«Ζω στην φυλακή» λέει ο υπέρβαρος των 360 κιλών από την Κομοτηνή και ζητά βοήθεια

Είναι μόλις 49 χρονών και δεν μπορεί να χαρεί ούτε τα πιο απλά πράγματα της ζωής, να βγει μέχρι την αυλή του να δει τον έξω κόσμο, αφού τα 360 κιλά που τον βαραίνουν τον έχουν καθηλώσει πάνω σ΄ένα κρεβάτι ειδικών προδιαγραφών με ενισχύσεις σιδήρου για να τον σηκώνει. Το πρόβλημα του είναι μεγάλο, αφού δεν μπορεί να κουνηθεί σχεδόν και μένει εκεί μέρα νύχτα με παρηγοριά την τηλεόραση και φυσικά την υποστήριξη της συζύγου του, που αγόγγυστα τον περιποιείται αφού δεν μετακινείται ούτε στην τουαλέτα. 

Φορά ειδικά ρούχα ραμμένα απλά για να καλύπτουν το σώμα του αφού δεν μπορεί να βρει στις διαστάσεις του απολύτως τίποτα, αναπολεί τις στιγμές που ήταν νεότερος και φυσικά δίχως αυτή την αρρωστημένη παχυσαρκία, όπως θα πει. Στον τοίχο κρέμονται οι φωτογραφίες του γάμου του, οι φωτογραφίες όταν υπηρετούσε φαντάρος στον στρατό κι αργότερα στιγμές με τα παιδιά του και τώρα με τα εγγονάκια του που τον σέβονται τον αγαπούν και κυκλοφορούν στο σπίτι δημιουργώντας χαρούμενη ατμόσφαιρα. Σήμερα ο υπέρβαρος συμπολίτης μας Σερήφ Σιαχίν Μουσταφά συνταξιούχος του ΙΚΑ κάνει μέσω του «Χ» την δική του έκκληση για να τον επισκεφθεί ένας ιδιώτης πνευμονολόγος να τον εξετάσει, καθώς η  αναπνοή του ώρες ώρες χάνεται και στο σπίτι επικρατεί πανικός.  Υποστηρίζεται με οξυγόνο, ενώ η γυναίκα του μας περιγράφει στιγμές που περνά μαζί του και δακρύζει. 

«Τις προηγούμενες μέρες -θα πει ο γιος του Σερήφ Τουρφάν-  ο πατέρας μου είχε φουσκώσει λαχάνιαζε δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τηλεφώνησα στα επείγοντα νομίζαμε ότι θα βγει η ψυχή του, δεν ενδιαφέρθηκαν, «δεν μπορούμε να ρθούμε εμείς να τον δούμε» μας είπαν όταν κατάλαβαν την περίπτωση και δεν μπορούσαν να τον μεταφέρουν με το ασθενοφόρο. Η αναπνοή του έβγαινε με δυσκολία, δεν ήρθε κανένας μας έκλεισαν το τηλέφωνο»…

ΠΟΛΛΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ 

«?Με υποσχέθηκαν πολλοί ότι θα με βοηθήσουν με πήγαν στην Αθήνα, ήταν να με βοηθήσουν αλλά τελικά ήταν μόνο για διαφήμιση για να ακουστούν δεν έγινε τίποτα.

Πριν δύο μήνες με πήγαν με φορτοταξί στο νοσοκομείο κι εκεί δεν είχαν κρεβάτι να με βάλουν. Αναγκαστήκαμε να φέρουμε το κρεβάτι από το σπίτι  μου να το στήσουμε εκεί! Με κράτησαν μόνο δυο μέρες και με έδιωξαν? Θέλω να βρεθεί κάποιος να με αναλάβει έτσι κι αλλιώς είμαι πεθαμένος? 

Στην Αθήνα μπροστά στις κάμερες όλοι μιλούσαν έλεγαν ότι θα με αναλάβουν όταν  έσβησαν τα φώτα της κάμερας και μετά είπαν θα με ειδοποιήσουν και δεν με πήραν ποτέ τηλέφωνο. Όλη τη μέρα είμαι εδώ σαν φυλακισμένος καλά που είναι τα παιδιά η γυναίκα και τα εγγονάκια μου» θα πει ο Σερήφ Σιαχίν περιμένοντας με αγωνία να γίνει κάτι και να βοηθηθεί. 

Ξέρω ότι υπάρχουν μηχανικά κρεβάτια που σε σηκώνουν αλλάζεις θέση, νοιώθεις σαν άνθρωπος πόσο θα ήθελα τουλάχιστον να είχα ένα τέτοιο κρεβάτι» θα πει αφού τώρα τα πιο απλά πράγματα γίνονται δύσκολα. Το μπάνιο του γίνεται  επί τόπου στο δωμάτιο που βρίσκεται, η οικογένειά του τον φροντίζει υπέρμετρα τον λατρεύουν και θέλουν να τον κάνουν καλά αλλά είναι φτωχοί άνθρωποι και ο γιος του  είναι άνεργος. 

Ο Σερήφ Σιαχίν Μουσταφά  θέλει βοήθεια, να μεταφερθεί στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, να του κάνουν εξετάσεις και για φαινόμενα άπνοια στον ύπνο του, και για να διερευνήσουν την δυνατότητα αντιμετώπισης χειρουργικά της παχυσαρκίας του. Έχει δικαίωμα στην ζωή που μπορεί να του τα έφερε δύσκολα μπορεί όμως αν επιδειχθεί το ανάλογο ενδιαφέρον να γυρίσει ο τροχός. Η χαρά του θα είναι να μπορέσει να αδυνατίσει τόσο, όσο να σηκώνεται. «Εγώ δεν θέλω εκατομμύρια και λαχεία, θέλω να ξανασταθώ στα πόδια μου» λέει και το βλέμμα του υγραίνεται?