Το χρονικό των παραβιάσεων της "Συνθήκης της Λωζάνης" από τους Τούρκους

Μέρος 2ο

Συνέχεια του άρθρου υπό τον τίτλο «Το χρονικό των παραβιάσεων της "Συνθήκης της Λωζάνης" από τους Τούρκους» που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 20ης Ιουλίου 2019. 

ΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ
Τον Σεπτέμβριο του 1955 συμβαίνουν τα θλιβερά γεγονότα που δείχνουν την βαρβαρότητα των Τούρκων και αποτελούν το χαρακτηριστικό δείγμα για τις καταπιέσεις και τους διωγμούς που υπέστη η ελληνική μειονότητα στην Τουρκία. Ένας φανατισμένος όχλος κατευθυνόμενος από τις τουρκικές αρχές θα λεηλατήσει και καταστρέψει 4.500 καταστήματα, 1.000 κατοικίες, 21 εργοστάσια, 110 ξενοδοχεία, 26 σχολεία, 73 εκκλησίες, θα συλήσει νεκροταφεία και θα διαπράξει 200 ομαδικούς βιασμούς Ελληνίδων, εξαναγκάζοντας έτσι τους Έλληνες της Πόλης και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου να φύγουν εγκαταλείποντας τις περιουσίες τους. Ένα χρόνο αργότερα η μειονότητα περιορίζεται στα 72.950 άτομα. Τα γεγονότα αυτά έμειναν στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό
"Τα Σεπτεμβριανά" και αποτελούν σημείο καμπής στην ιστορία των Ελλήνων της Πόλης.

Στις 28-5-1955 την ώρα της θείας λειτουργίας ομάδα 20 Τούρκων υπό το βλέμμα της αστυνομίας όρμησε και κατέστρεψε δύο ιερούς ναούς. Τα μεσάνυχτα της 5ης προς 6ης Σεπτεμβρίου εκρήγνυνται βόμβα μέσα στον κήπο του τουρκικού προξενείου Θεσσαλονίκης και έξω από το σπίτι του Κεμάλ. Οι ελληνικές αρχές κινητοποιήθηκαν αμέσως, έτσι ο Τούρκος κλητήρας τους ενημέρωσε ότι αυτός τοποθέτησε την βόμβα την οποία του έδωσε ο μουσουλμάνος Έλληνας υπήκοος από την Κομοτηνή Οκτάϊ Ενγκίν. Την ίδια μέρα συνελήφθη και ομολόγησε ο Οκτάϊ που ήταν φοιτητής της Νομικής Σχολής στην Θεσσαλονίκη και η ελληνική πολιτεία τον είχε βάλει χωρίς εξετάσεις. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος στην Σαλμώνη. Όταν αποφυλακίστηκε με εγγύηση ο τότε Τούρκος πρόξενος στην Κομοτηνή Αχμέτ Ουμάρ τον φυγάδευσε με το αυτοκίνητό του στην Τουρκία κρυμμένο στο πόρτ-παγκάζ. Αργότερα το τουρκικό κράτος τιμώντας τον τον διόρισε διευθυντή της Αστυνομίας στην Κωνσταντινούπολη. Πέντε ώρες μετά την έκρηξη οι τουρκικές εφημερίδες σε έκτακτη έκδοση τους δημοσίευσαν την είδηση. Αμέσως μετά ομάδες Τούρκων συγκεντρώνονται στην πλατεία Ταξίμ με σύνθημα "θάνατος στους γκιαούρηδες". Σύμφωνα με στοιχεία των τουρκικών αρχών εκείνη τη νύχτα 10 Έλληνες έχασαν την ζωή τους, ανάμεσά τους ο ιερέας της μονής Βαλουκλή, Χρύσανθος Μαντάς που τον έκαψαν ζωντανό.

Πέρα από τις ζημιές που προαναφέραμε κατέστρεψαν επίσης 8 αγιάσματα και 3 μοναστήρια συλήθηκαν τα χριστιανικά νεκροταφεία και εκτάφηκαν οι νεκροί. Και στην Σμύρνη κατέστρεψαν εντελώς την εκκλησία της Αγίας Φωτεινής. Επίσης λεηλατήθηκαν τα σπίτια των λίγων Ελλήνων και των Ελλήνων αξιωματικών του ΝΑΤΟ. Οι υλικές ζημιές των γεγονότων της 7-9-1955 υπολογίσθηκαν από τους Τούρκους σε 69.578.744 τουρκικές λίρες. Ωστόσο σύμφωνα με έρευνα του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Νοέμβριος 1955) μόνο οι καταστροφές των εκκλησιών στην Πόλη ξεπερνούσαν τα 150.000.000 δολάρια. Έναντι αυτών οι τουρκικές αρχές έδωσαν αποζημίωση 3.000.000 τουρκικές λίρες. Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης υπήρξε ανύπαρκτη. Αλλά και η Αμερική καλούσε τις δύο πλευρές να συμφιλιωθούν. Έτσι διαπιστώνουμε ότι όπως γινόταν τότε, έτσι γίνεται και σήμερα και αν δεν αλλάξουν ρότα οι ελληνικές κυβερνήσεις θα είμαστε πάντα τα θύματα των Τούρκων και η Ελλάς θα συρρικνώνεται.

Το 1955 πάλι οι τουρκικές αρχές απαγορεύουν την έκδοση της εφημερίδας "Ελεύθερη φωνή" του Ανδρέα Λαμπάκη και τον φυλακίζουν. 

Το 1956 οι Τούρκοι συλλαμβάνουν δώδεκα μέλη της ελληνικής μειονότητας και τους φυλακίζουν με την κατηγορία της κατασκοπίας. Αργότερα συνέλαβαν και φυλάκισαν ακόμα δεκαοκτώ πρόκριτους. Παράλληλα μέχρι το 1959 απέλασαν 67 επιφανείς Έλληνες.

Το 1958-59, με προπαγανδιστικό υλικό που διανέμουν οι Τούρκοι έξω από το μαγαζί των Ελλήνων, προτρέπουν τους Τούρκους να μην αγοράζουν από ελληνικά καταστήματα. Έτσι σιγά - σιγά οι Κωνσταντινουπολίτες καταλαβαίνουν ότι είναι αδύνατο να επιβιώσουν σ' αυτή την χώρα.

Μέχρι το 1964, απελαύνονται 15.000 Έλληνες υπήκοοι, ενώ μαζί τους αποχωρούν πολλοί ομογενείς από μικτές οικογένειες μη ανταλλάξιμοι. Το 1960, καταργούνται οι κεντρικές εφορίες των Μεγάλων Κοινοτήτων. Το 1961, τα μειονοτικά σχολεία εντάσσονται στις ιδιωτικές σχολές. Το 1962, απορρίπτεται αίτηση του Πατριαρχείου όπως και παρόμοιες αιτήσεις για επισκευές ομογενειακών κτιρίων. Το ίδιο έτος απαγορεύουν στο Πατριαρχείο να έχει κάθε είδους σχέση με τα ενδοκοινοτικά προβλήματα. Την ίδια χρονιά πάλι κατάσχουν μεγάλο οικόπεδο χτίζοντας μεγάλη τουριστική μονάδα.

Με την Κυπριακή κρίση την ίδια χρονιά οι Τούρκοι προβαίνουν στο κλείσιμο όλων σχεδόν των καταστημάτων των Ελλήνων υπηκόων απελαύνοντας επίσης τους μη ανταλλάξιμους Έλληνες. Έτσι αφού τους κατασχέσανε την περιουσία, τους επιτρέπουν να πάρουν μαζί τους μόνο μια βαλίτσα με ρουχισμό, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν τεράστιες περιουσίες.

Την 2-11-1964 με μυστική απόφαση του τουρκικού υπουργικού συμβουλίου δεσμεύτηκε το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων. Το ίδιο έτος παύθηκαν 14 δάσκαλοι και απαγορεύθηκε η διδασκαλία των θρησκευτικών. Την ίδια χρονιά κλείνουν το τυπογραφείο του Πατριαρχείου και τρία ελληνικά λύκεια. Επίσης απαγορεύουν τον εορτασμό στα σχολεία των θρησκευτικών εορτών και να χρησιμοποιούν οι μαθητές την ελληνική γλώσσα.

Το 1964 τίθεται σε εφαρμογή το "πρόγραμμα διάλυσης" (εριτμέ προγκραμί) στην Ίμβρο, ο πληθυσμός της ήταν τότε 7.000 κάτοικοι εκ των οποίων 200 Τούρκοι δημόσιοι υπάλληλοι. Τότε αμέσως αρχίζει η απαλλοτρίωση σε εξευτελιστικές τιμές του 90% της γης τους περιορίζοντας έτσι και την κτηνοτροφία. Τότε στο Σχοινούδι της Ίμβρου απαλλοτριώνεται ο κάμπος γίνονται αγροτικές φυλακές και μεταφέρονται 600 βαρυποινίτες, που τρομοκρατούν τους κατοίκους όλου του νησιού. Την ίδια χρονιά ένα σύνταγμα στρατού εγκαθίστανται στο νησί που μαζί με τους ελεύθερους βαρυποινίτες, εκφοβίζουν, λεηλατούν και βιαιοπραγούν σε βάρος των ομογενών μας.

Το 1964, κλείνουν τα έξι δημοτικά σχολεία και το γυμνάσιο του νησιού, όπως και το δημοτικό σχολείο της Τενέδου. Οι Τούρκοι βεβηλώνουν και τα τριακόσια εξωκκλήσια του νησιού και τα καταστρέφουν.

Το 1965 ο πράκτορας των Τούρκων Παπά-Εφθύμ με εντολή τους καταλαμβάνει 5 ναούς, 2 σχολεία και 52 ακίνητα.

Το 1966 ο πρέσβης της Ελλάδας επισκέπτεται την Ίμβρο, ο δημοτικός σύμβουλος Παλαιόπουλος Νικόλαος του εκθέτει τα παράπονα του για τις συνθήκες που επικρατούν στο νησί. Οι Τούρκοι αμέσως τον φυλακίζουν για δυσφήμιση του τουρκικού έθνους.

Το 1967 απολύονται 39 εκπαιδευτικοί και απαγορεύεται η λειτουργία 6 δημοτικών σχολείων.

Την ίδια χρονιά απαγορεύουν στα βακούφια να αποκτήσουν άλλα ακίνητα, επιπλέον απαγορεύουν την σύσταση νέων μειονοτικών ιδρυμάτων. Το 1968 ολοκληρώνεται η απαλλοτρίωση 27.354 στρεμμάτων από το σύνολο των 34.000 στρεμμάτων καλλιεργήσιμης γης της Ίμβρου. Την 9-7-71, κλείνουν την Θεολογική σχολή της Χάλκης η οποία από το 1844 τροφοδοτούσε το Πατριαρχείο με εκπαιδευμένους αρχιερείς. Το ίδιο έτος υποχρεώνονται οι Έλληνες μειονοτικοί μαθητές να αρχίζουν κάθε πρωΐ τα μαθήματά τους με το "είμαι ευτυχής που γεννήθηκα Τούρκος".

Το 1972, ακυρώνουν τις εκλογές που έγιναν για την ανάδειξη του Δ.Σ. των μειονοτικών ιδρυμάτων. Την ίδια χρονιά τον Φεβρουάριο κινητοποιείται στο Πατριαρχείο από την Νομαρχία Κωνσταντινούπολης το νέο καταστατικό για την εκλογή του Πατριάρχη, το οποίο προσβάλλει βάναυσα την ιερότητα του θεσμού και το απομακρύνει από την εθιμοτυπία που ακολουθήθηκε για πάνω από 1500 χρόνια.

Το 1973 απορρίπτεται η αγωγή της κοινότητας Γαλατά που αυθαίρετα κατελήφθησαν κάποια κτίρια από τον Τουργούτ Εργινόλ υιό του προδότη παπά-Εφθύμ και πράκτορα των Τούρκων. Αργότερα το τουρκικό κράτος τα κατεδάφισε για δήθεν λόγους ρυμοτομίας.

Το 1973, πάλι στην Παναγία της Ίμβρου βαρυποινίτες κατακρεούργησαν τον Στέλιο Καβαλιέρο και το πτώμα του το ρίχνουν μέσα σε ένα πηγάδι. 

Το 1974, τον Σεπτέμβριο οι Τούρκοι μετατρέπουν σε τζαμί το μοναστήρι της Ακαταλήπτου Μαρίας Διακονίσσης που χτίσθηκε το 582 μ.Χ. Επίσης μετατρέπουν σε τεμένη το ναό της Αγίας Θεοδώρας και το μοναστήρι του Μυραιλαίου. Την ίδια χρονιά πάλι, ο Ν. Παλαιόπουλος μαζί με τον δήμαρχο Ίμβρου Σταύρο Σταυρόπουλο και άλλους είκοσι προκρίτους φυλακίζονται στα Δαρδανέλλια.  Το 1974 το βράδυ της εισβολής στην Κύπρο βεβηλώνεται το νεκροταφείο στο χωριό Κάστρο της Ίμβρου και λεηλατείται η παλιά Μητρόπολη.

Το 1975 καλοκαίρι, βιάζουν και δολοφονούν Τούρκοι στρατιώτες στο χωριό Άγιοι Θεόδωροι της Ίμβρου, την Ζούνη Στυλιανή μητέρα δύο παιδιών. 

Το 1975-76, απαλλοτριώνουν κτήματα Ιμβρίων ομογενών για την κατασκευή δήθεν φράγματος αντί του ποσού της 1 λίρας (14 cends σημερινά) το ένα στρέμμα. 

Το 1978, περιορίζουν την κοινοτική περιουσία του Νοσοκομείου του Βαλουκλή.

Το 1979 γίνεται προσπάθεια να μετατραπεί η Αγία Σοφία σε τζαμί. Λόγω διεθνούς κατακραυγής το εγχείρημα τους ματαιώνεται.

Το 1980 βαρυποινίτες κατακρεουργούν στο Σχοινούδι της Ίμβρου τον Γιώργο Βιγλή.

Το 1984 τα τελευταία μειονοτικά κτήματα (956 στρέμματα) της Ίμβρου δημεύονται. Έτσι απαγορεύεται και η κτηνοτροφία στην Ίμβρο. Το ίδιο έτος στο Σχοινούδι δολοφονείται ο Ευστράτιος Στυλιανίδης από βαρυποινίτες και ο Νίκος Λαδάς από την Παναγία από εποίκους. 

Το 1985. οι Τούρκοι κατεδαφίζουν τον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου Μακροχωρίου.

Την 19-11-1990 βρέθηκε άγρια δολοφονημένος στο χωριό Γλυκύ ο Ζαφείρης Δεληκωνσταντής. Οι δολοφόνοι ήταν γνωστοί των αρχών που κώφευαν. Τα παιδιά του τώρα ζουν στην Αθήνα.

Το 1991. η Στυλιανή Θανάσογλου διαμαρτυρήθηκε για τις αυθαίρετες και ωμές επεμβάσεις του νομάρχη της Κωνσταντινούπολης Τζαχίτ Μπαγιάρ, την ίδια μέρα "άγνωστοι" εισέβαλαν στο σπίτι της όπου την κακοποίησαν άγρια.

Το 1991 κτίριο της ελληνικής κοινότητας δίπλα στον Άγιο Νικόλαο, όπως και κτίριο της κοινότητας Αγίου Φωκά - Μεσοχωρίου Βοσπόρου καταλαμβάνεται αυθαίρετα από τις τουρκικές αρχές.

Από τις 25 Αυγούστου μέχρι και τις 28 Αυγούστου του 1991 Τούρκοι επαγγελματίες διαδηλωτές περικυκλώνουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και εμποδίζουν την ελεύθερη επικοινωνία του. Οι τουρκικές αστυνομικές αρχές κωφεύουν. Λίγες μέρες αργότερα πεθαίνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος. 

Τον Φεβρουάριο του 1992 πιέσεις για να μετατραπεί η Αγία Σοφία σε τζαμί. Ο ναός Αγίας Ειρήνης κατάσχεται και χρησιμοποιείται ως οπλοθήκη και μουσείο.

Τον Αύγουστο του 1992, "άγνωστοι" όπως πάντα, εισέρχονται στα χριστιανικά νεκροταφεία του Μεγάλου Ρεύματος Κωνσταντινούπολης όπου ανοίγουν και λεηλατούν 30 τάφους ομογενών.

Τον Σεπτέμβριο του 1992, την ίδια ώρα που Τούρκοι δάσκαλοι αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους στα μουσουλμανικά σχολεία της Θράκης, στην Τουρκία απαγορεύουν να αναλάβουν καθήκοντα οι Έλληνες δάσκαλοι.

Τον Ιανουάριο του 1993 ο ομογενής Κωνσταντινουπολίτης Καλαμοτουσάκης Αθανάσιος κυνηγημένος από τις τουρκικές αρχές, που του στερούν το διαβατήριο, διαφεύγει κρυφά μέσω του ποταμού Έβρου στην Ελλάδα. Το έγκλημά του, ότι έδωσε στο περιοδικό "ΕΝΑ" το 1990 συνέντευξη. Οι ελληνικές αρχές τον καταδικάζουν για την παράνομη είσοδο του στην Ελλάδα φυλακίζονταν τον στις φυλακές Κομοτηνής. Ο τότε δραστήριος Σύλλογος Ι.Κ.Τ.Α.Θ. που τώρα βρίσκεται σε χειμερία νάρκη - άραγε γιατί - εξαγοράζει την ποινή του και απελευθερώνεται!

Το 1993, "άγνωστοι" όπως πάντα απογυμνώνουν το ιστορικό τέμπλο του μητροπολιτικού ναού της Ίμβρου με αμύθητης αξίας εικόνες.

Τον Μάϊο του 1993, η μόνη Ελληνίδα δικηγόρος κ. Φραγκοπούλου που αναλάμβανε υποθέσεις αρπαχθέντων περιουσιών ομογενών "φορτώθηκε" από τις τουρκικές αρχές με την βαρύτατη κατηγορία της εξύβρισης του τουρκισμού.

Τον Ιούλιο του 1993 οι "άγνωστοι" πάλι χτύπησαν, αποπειράθηκαν να κάψουν το Πατριαρχείο. Ευτυχώς έγινε αμέσως αντιληπτή και σβήσθηκε από τους κληρικούς. Η ειδοποιημένη πυροσβεστική ακόμα να πάει.

Την ίδια χρονιά υλοποιείται σχέδιο της Τουρκίας για κατασκευή πολλών κατοικιών στα νησιά Ίμβρο και Τένεδο.

Στις αρχές Αυγούστου του 1993, στο Νεοχώρι του Βοσπόρου βρέθηκε σε αφασία γυμνή και κακοποιημένη η 12χρονη Πετρούλα Συρίγου, στην πισίνα ενός κτιριακού συγκροτήματος. Μετά τρεις ημέρες απεβίωσε.

Στις 24 Αυγούστου του 1993, οι "άγνωστοι" των τουρκικών αρχών επέδρασαν στο χριστιανικό νεκροταφείο του Νεοχωρίου Κωνσταντινούπολης όπου ξέθαψαν 14 νεκρούς διασκορπίζοντας τα κόκαλά τους, εκεί είχε ταφεί και η 12χρονη Πετρούλα πριν λίγες μέρες, έσπασαν μάλιστα και τα μάρμαρα όλων των τάφων.

Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1993, οκτώ "άγνωστοι" με δοχεία βενζίνης αποπειράθηκαν να βάλουν φωτιά στο Ιωακείμιο Παρθεναγωγείο στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, σβήστηκε από τους υπαλλήλους του ιδρύματος. Η Πυροσβεστική μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει πάει ακόμα.

Έκτοτε μέχρι και σήμερα είναι πάμπολλα τα περιστατικά καταστρατήγησης της Συνθήκης της Λωζάννης από τους Τούρκους κατά των ομογενών Ελλήνων, όπως το τελευταίο περιστατικό που είχαμε πριν λίγες μέρες σε χωριό της Ίμβρου όπου υπέργηρος ομογενής κατακρεουργήθηκε από τους "άγνωστους" του τουρκικού κράτους μέσα στο σπίτι του.

Για όλα αυτά τα περιστατικά ποτέ μα ποτέ δεν έχει συλληφθεί από την τουρκική αστυνομία κανείς "άγνωστος" γνωστός τους.
Για όλες αυτές τις εγκληματικές ενέργειες όλων των τουρκικών κυβερνήσεων από το 1923 μέχρι και σήμερα καμία μα καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε κάτι. Θα μπορούσαν να προσφύγουν στον Ο.Η.Ε., στην UNESCO, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, στην Ε.Ο.Κ. ή ακόμη και σε Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Η ελληνική μειονότητα στην Τουρκία σήμερα μπορεί να θεωρηθεί κλινικά νεκρή. Στην μειονότητα των 150.000 Ελλήνων του τότε σήμερα μπορείς να μετρήσεις μόνο 2.000 περίπου φοβισμένους και γερασμένες ψυχές. Ένα μεγάλο μέρος αυτού του εθνικού σφάλματος βαραίνει το ελληνικό κράτος. Η Τουρκία όλα τα χρόνια μέχρι και σήμερα κινείται με το δόγμα "αμφισβήτησε και διεκδίκησε συνεχώς. Πάντα στο τέλος κάτι θα μείνει κέρδος για σένα στο διπλωματικό τραπέζι". Δεν μας φταίει σε τίποτε ο Μεχμέτ ή ο Αχμέτ της Δυτικής Θράκης, στον βαθμό που δεν αποτελεί "εργαλείο" της επεκτατικής πολιτικής της Άγκυρας ή φερέφωνο της ανθελληνικής προπαγάνδας.

Στον χώρο της Θράκης μπορεί η Ελλάς να επιβάλλει πάλι την ισορροπία των μειονοτικών πληθυσμών, η οποία διαταράχθηκε κατάφορα από την Τουρκία. Βέβαια η Ελλάς ποτέ δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις φρικιαστικές μεθόδους που εφάρμοσε κατά καιρούς η Τουρκία. Επικαλούμενη όμως την ρήτρα της αμοιβαιότητας της Συνθήκης της Λωζάνης, έχει δικαίωμα με βάση τις αμοιβαιότητες να μπορεί να απελάσει, στερώντας την ελληνική υπηκοότητα σε κάθε μέλος των μουσουλμανικών μειονοτήτων που υποκινεί ταραχές, ενσπείρει ψευδείς ειδήσεις, εμπνέει μίσος και προκαλεί διχόνοια μεταξύ των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Θράκης και των χριστιανών. Επίσης να περιορίσει τον αριθμό των μελών των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Θράκης με ίσο αριθμό ατόμων, με αυτά που εκπατρίστηκαν από την Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο.

Γι' αυτό όσοι μειονοτικοί θέλουν να ζήσουν εδώ με όλα τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις του Έλληνα πολίτη είναι ευπρόσδεκτοι. Όσοι όμως θέλουν μητέρες πατρίδες, τουρκικά δικαιώματα, και τουρκική "δημοκρατία", μπορούμε να τους κάνουμε δώρο εισιτήριο χωρίς επιστροφή να πάνε εκεί για να γνωρίσουν τα κάλλη της αγαπημένης τους τουρκικής "δημοκρατίας".

Πηγή: Έκδοση του Σ.Ι.Κ.Τ.Α.Θ. με την επιμέλεια του Γ. Χριστοφορίδη