, Παπαδόπουλος, Κουτάνης, Παπαθεοδώρου, Αντωνιάδης, Αλεξόπουλος, Γεωργόπουλος, Αναγνωστόπουλος και πολλά άλλα.

Μητροπολιτικός ναός των Τροπαίων είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου, άλλη εκκλησία του χωριού είναι ο Άγιος Γεώργιος.

Έκκληση προς τον Δήμαρχο Κομοτηνής
Επειδή από προηγούμενους δημάρχους έχουμε αδελφοποιήσεις μόνο με πόλεις εξ ανατολών χωρίς καμία άλλη συνέχεια, χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμία συγγένεια που μάλιστα όλες ‘γίναν πιθανόν και εκ του πονηρού. Γι' αυτό θα πρέπει ο Δήμος Κομοτηνής με την καθοδήγηση του δημάρχου μας κ. Γκαράνη να αναθέσει σε ομάδα ειδικών για να κάνουν έρευνα είτε σε γραπτά κείμενα, είτε μεταβαίνοντας και στους δύο οικισμούς, να καταγράψουν προφορικές αφηγήσεις των κατοίκων τους για την καταγωγή τους με σκοπό να βρούμε απογόνους αυτών των κυνηγημένων και τυραννισμένων Κομοτηναίων, οπότε αργότερα να αδελφοποιηθεί ο Δήμος Κομοτηνής με τους δύο ανωτέρω Δήμους αφού θα έχουμε βρει τα χαμένα αδέλφια μας, έστω και μετά από 530 χρόνια περίπου χωρισμού.

Θα περιμένουμε την συνέχεια από τον Δήμο μας και τον κ. Γκαράνη μια και εκκρεμεί και επιστολή μας στον Δήμο Κομοτηνής μέσω του «Χρόνου» από το 2017. Εμπρός κύριε Γκαράνη περιμένουμε να δούμε τις ενέργειές σας και θα είμαστε δίπλα σας.